Even op adem komen

Wij kunnen ons denk ik niet meer heugen wanneer de kids beide voor het laatst uit logeren zijn geweest. Niet dat dat altijd maar moet, maar quality time samen met je partner vind ik persoonlijk wel erg belangrijk. Maar dit kan op verschillende manieren zijn. Vaak genoeg doen we gewoon een date night op de bank, met wat lekkers te snaaien, gezond meestal maar soms ook heerlijk ongezond, netflixje aan en relaxen. Voor de lockdown probeerde wel een keer in de twee maanden oppas te regelen zodat wij een avondje weg konden, in ons geval  betekend dat meestal lekker uit eten en een biosje pakken.

Nu in deze lockdown tijd is het al helemaal belangrijk om soms even tijd voor elkaar vrij te maken. In ons geval werkt manlief vijf dagen in de week buitenshuis en ik werk de ene week drie dagen en de andere week vier dagen thuis. De kids mogen naar school en de opvang omdat mijn beroep onder cruciaal beroep valt, maar ik ben van mening zolang ik het red, blijven ze "lekker" thuis en ga ik de school en opvang niet "belasten". Al keek ik er wel stiekem naar uit dat de scholen vijfentwintig januari weer open zouden gaan, stiekem hoopte ik het zo. De regelmaat weer terug voor de kids, die inmiddels hun juffen, meesters, vriendjes en vriendinnetjes erg missen. En mama die gewoon in alle rust haar werk kan doen, zonder schuld gevoel. Ene kant schuldgevoel naar de kids, want mama moet wat vaker nee zeggen en heeft soms wat minder tijd en geduld en aan de andere kant een schuldgevoel naar collega's toe, want ik probeer zoveel mogelijk te doen, maar het is soms niet haalbaar met een kind van vijf jaar met huiswerk en soms online klasje en een tweejarige die er weinig van snapt.  Toch maken we er het beste van en mag ik niet klagen, ik heb werk, twee kids die het heel goed doen thuis, soms elkaar de haren in vliegen maar dat hoort erbij, een man met werk, een heerlijk huis, onze familie is gezond en ik heb zelf corona goed doorstaan, het heeft wel een aantal weken geduurd, maar ik ben er weer. 

Toevallig kwam het zo uit dat beide kids konden gaan logeren, ze hadden er zoveel zin in, even iets anders dan veelal thuis zijn. Ze hebben genoten. Papa en mama ook, ook al vind mama het erg onwennig zonder de kids, ze zijn voor mij absoluut geen last, ik zorg erg graag voor ze, alleen was ik wel even toe aan niets moeten. Zo ben ik eindelijk begonnen met albelli, een nieuwe hobby en zeer verslavend. Mooie fotoboeken maken en vooral mooie herinneringen in een boek bundelen. Maar ook hadden manlief en ik een date night. We hebben heerlijk eten laten bezorgen en zijn daarna lekker gaan wandelen door de stad, want het sneeuwde, dat is toch romantisch, alsof het zo moest zijn. Toen we in de stad kwamen en de Lebuinus kerk van Deventer zagen in de sneeuw en in het donker besefte ik me dat er zoveel moois om je heen is. Dat je helemaal niet ver hoeft te zoeken. Ik vind een kerk altijd al iets magisch hebben, we hebben een paar minuten in de sneeuw staan kijken, het was magisch, een sprookje alsof het een poster was. Een besef moment dat je kunt genieten van de meest simpele dingen, die onverwachts soms heel dicht bij je zijn.