Everyday fear of being a mom..

Elke mama kent ze wel.. de typische mama-angsten. Nooit gedacht dat ik hier ook mee te maken zou krijgen, maar sinds 5 april 2020, de dag dat ik ontdekte dat ik zwanger was, ben ik bang. Elke dag. 

Het begon met de angst voor het onbekende. Gaan we dit wel kunnen? Zijn we er wel klaar voor? Wat staat ons te wachten? De angsten die elke ouder kent. 

Al snel kwam daar een nieuwe angst bij: Is alles wel goed met mijn kleintje? Klopt het hartje nog? Groeit mijn kindje nog goed? Zal alles nog ok zijn bij mijn volgende doktersbezoek? Zal de bostvoeding lukken eens mijn kindje geboren is? Hoe gaan onze poezen reageren op een nieuw mensje in huis? 

Ik ging er toen nog vanuit dat mijn angsten wel zouden verdwijnen, eens mijn dochtertje geboren zou zijn. Maar niks is minder waar. Misschien ken ik nu zelf wel meer angsten dan tijdens mijn zwangerschap. 

De GROTE angst die elke ouder kent. Bang dat er iets met mijn dochtertje gaat gebeuren. Bang dat ze niet meer ademt.. Bang voor verstikking. Eet ze wel genoeg? Is dit of dat normaal? En de angst die mij voortdurend bezig houdt.. bang om te vallen met mijn dochtertje in mijn armen. 

Binnenkort ga ik terug aan het werk. Je hoort de angst al komen.. Mijn dochtertje moet naar de opvang. Gaan ze daar wel goed voor haar zorgen? Zullen ze daar op dezelfde zaken als ik letten? Zal ze daar gelukkig zijn? Krijgen ze haar getroost? En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Ik weet, zoals elke mama, dat een beetje loslaten geen kwaad kan. Maar wat is dat toch zo moeilijk. 🥺