Even stilstaan bij mijn eigen geluk

Afgelopen weekend stond ik als ouder zijnde even stil bij mijn eigen geluk.

Dat wil zeggen dat ik zo ontzettend blij en gelukkig ben met onze kleine meid. Lekker extra geknuffeld en verteld hoeveel ik van haar hou.

Op 9 november was het alweer 18 jaar geleden dat een schoolvriendin van mijn op 13 jarige leeftijd is overleden door een auto ongeluk Zelf was ik destijds 12 jaar, en heeft toch wel een flinke impact gehad. Ben zaterdag nog even naar haar graf geweest om een roos neer te leggen. Dit ook om haar ouders te laten weten dat ze niet vergeten is.

Ook is vorig jaar op 10 november een jongentje van 1.5 jaar overleden die bij ons op babyzwemmen zat. Hij heeft een ongeluk gekregen op een verjaardagfeestje in een gymzaal, waarbij hij iets van een klimtoestel op zich heeft gekregen en later in het ziekenhuis is overleden. Ondanks dat er 5 ouders waren (waaronder zijn eigen vader) hier toezicht hielden is hij toch ontglipt. Wij kregen dit vorig jaar tijdens de eerstvolgende les te horen dat het om **** ging. Het heeft toen in de krant gestaan en iedereen had het er over in de omgeving, maar we wisten niet om wie het ging.

Ik hoop dit nooit, maar dan ook nooit mee te maken. Dit gun je zelfs je ergstigste vijand niet.

Wat hebben we toen heel wat tranen gelaten. De les is uiteraard toen ook niet doorgegaan. Ook zijn ouders heb ik dit jaar een kaartje gestuurd, dat we hem niet vergeten zijn, ondanks dat onze sportcentrum ondertussen gesloten is en we geen contact meer hebben.

Dus emotioneel een heftig weekend achter de rug, maar wat hebben wij een geluk. Een geluk dat ik hoop om altijd bij me te hebben. Of dat jasmijn nu 2, 20, 50 jaar is, ik hoop dat we nog heel lang van haar mogen genieten en zij van ons.

Ze zeggen weleens; een ongelukje zit in een klein hoekje. Maar ook geluk zit in een klein hoekje en in de kleine dingetjes. Ik zou tegen elke ouder bij deze willen zeggen; Geniet van je kind(eren) en laat ze voelen dat je van ze houdt.