Even voorstellen: mijn familie vol drukte

Een huishouden bestaande uit:

- Papa Erik*

- Mama Emma*

- Arnaud* & Olivier*

- Liv*

Friese Stabij Patrick*

En wat de fuck betekenen die sterretjes nou achter alle namen? Nou. Ik ga en wil graag moeilijke verhalen delen en omwille van de privacy van mijn kinderen hou ik het zo anoniem mogelijk. Ik ben een vrouw van het overdenken en de gedachte dat ik potentieel in de toekomst met al die tech savy jeugd een mogelijkheid creëer dat mijn kinderen gepest kunnen worden met alles wat ik heb geschreven, hou ik het zo anoniem mogelijk. Mijn kinderen kunnen nog geen toestemming geven en zo lang zij dat niet kunnen, ben ik verantwoordelijk voor hun privacy en hun internetveiligheid. Wat zij later zelf kiezen te delen is aan hun.

Geen zorgen, onze Friese Stabij heet niet echt Patrick. Maar zijn naam is vrij uniek. Wat ik zeg. Overdenken.

Hai, dat ben ik dus. Maar dan onder een andere naam.

Ik ben op moment van schrijven 26 jaar oud, maar mijn verjaardag zit eraan te komen! Mijn hobbies bestaan uit: gamen, schrijven, lezen, fotografie, creatief zijn wat zich op veel verschillende manieren kunnen uiten en het vermoorden/houden van planten.

Creatief zijn en hobbies is een beetje een ongoing topic in ons gezin. Hobbies zijn ook erg variërend. Het ene moment ben ik helemaal into de planten, het andere moment zit ik de hele tijd met mijn neus in een boek en een week daarna kan ik mijn Steamdeck/Switch/iPad niet wegleggen omdat ik aan het gamen ben.

Verder zit ik vol zelfliefde/zelfhaat, ben ik empatisch en kan tegelijkertijd keihard oordelen (maar altijd over mensen die ik niet echt ken en die ik geen kwaad kan doen met mijn opmerkingen), ben ik enorm creatief maar tegelijkertijd enorm perfectionistisch dus beperkt de creativiteit zich tot in mijn hoofd, kan ik enorm overdenken en overshare ik eigenlijk constant. 

Mijn jeugd zit vol trauma’s, mijn ouders (biomoeder + stiefvader) zijn de meest waardevolle en beste ouders die ik maar kan hebben. Alles waar ‘stief’ voor staat heb ik een betere en gezondere band mee dan alles waar ‘bio’ voor staat.

Ook zit mijn jeugd vol ervaringen en kan ik met een liefdevolle blik terug kijken op (de positieve) ervaringen. ‘Gelukkig’ heb ik tot voor kort de heftigste trauma’s verdrongen en was ik in mijn jeugd enkel chronisch depressief, maar kon ik dit niet plaatsen. Ik denk, wanneer ik op dat moment de trauma’s niet verdrongen had, ik mezelf in mijn tienerjaren van kant had gemaakt.

De tijd die ik voor mezelf heb (aka: wanneer mijn kinderen op de opvang zijn en oma op haar kleindochter past) gebruik ik voor therapie en wanneer mijn man thuis is heeft hij tweelingdienst en lig ik met de jongste in bed. (Hoewel dit de laatste tijd steeds minder wordt en ik steeds vaker weer kan helpen met de jongens naar bed doen terwijl onze dochter entertaint wordt door haar vader.) De meeste tijd van de dag besteed ik met dochterlief tegen me aan, in een draagzak.

Op het moment van schrijven zit ik, denk ik, in de meest heftigste fase als het gaat om traumaverwerking. Overdag heb ik de rol als ‘mama’ en kan ik alle herbelevingen en gedachtes over de trauma’s verdringen/vermijden. Maar als alle kindjes op bed liggen dan komt het verdriet, de somberheid, de zelfhaat en de wanhoop omhoog. Ik wil niet dat mijn trauma’s mijn interactie met de kinderen (heftig) beïnvloed en zoals het op dit moment lijkt te gaan, is het vrij goed gebalanceerd. Ik werk aan de verwerking, ik ben me bewust van mijn triggers en wanneer ik (door overprikkeling) mijn stem verhef tegen de kinderen - bied ik direct mijn excuses aan.

Mijn manier van opvoeden is de beweging van het gentle parenting. En nee, mijn kinderen krijgen misschien geen straf en ik praat niet met stemverheffing (hoewel ik zeker niet perfect ben en echt wel fouten maak), maar ik geef ze wel constant sturing en zorg dat ze zich zo gepast mogelijk gedragen. Niet slaan/schoppen/gillen wanneer ze verdrietig/boos/gefrustreerd/moe zijn. Nee betekent nee (ook wanneer zij dit aangeven) en ik respecteer hun mening en waar mogelijk laat ik hun de keuzes maken, maar ik zorg voor de veilige grenzen. 

Aka: misschien ben ik wel een onwijze zweefteef. Maar op dit moment (en het zijn nu peuters van 2 jaar en 9 maand) heb ik hele lieve peuters die 24/7 begeleiding/sturing nodig hebben in het uiten van hun gevoelens. Ik zit er boven op maar geef ze de kans alles zelf te ontdekken. Ik ben de moeder die haar kinderen constant ‘schatje’ en ‘lieverd’ noemt terwijl ik ze sturing geef in hun gedrag, maar desbetreffende kinderen rennen onder andere om die reden in de winkel niet gillend door de winkel en zeuren niet en accepteren (over het algemeen) mijn ‘nee’. Ik let op mijn woorden en praat positief. En ja, dat betekent dat uh, ja… de kinderen op geregelde basis minder snel gaan slapen/stoppen met het ongewenste gedrag. Mijn man is strenger en daardoor zijn ze eerder klaar met het geboevendraak. Het is iets wat ik heb geaccepteerd en waar ik oké mee ben. Mijn man doet soms dingen waar ik het niet volledig mee eens ben, maar als ik dan kijk naar hoe mijn moeder mij heeft opgevoed en hoe goed onze band nu is, kan ik dat gemakkelijk van mij af laten glijden. Ja, ik zit vol met trauma’s, ja, mijn jeugd is echt niet leuk geweest, ja, mijn moeder heeft fouten gemaakt. Maar zowel mijn moeder als mijn stiefvader (vanaf nu gewoon vader) doen hun best om te luisteren naar mijn mening (en wederzijds doe ik ook mijn best om te luisteren naar hun mening) om er vervolgens wat mee te doen. Wetende dat de fouten die mijn ouders (onbedoeld) hebben gemaakt en dat mijn man en ik ook bereid zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor onze fouten, weet ik dat het wel goed zit.

Ik ga mijn kinderen niet kunnen beschermen voor al het kwaad en het verdriet in de wereld. Het belangrijkste wat ik kan doen is om ze goede handvaten en een veilige basis te geven voor een gezonde mentale gezondheid. Ik overdenk, ik overdoe, ik ben een geitenwollensok. En aan het einde van de dag ben ik daar trots op. 

Oh. En ik heb ADHD. (Lol)

Wat ik dus al eerder heb benoemd is het gedeelte consent. Het oversharing over mezelf heb ik geen moeite mee. Maar de verhouding waarin ik over mezelf vertel en waarin ik over (de persoonlijkheid van) mijn kinderen vertel, kan (misschien) wat uit verhouding zijn. Echter zijn mijn kinderen mijn hoofdprioriteit in mijn leven en alles wat ik doe is met het belang van hun in mijn hoofd.

De man (aka; Erik, die nu de nepbijnaam ‘Eri’ krijgt, hahahahaha)

Erik:

Mijn man heeft ADHD. De typische ‘stuiteraap die zich overal tegenaan bemoeit, per ongeluk door je heen praat, die nooit stil kan staan en die de bijnaam ‘Koffiepot’ (of iets in die richting) had omdat hij altijd na pruttelde’. Tegelijkertijd is hij de rust zelve en enkel wanneer hij zich comfortabel voelt dan wordt de ADHD (duidelijk) zichtbaar voor de buitenwereld. 

De rust die hij over zich heen heeft is niet in zijn hoofd te vinden en die voelt hij ook niet in zijn lichaam. 

Erik is bloedje intelligent en er gaat geen dag voorbij waar hij me iets nieuws leert dat hij die dag geleerd heeft. Als je het hem vraagt ‘valt het allemaal wel mee’ hoe slim hij is. Ik denk daar heel anders over. Hij is ook een nerd eersteklas en ik kan daar onwijs van genieten. Ruimtelijk inzicht, denkt in cijfers, denkt in logica. Hij is zowel empatisch als een ongelooflijke hork. Hij is een sociale vlinder (en zal om die reden niet een hork zijn tegen anderen, hij kan zich heel goed aanpassen) maar wanneer hij zichzelf is/kan zijn verdwijnt dit filter. Wat ik dus zeg: een hork. Want hij benaderd alles met logica. En logica is zo droog. En stoffig. En saai. En negatief/pessimistisch. Ik ben het inmiddels van hem gewend en weet dat hij deze gedachtes alleen deelt wanneer het gepast is om ze te delen. Maar ik noem hem geregeld een ‘partypooper’ en een ‘negatieveling’. Met een liefdevolle ondertoon. Hij is de persoon die hij is en zijn logische brein gecombineerd met mijn empathische brein zorgt dat we een goed team zijn.

Ik hou van mijn man. Hij is mijn steun, mijn pilaar, mijn trots. Ik ben elke dag dankbaar voor hem. Soms reageer ik op hem af (maar deze afreageringen zijn nooit persoonlijk verwijtend) en andersom doet hij dit ook bij mij (ook nooit verwijtend). We respecteren elkaars grenzen, communiceren (over het algemeen) heel goed en we zijn gelukkig getrouwd. 

De kinderen:

Deze hou ik voor nu kort (want ik moet plassen, heb nog niet gegeten en ik weet vrij zeker dat ik ook nog heel veel over hun ga schrijven)

Olivier: 

Olivier is mijn eerst geboren zoon. Muzikaal aangelegd, veel ruimtelijk inzicht en heeft heel erg veel humor. Hij speelt veel ‘woordspelletjes’, als het ware, en hij heeft de onserieusheid van mijn man (en het ruimtelijke denken en logisch denken van mijn man). In sociale situaties lijkt hij veel op mij: hij moet de kat uit de boom kijken en heeft het best moeilijk met wennen. Als Olivier het zat is dan is hij het echt zat. Het is op dat moment heel erg moeilijk om hem uit die gevoelens te krijgen (hoewel dit sinds een week veel beter gaat). 

Zijn bijnaam is Olivierepier (als ik hem een beetje omvorm naar zijn echte naam, zijn echte bijnaam rijmt natuurlijk op zijn echte naam). Zijn favoriete knuffel is momenteel pandabeer (die lekkere goedkope van de Ikea, thanks kiddo! We hebben er daarom altijd wel ergens een liggen.) en het lekkerste om te eten vindt hij pompoen. Zijn favoriete serie is Pokemon en het liefste speelt hij met dingen die hij kan stapelen/dingen waar hij zichzelf op kan stapelen/dingen die hij ergens in en uit kan halen. Zijn favoriete kledingstuk is momenteel een blauwe capuchontrui met hondjes erop.

Hij is een papa’s kindje en lichamelijk contact vindt hij niet heel fijn. Als je hem vraagt of je hem een knuffel of kus mag geven dan zegt hij geregeld ‘nee’. Ik respecteer zijn grenzen en complimenteer hem altijd dat hij ze heeft aangegeven. “Maar laat het maar weten wanneer je het wel wilt, dan krijg je er direct een!” tegenwoordig vraagt hij wel vaker om een knuffel/om te kriebelen. 

Arnaud: 

Arnaud is mijn tweede geboren zoon. Hij had een lager geboortegewicht dan zijn broer en hij is door de gynaecoloog aan zijn benen uit mij gehaald. Hij is 11 minuten later dan Olivier geboren. 

Arnaud heeft heel veel gevoel voor taal. Net als ik dat heb. Hij is heel creatief in de zin van het tekenen/schilderen/creëren en hij heeft mijn gevoel voor taal.  Zijn humor is meer de mijne, wij nemen woorden te serieus en zijn een stuk minder van de woordgrappen. Ik kan zijn humor dus niet echt goed omschrijven. Maar hij heeft het wel. In sociale situaties lijkt hij ook op mij: hij moet de kat uit de boom kijken. Hij is eerder klaar om op ontdekking uit te gaan en durft eerder mij los te laten. Arnaud is qua gedrag wat vaker van slag maar is er ook sneller uit/blijft er minder in hangen en herstelt beter. 

Zijn bijnaam is Arnaud-poepie (want ook zijn echte naam rijmt niet zo lekker als die van Olivier). Zijn favoriete knuffels zijn momenteel ‘Eendje’ en ‘Grote hond’. Eendje is een geel tutteldoek eendje met de opdruk van de opvang en Grote Hond is de grote versie van de Golden Retriever van de Ikea. Het lekkerste om te eten vindt hij pizza, poffertjes en pasta. Zijn favoriete serie is Mighty Express en het liefste speelt hij met zijn loopfiets en zijn auto’s. Zijn favoriete kledingstuk is een roodzwart geblokt fleecevest (die heel erg lijkt op mijn overhemden).

Hij is een mama’s kindje die vaak vraagt om een knuffel van me. Hij vindt lichamelijk contact naar mijn idee een stuk fijner en wanneer ik vraag of ik hem een kus of een knuffel mag geven, reageert hij veel vaker met een ‘ja’.

Liv:

Liv is de jongste. Ze is op moment van schrijven bijna 9 maanden oud. Ze heeft natuurlijk al wel haar eigen karakter maar omdat ze nog vrij jong is kan ik daar nog niet zo uitgebreid over schrijven/wisselt het zo onwijs snel wat ze interessant vindt. Ik ga eens kijken hoe ver we komen.

Momenteel ligt ze op mijn schoot te slapen, tepel in de mond. Als haar broers thuis zijn slaapt ze overdag nauwelijks. Het grootste deel van de dag ligt/zit/hangt ze tegen me aan. Ze krijgt volledig borstvoeding op verzoek en inmiddels zijn we volgens de Rapley methode gestart met het geven van vast voedsel. De echte grote-mensen-poepjes zijn ook begonnen.

Ze slaapt bij Erik en mij in bed, aan mijn kant van het bed. Ze heeft het sociale karakter van haar vader en qua hoofd lijkt ze ook echt ontiegelijk op haar vader. Ze is basically een vrouwelijke versie van haar vader. Ze is helemaal gek van haar broers (zij en Olivier hebben tot nu toe het meeste met elkaar, Arnaud vindt haar wel leuk maar weet nog niet zo goed hoe hij met haar kan spelen) en haar favoriete speelmaatje is Erik. Als het neer komt op eten en in slaap brengen dan ben ik de favoriet. 

Ze gaat 4 uur per week naar de opvang zodat ik wat uurtjes voor mezelf heb, maar ik merk dat op dit moment dit niet meer uit komt in ons huidige schema. Ook voor haar is het op dit moment in haar leven niet een hulp voor haar ontwikkeling dus de kans bestaat dat we haar van de opvang gaan halen tot ze wat ouder is en ze er wel meer baat bij heeft.

Ze is een erg aanhankelijk kindje en zolang ze bij je in de buurt is en het liefste bij/bovenop je zit, is ze het meest tevreden. Tegenwoordig lukt het wat meer om haar te entertainen door haar in een eetstoeltje te zetten. Wat dat betreft zijn draagzakken/draagdoeken echt een uitkomst. Want wanneer de jongens naar de peuterspeelzaal zijn en ik de stad in ga, is zij helemaal happy in haar draagzak. Door de borstvoeding hoef ik alleen maar luiers en Zwitsaldoekjes mee te nemen voor haar. Slapen doet ze in de draagzak en eten kan ze ook in de draagzak. Doordat ze het derde kindje is (en ze in haar eentje is) is het zo onwijs makkelijk om voor haar te zorgen wanneer de jongens er niet bij zijn. Ik heb geen kind aan haar. Toen ze 3 maanden oud was heb ik haar meegenomen naar een 4-daags evenement waar ik jaarlijks vrijwillig. In mijn eentje, met een 3 maanden oude baby, in een tentje, zonder iemand die haar even van mij over kon nemen. (Nu heb ik wel haar elke dag even 10 minuten bij iemand achter kunnen laten zodat ik even kon douchen/eten/plassen.) Dat had ik (buiten het feit dat de eerste twee gelijk een tweeling was) waarschijnlijk absoluut niet gedaan als het mijn eerste kindje was. (+ het hele borstvoeding ding. Had ze geen borstvoeding gekregen dan was ze thuis gebleven bij Erik.)

Verder is Liz een kleintje. Ze zit inmiddels (pas) in maatje 68 maar het lijkt erop alsof ze deze om een of andere reden over gaat slaan (?) Ik heb wel het idee dat ze het qua gewicht goed doet maar qua groei is ze gewoon niet echt lang. Haar nichtje (die 2 maand later geboren is, wel met een termijn van 41 + zoveel) die zit nu ruim in maatje 74. Goed, nu zijn mijn stiefbroer en schoonzus een stuk langer dan mijn man en ik zijn. Maar toch. Zo’n typerend gevalletje ‘ik ben een moeder en maak me zorgen’. 

Zoals eigenlijk al in de omschrijving staat wist ik niet van tevoren hoeveel ik zou gaan schrijven. Door alle bullpoep waar ik mentaal nu zo druk mee bezig ben, door Livvepiv die op mijn schoot ligt te tukken en door mijn concentratievermogen van blub kon het variëren van enkele alinea’s tot een heel/half boekwerk. Dit laatste is het dus geworden.

Door hetzelfde concentratievermogen kan het zijn dat ik misschien morgen, misschien volgende week of misschien over een halfjaar pas weer schrijf. Iets met ‘creatief en perfectionistisch en een overdenker waardoor het in mijn hoofd blijft zitten’. Maar ik heb sinds kort concentratie-medicatie en so far lijkt het te werken! (Ook de nieuwe routine in mijn leven thrive ik op.)

Daarover hopelijk snel wat meer!

Lieve groetjes,

Emma*, uit een huis vol drukte.