Even voorstellen deel 2

Ok deel 2..

Mijn moeder hield die van haar maar ook mijn ongesteldheid in de gaten. Zo dat je niet voor verassingen komt te staan.

Helaas was dit niet gelukt. Want ja de verassing was groot heel groot.

Goh, ben jij nou ongesteld geworden? Was haar vraag, ik hoor t nog.

Uhm mam.. ik ben bang dat ik dat de komende 9 maanden niet zal worden, en door de spanning de hormonen en het geheim kunnen te vertellen barste ik in huilen uit. Sorry mam.. je word oma.. ze was gechokeerd en toonde weinig emoties. Mijn vader kwam er later bij en vroeg wat er was. Ik kon niets meer uitbrengen waar op mn moeder het woord nam en het dus vertelde. Goh voor mn 50e opa.. nou wijfie die krijgen we ook wel weer groot en gaf een kus op mn voorhoofd. Gevolgd door een intens dikke knuffel van mn moeder die het toch ook wel weer heel bijzonder vond. 

De band tussen mij en mijn vriend is hierdoor zeer sterk geworden.. en hoe jong ook hij was, hij ging overal mee na toe, elke afspraak bij dr vk elke echo's etc. Hij was er echt voor me. Hij was veel bij mij thuis. En konden van een extra kamer dr baby kamer maken.  We spaarde geld voor de baby en zowel mijn ouders als mn schoonouders hielpen mee waar ze konden. Dit voelde zo goed. 

Tot op de dag dat ik wat last kreeg van harde buiken. Bijna elke dag kwam de vk die telkens weer gemelde dat er verder nog niets gaande was. Uiteindelijk na 2 weken werd onze mooie meid geboren. Wat waren wij blij en trots.. en wat heeft mn mannetje mij zo ontzettend goed bijgestaan tijdens de bevalling! We kregen een stormloop van kraamvisite waar geen eind aan leek te komen. Vol trots showde wij onze trots. Maar nadat alle hectiek was afgelopen en mn meisje 2 maanden oud was begonnen de irritaties te komen. Nee niet na mijn vriend maar na mn ouders en vooral na mn moeder. Overal bemoeide ze zich mee. Ik moest t zus doen ik moest t zo doen, met mijn kind! Tuurlijk is het fijn als je feedback krijgt, maar dit ging verder dan dat. Ik gaf dit aan maar het hielp niet. Tot op de dag dat we door 1 klein dingetje de grootste ruzie hadden. Ik was het zo zat, ik propte de kinderwagen vol met kleding luiers voeding etc van mn meisje en van mij en ben zonder achterom te kijken vertrokken. Ik ben gaan lopen en gaan lopen, niet wetende waar ik heen moest gaan. Ik belde mijn schoonmoeder huilend op met het verhaal en of ik tijdelijk bij haar kon slapen. Ze heeft mij en mijn kleine in huis genomen. Eenmaal daar aangekomen heb ik mijn vader gebeld om te laten weten waar ik was en dat dit voor zowel hun als voor ons beter is om even afstand te nemen. Het tijdelijke onderkomen bij mn schoonmoeder heeft 1.5 jaar geduurd. Hierna konden wij particulier een woning huren en kreeg mijn schoonmoeder ook weer haar rust terug. Buiten dat, de band tussen mij en mn ouders is hierdoor versterkt en zijn we er allemaal beter uit gekomen.

Ondertussen zijn we 10 jaar verder,

Ik ben nog steeds met dezelfde man, we hebben 4 kids samen en hebben in de afgelopen 10 jaar onwijs veel meegemaakt.  Maar dat zal ik vertellen in een andere blog.

Mijn doel van deze blog?

Lieve jonge meiden die mama gaan worden of zijn, het kan zijn dat je in een bizar moeilijke situatie zit of komt. Weet dat je om hulp kan vragen bij je gemeente, want alleen kom je er niet! Maar weet ook, alles komt uiteindelijk weer goed maar je moet er wel wat voor doen!

Liefs