Fietsen.

Fietsend naar school kijk ik naar mijn twee kinderen die dapper ieder op hun eigen fietsje naast en of voor mij fietsen. Mijn zoontje is het eerst op school en even achter hem aan komen mijn dochter en ik. Ze fiets stoer over het padje dat naast de school ligt, ze fietst het plein op en zet netjes haar nieuwe fietsje in de het fietsenrek. Ze is een paar weken geleden net vier geworden en gaat nu dan ook naar de grote school en niet meer naar de babyschool zoals ze dat zelf zo mooi zegt. Samen zetten we der tasje bij het kapstok neer en loopt ze ietwat onzeker weer met mij mee naar het hek. Intussen komt mijn zoon zijn tas ophalen bij mij weg. Snel krijg ik een kus en een knuffel en rent hij weg voordat ik hem een fijne dag kan wensen. Mijn dochter kijkt mij aan met die grote bruine ogen van der en geeft mij dan ook een kus en een knuffel en zegt gedag. Ze loopt dapper met haar knuffel naar haar juf en knoopt een gesprekje met de juf aan over haar knuffel. Met een goed gevoel laat ik mijn kinderen achter op school bij hun juffen. Bij het hek tref ik een mede moeder waar ik nog kort mee praat. We wensen elkaar een fijne dag zo zonder onze kinderen en stappen beide op onze fiets weer richting huis. 

Langzaam fiets ik terug over paadje en kijk ik naar het schoolplein. Eerst vindt ik ze niet tussen alle andere kinderen maar even later zie ik ze toch. Mijn zoon spelend met kinderen uit andere klassen. Niet met kinderen uit zijn eigen klas. Ik zucht, en vraag me af of hij wel op de juiste plek zit in zijn klas maar ook of hij wel op zijn plek zit op deze school. Gisteravond zei hij terloops tijdens ons gesprekje voordat hij ging slapen dat hij het niet leuk vindt op school, als ik vraag maar waarom dan niet komt er in eerste instantie geen antwoord. Wanneer ik later nog eens vraag zegt hij dat hij nooit mee mag spelen met de kinderen in zijn klas. Hij vraagt of hij mee mag doen, maar de kinderen zeggen dan nee. Ook verteld hij dat er een aantal kinderen in zijn klas zitten die tegen hem zeggen dat hij stomme schoenen en een stomme jas heeft. Mijn hart breekt voor die kleine stoere jongen in zijn grote bed. Hij zegt dat ik niet verdrietig hoef te zijn omdat het hem toch niets uit maakt of hij wel of niet mee mag spelen. Ik zeg tegen hem dat diep in zijn hart het hem wel degelijk heel erg pijn doet, omdat niemand het leuk vindt om afgewezen te worden. Hij plukt wat aan zijn knuffel en zegt dat ik eigenlijk wel gelijk heb en dat het hem ook wel verdrietig maakt. Ik zeg tegen hem dat hij voor mij het perfecte jongentje is en dat hij goed is zoals hij is. Ik zeg ook tegen hem dat hij niet de clown hoeft uit te hangen om gezien te worden, dat wanneer je jezelf bent je goed genoeg bent. De woorden die hij vervolgens zegt; ik hou van je mam. Ik zeg dat ik ook van hem houdt tot de maan en weer terug. Ik geef hem een kus een knuffel en wens hem goedenacht.

Kijkend naar mijn kind daar op dat schoolplein denk ik weer aan het gesprek dat we gisteravond hadden. Ik schud het onzekere gevoel van mij af en zoek mijn dochter, ze staat nu bij haar andere juf een knoopt een gesprekje aan met haar. Ik zie haar juf wijzen naar de andere kinderen en ik denk op te maken aan haar houding dat ze iets zegt in de trant van; kijk daar zijn de andere kinderen ga daar maar spelen. Ik zie mijn dochter kijken naar de kinderen en zie de twijfel in haar houding. Ze draait zich om van de juf en loopt de andere kant op, ze loopt alleen over het grote plein met haar knuffel in de hand. Verloren. Mijn hart breekt alsof het zojuist met een hamer in 100.000 stukken in geslagen. De tranen branden in mijn ogen. Ik slik ze naar achteren, en kijk opnieuw, verloren loopt ze alleen verder en kijkt het schoolplein rond. Ik besluit dat ik naar huis ga fietsen omdat ik anders omdraai en haar weer ophaal en meeneem terug naar huis. Ik weet dat dit niet kan en dat ik haar, haar eigen weg moet laten vinden in dit voor haar grote avontuur. Op de fiets slik ik mijn tranen weg en stop ik het nare gevoel in mijn hart heel diep weg. 

Thuis loop ik zelf wat met mijn ziel onder de arm, en komen van alle plannen die ik voor vanochtend had niets terecht. Tijdens het koffie drinken hebben mijn man en ik het over het gesprekje dat ik gisteravond met onze zoon had en over onze dochter die er zo verloren bij liep. Samen praten we, lachen we en spreken we beide de onzekerheid uit die we voelen ten op zichte van onze kinderen. 

Wanneer ‘s middags ik op school aan kom fietsen zie ik mijn dochter spelen met haar vriendinnetje van de “babyschool”. Mijn hart maakt een vreugdessalto en explodeerde bijna in mijn borstkas. Wanneer ze mij ziet rent ze enthousiast op mij af met een grote glimlach en krijg ik een dikke knuffel. Ik vraag haar hoe het vandaag was op school. Ze verteld enthousiast over haar dag. Weetje wat het fijnste was vandaag mam? Dat mijn vriendinnetje ook eindelijk bij mij in de klas zit. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht, ik denk aan mijn gevoel van vanmorgen en hoe dit in contrast staat met hoe ik me nu voel. Samen pakken we de fietsen uit de rekken, en gaan we op weg naar huis.