Even helemaal niets..

Soms zie ik het gewoon niet meer zitten. Zo'n dag waarop je alleen maar in een hoekje wilt janken.

Het huis is een grote bende. De was is opgestapeld tot aan het plafond. De keuken staat vol met vaat, etensresten en andere benodigdheden die je maar in een klein keukentje kan proppen. De eettafel is geen eettafel meer, maar een verzamelpunt van alles wat je maar kunt bedenken aan babyspullen, spullen van een kleuter en ergens daaronder verstopt nog een werkplek. Nadat ik mezelf van de bank heb gesleept en gewassen en aangekleed vol goede moed wil beginnen aan het opruimen van wat dan ook..begint het gehuil. Baby 1, dan baby 2 en met een beetje pech baby 3. Ze zijn weer wakker. Ze willen spelen. Ze willen aandacht. Ze hebben honger. Noem het maar op, bedenk het maar. Het gemama tussendoor van de dochter helpt dan ook niet.

Dan belt mijn vader om te vragen hoe laat de jongens eten, want het is niet zo dat de jongens al maanden op hetzelfde tijdstip eten. Ik weet dat het goed bedoelt is, want hij wilt met flessen komen helpen. Ik kan alleen op dit moment die voor de hand liggende vragen niet meer hebben.

Dan komt het punt. Dan is het klaar. Ik zie het even niet meer zitten.

Ik ben moe, de energie is op. Ik kan het gejammer, gehuil, gevraag, geklaag, gemama niet meer aan. Het slaat om in boosheid, klaarheid, opheid. Geef het een naam.

Mijn lichaam trekt aan alle kanten, de energie is eruit gezogen.

Het liefste zou ik nu in een hoekje weg kruipen en alles uitzetten. Gewoon de tijd even stil zetten. De tranen springen in mijn ogen. Ik kan nergens heen want de jongens moeten eten en Mint heeft aandacht nodig. Mijn man staat onder de douche na het hardlopen. Ik ben alleen met de vier.

Ik adem heeel diep in en uit en nog een keer. Ik ga in de grondbox zitten waar ik net twee van de jongens heb geplaceerd zodat ze even kunnen spelen en even zoet zijn. Ik begin te typen..dit te typen en ik kom tot rust. Het was een moment..een van die momenten..die ook weer terug komen en die niet weg zijn..maar de rust is nu terug..de woede wordt naar de achtergrond gedreven. De tranen prikken nog wel in mijn ogen, maar ze komen er niet uit. Het hoeft niet.. en wellicht komen ze later wel nog, wie weet..maar dan is morgen weer een dag.