euthanasie was het beste geweest

Ja mensen die is een lang verhaal, maar wel waar gebeurd en rauw geschreven, niet geromantiseerd echt zoals het was, bikkel hard en moeilijk.

De laatste tijd loop ik bij de dokter de deur er bijna uit. Al die onverklaarbare symptomen. Ik heb veel last van spier slapte en hevige spierpijnen.

toch even afwachten is het antwoord dan. Zal ik het over hebben gehouden van het ongeluk denk ik dan bij mezelf?

een behoorlijke tijd na mijn tweede bevalling kreeg ik opeens last van spierkramp aanvallen en ik merkte verzwakkingen op in mijn spieren. Ik was snel moe en alles voelde ook zwaar.

Ik gooide het op ontzwangeren en misschien vitamine te kort. Te weinig beweging misschien ook wel? Dus ben ik begon vitaminesupplementen te slikken. En meer fruit gaan eten, en wat meer actief te bewegen, Helaas bleef alles het zelfde of werd het soms erger. De dokter heeft mij door verwezen om toch te kijken ik misschien het zelfde als mijn overleden moeder heb.....

Ik was 11 jaar toen mijn moeder ziek werd. En het werd alleen maar erger nadat mijn moeder haar eerste operatie onderging.

Mijn moeder was altijd een hele actieve vrouw. Ze had wel 8 honden en was een hondenfokster. Ze had de benodigde certificaten en diploma's gehaald ook had ze haar diploma voor dierenartsassistenten. Mijn moeder was altijd in de weer met haar grote liefdes, haar honden.

Mijn moeder had een allergie voor medicijnen dat was vanaf jongs af aan al bekend. Ze werd al ziek van een paracetamols en andere medicijnen.

In een paar maanden tijd heb ik mijn moeder. Van een blije en gezonde vrouw zien af takkelen naar een schim van wat ze ooit was...

Mijn vader werkte in die tijd minstens 40 uur per week en vaak wel meer dan dat, hij was ook een hele harde werker. Maar in een paar maanden tijd kon mijn moeder opeens niks meer. Het was niet plotseling het ging geleidelijk.

eerst deed ze alles nog en opeens ging alles met moeite, en toen ging niks meer. Mijn moeder kon alleen nog maar op bed liggen. Want bewegen ging moeilijk en deed zeer, onze dokter kon er zijn vinger niet opleggen, dus heeft de dokter mijn moeder een verwijzing naar het GGZ gegeven, het moest dan wel psygisch zijn als de dokter het zelfs niet wist....?

Daar ging mijn moeder, ze kreeg een GGZ opnamen en ze kreeg er therapie en medicatie...... zelfs na alle behandelingen kon ze haar bed nog niet uitkomen, en van de medicatie was ze nog zieker geworden. Het GGZ heeft mijn moeder ontslagen en heeft geschreven dat het niet iets psychisch was maar medisch....

ondertussen was ik 12 jaar, ik ging net naar de middelbare school, ik wist niet wat er met mijn moeder aan de hand was, het enigste wat is wist is dat ze ziek was. Ondertussen zat ik net op de middelbare school ik was weg van mijn pesters.

Mijn moeder had een verwijzing gekregen en reed met mijn vader heel veel ziekenhuizen af in Nederland. Limburg, Den haag, Amsterdam, Zwolle, Groningen, Rotterdam. Noem maar op.

Mijn vader heeft geprobeerd thuishulp te krijgen voor mijn moeder, maar dat kregen wij niet. Zolang mijn moeder een man had en een dochter, moesten wij haar verzorgen.

Mijn vader werkte 40 uur per week. Dat betekende dat hij minder moest gaan werken. Dit was geen optie, we leefde op de inkomsten van mijn vader. En het kosten erg veel geld voor mijn ouders, het heen en weer rijden door Nederland heen. Opzoek naar de juiste diagnose, vervolgens werden er medicijnen voor mijn moeder uitgeschreven in de hoop dat ze er niet allergisch voor was of in ieder geval aansloeg want geen enkele medicijn sloeg aan.

toch moest ze dan een eigen bijdrage betalen omdat deze medicijnen dan niet vergoed werden of maar deels. Mijn vader liep hier op leeg.

Als ik dan thuis was uit school maakte ik het eten klaar, mijn moeder moest toch wat eten, meer dan twee happen kreeg ze nooit binnen, ze vermagerde en zag er heel slecht uit.

Ik zette mijn moeder dan in een rolstoel zodat ik haar bed kon verschonnen en haar kamer op kon ruimen, ik bracht haar een kopje thee met een paar boekjes. Zo kon ze weer de nacht door. Nouja de nacht door, mijn moeder kon van de pijn niet slapen. Ze huilde zachtjes snachts, soms hoorde ik mijn moeder maar ik wist nooit wat ik moest doen....

een tijdje later werd mijn vader gedagvaart. Mijn vader werkte 250 km weg van onze huis en hij kon niet naar zijn werk door deze omstandigheden. In het begin hadden mijn ouders nog vrienden die ons konden helpen. Maar nadat mijn moeder 1,5 jaar ziek was, waren er geen vrienden meer. Ze vonden mijn moeder een aansteller, en ze moest maar verder gaan met haar leven...

Ook de moeder van mijn moeder, mijn oma, haar broers en de rest van onze familie-leden lieten mijn moeder vallen, behalve mijn opa, de vader van mijn vader. Hij steunde mijn ouders waar het maar kon.

Maar goed elke dag dat mijn vader niet op zijn werk verscheen moest hij 500 euro betalen.... een week na dit kreeg mijn vader een hartaanval, en werd hij twee weken opgenomen in het ziekenhuis.

ik was ondertussen 14 jaar geworden, en mijn leven bestond uit school, mijn vader spullen brengen in het ziekenhuis. Met de bus boodschappen doen, richting huis en mijn moeder en het huishouden en de dieren verzorgen, en mij groot houden voor mijn vrienden. Thuis was alles goed en leuk, er was niks aan de hand.

Toen mijn vader weer thuis was ging het verder, hij ging weer met mijn moeder de ziekenhuizen op en af soms bleven ze in die regio logeren, en sliep ik met mijn moeder haar hond op mijn kamer, dan voelde ik mij veilig, de volgende dag gingen we gewoon richting school.

een jaar later kreeg mijn vader zijn tweede hartaanval. En werd hij 100% afgekeurd. Dit keer moest hij een langere tijd in het ziekenhuis verblijven.

eenmaal toen hij terug was ging mijn vader weer verder op auto-piloot, met mijn moeder bijna elke nacht naar de spoedeisende hulp. Overdag naar Amsterdam voor het ziekenhuis voor mijn moeder.

Toen ik 15 jaar was, werd er de eerste diagnose gesteld, mijn moeder heeft Myasthenia Gravis een auto-immumziekte, maar volgens de artsen kon dat nooit zo erg zijn als de pijn die zij beschrijft. Ondertussen had mijn moeder rode uitslag over haar hele lichaam, en overal werden ontstekingen gevonden.

Ondertussen was ik 16 jaar geworden en al die jaren herinner ik mij dat mijn moeder in bed lag te creperen van de pijn, en in haar rolstoel zat. En ik haar soms eten moest voeren terwijl de tranen over haar wangen biggelde.

op het vmbo werd ik toch weer gepest, maar nu was het gepest was gestopt want ik ben naar het Mbo gegaan, wat een opluchting was dat. Maar nog steeds reden mijn ouders elke ziekenhuis op en af, en een grote deel van de taken in huis nam ik over.

ondertussen wist ik niet dat mijn ouders diep in de schulden zaten omdat zij mijn moeders medicijnen en behandelingen niet meer konden betalen. Zelfs de zorgverzekering zag er vanaf want mijn moeder koste de zorgverzekering echt te veel...

helaas heeft dit een tol gevraagt van mijn vader, na twee hartaanvallen en nadat hij de liefde van zijn leven ziet aftakelen is hij behoorlijk aan de drank geraakt, en werd hij ook wel eens agressief.

Ondertussen had mijn moeder de zin in het leven verloren, ze leefde al zoveel jaren met pijn zonder echt een duidelijke diagnose, en een constante gevecht tussen is het medisch of psygisch?

Op een dag liep ik de tuin in om de dieren te voeren, toen ik aan onze hoge eiken boom een touw zag hangen. Ken je die cowboy western films? daar hing een dikke touw met een knoop erin... zo'n knoop waarin ze in een western films mensen ophangen met een ladder eronder....

Ik heb deze touw uit de boom gehaald en de lader weggezet, en ben binnen naast mijn vader gaan zitten. Heb jij die touw ook gezien vroeg ik aan mijn vader? ja zegt hij die heb ik gezien antwoord hij.

een maand later hoor ik opeens een harde sirene ik lag te slapen en het was rond 03:00 in de ochtend, ik loop mijn slaapkamer uit. En zie het ambulance personeel rennen. Blijf maar uit de slaapkamer Berlijné zegt mijn vader.

Het ambulance personeel neemt mijn moeder mee, en ik loop met mijn vader de slaapkamer in, alles zit onder het bloed.... mijn vader begint het bad schoon te maken en ik begin mijn moeder haar bed te verschonen.

We gaan verder op automatische piloot.

Mijn moeder werd grof gezegd dicht genaaid en weer uit het ziekenhuis gezet... ze werd weer voor 2 weken opgenomen in het GGZ en het GGZ bleef erbij deze mevrouw heeft echt pijn en het is echt medisch,

niet lang daarna kreeg ik een vriend Devon, ik dacht echt dat hij mijn grote liefde was, en ik zag ons echt voor altijd samen zijn, helaas begreep hij de situatie niet en had hij regelmatig ruzie met mijn ouders.

en mijn vader reed nog steeds met mijn moeder overal heen. toen ik halverwege de 16 jaar was kwamen er nog twee diagnoses

Syndroom van Sjógren en Polychondritis, en ook heeft ze al Myasthenia Gravis, dit betekent dat ze 3 auto-immumziekten had...

en mijn moeder was weer thuis.

ze hebben haar nog vaak geprobeerd medicijnen te geven maar zoals ik al zij, mijn moeder kan niet tegen medicijnen en al helemaal niet tegen hele sterke medicijnen.

Het verklaarde heel veel symptomen maar ook heel veel niet, haar tanden vielen uit haar mond, en ook haar haar viel uit. ze was heel erg vermagerd.

Mijn moeder heeft zelfs een paar keer chemotherapy gekregen, in de hoop dat dat misschien wat zou doen, maar weer geen verbetering...

Niet lang daarna overleed mijn opa, de vader van mijn vader, dit kwam bij hem heel hard aan mijn vader was zo erg gek op zijn vader.

Mijn moeder heeft besloten Euthanasie aan te vragen. Onze huisarts ging hier niet in mee, maar toch vroeg ze het aan. Ze had het met mij overlegt, en ja ik heb mijn moeder jaren lang zien lijden van de pijn. Ze kon niet meer lopen zichzelf niet meer wassen, ze had geen kwaliteit van leven meer en er was geen medicijn die haar kon helpen. Als dit haar keuze was dan steunde ik haar.

toen ik bijna 17 jaar was. Kreeg mijn moeder een afwijzing van haar Euthanasie aanvraag, twee dagen daarna nam ze een overdosis medicijnen, en werd ze weer opgenomen in het ziekenhuis. Mijn vader kreeg een ongeluk en werd ook opgenomen in het ziekenhuis.

Toen was ik alleen thuis met de hondjes, een paar dagen later stond jeugdzorg aan de deur, er was een melding binnen gekomen van kindermishandeling. En ze vroegen waar mijn ouder waren, Niet thuis antwoorde ik, ze liggen beide in het ziekenhuis.

Jeugdzorg had genoeg gegevens verzamelt en net na mijn 17e verjaardag ben ik bij mijn ouders uit huis gehaald...

een tijdje woonde ik bij een kennis omdat er plek te kort was bij jeugdzorg, na een maand zat ik op begeleid wonen.

Jeugdzorg heeft mij verteld dat mijn ouders geen contact met mij wilde, mijn wereld storte in. Ik was net geslaagd voor mijn mbo. en schreef mij in voor een vervolg opleiding om toch maar iets om armen te hebben.

Mijn gedachte veranderde in deze periode, als ik s'ochtens op de trein stond te wachten dacht ik, zal ik maar gewoon springen? ik heb toch niks meer om voor te leven... niemand houdt van mij. Of zou een pak pijnstillers sterk genoeg zijn om mij niet meer wakker te laten worden?

toch heb ik niemand gealarmeerd ik wilde niemand tot last zijn. Na een maand of drie zat mijn moeder in haar rolstoel op het kantoor bij jeugdzorg. Ze huilde en was zo blij om mij te zien, ze vertelde niet veel over mijn vader, hij schaamde zich voor deze situatie en wilde het liefst dat ik mijn leven verder opbouwde zonder de moeilijkheden die zich thuis afspeelde, dat zou mij beter doen dan wat ik in de laatste jaren al had meegemaakt.

de maanden verstrekken zonder verder contact van mijn huis. Tot dat ik een belletje kreeg dat mijn moeder en mijn vader uit elkaar waren. Ondertussen waren mijn gedachte van zelfmoord vanzelf over gegaan.

Ik had het fijn op school, mijn opleiding gaf mij echt een boost! toen ik 18 jaar was werkte ik parttime, kreeg een kleine wajong en stufi, ik kon een plekje voor mij alleen huren. mijn vriend Devon trok bij mij in. Wat was ik blij.

Mijn moeder haar situatie was eerst wat beter geworden. Ze had medicijnen gekregen waar ze tegen kon, met een gruwelijke bijwerking. Dat door deze medicatie de botten in haar lichaam oploste, ze heeft 2 maanden pijn vrij geleefd tot dat de dokter in Groningen haar deze medicatie niet meer gaf. Omdat het haar dood zou worden....

en ze leefde weer maanden in gruwelijke pijn, soms kwam ik bij haar nieuwe huis om te koken voor haar, of boodschapjes te doen of een beetje schoonmaken, gelukkig kreeg ze nu wel thuishulp.

vervolgens kreeg ze haar tweede afwijzing van Euthanasie. En twee maanden voor haar overlijden was ze bij mij, we kregen slaande ruzie en uit frustratie heeft mijn moeder haar foto camera tegen mijn ruit gegooit, mijn ruit was kapot. Ik heb tegen haar gezegd dat ik haar nooit meer wilde zien, en ze rolde weg in haar rolstoel. Dit is het laatste wat ik ooit van mijn moeder vernomen heb....

twee maanden later kreeg ik een belletje van mijn vader, ik was ondertussen 18 jaar. Dit vondt ik gek mijn vader en ik hebben al jaren geen contact meer. Ik weet het nog precies op 28 mei 2013 na 02:00 uur in de ochtend, ik pakte mijn telefoon op en hij vertelde op een rustige toon dat mijn moeder overleden is....

mijn wereld stortte weer in, ik belde vervolgens de politie en ze bevestigde het,

Mijn vader was op 27 mei 2013 rond 16:00 uur met een pan macaroni bij haar huis maar mijn moeder deed niet open, toen pakte hij de reservesleutel, ook al woonde ze apart ze hadden nog wel een relatie, toen hij binnen stapte zat mijn moeder niet in de woonkamer, hij roepten haar naam maar kreeg geen antwoord,

hij zette de pan macaroni in de keuken en liep naar haar slaapkamer. Hij zag meteen dat ze dood was en heeft meteen 112 gebeld. Hij is in de woonkamer gaan zitten roken tot de hulpdiensten arriveerde, ze vertelde hem dat hij het huis uit moest omdat er onderzoek moest worden gedaan.

Hij werd meegenomen door de politie voor verhoor, tussendoor heeft mij mijn oom gebeld dat mijn moeder overleden is. Mijn oom heeft meteen de auto gepakt vanuit het westen en is naar mijn vader zijn huis gereden en heeft 8 uur lang in de auto gewacht tot mijn vader vrij werd gelaten, mijn moeders laptop, telefoon, boeken, etc alles werd in beslag genomen voor onderzoek, ook mijn vader zijn spullen.

toen hij thuis was heeft hij samen met mijn oom mij opgebeld om het nieuws te brengen. Ik heb alles geregeld voor haar crematie, 4 dagen na de crematie maakte mijn vriend waar ik al jaren lang een relatie mee had het uit, dus ik woonde weer alleen en voelde me echt kapot.

de kleine vrienden groep die ik had opgebouwd nadat ik uit huis was krimpeten weer, in de tijd dat ik thuis woonde mocht ik geen vriendjes of vriendinnetjes thuis hebben wegens de situatie.

Opeens liet bijna iedereen mij vallen, wat ik tegen mijn moeder had gezegd toen ik haar voor het laatst zag meende ik natuurlijk niet, maar het doet zeer dat dat mijn laatste woorden waren tegen mijn moeder, ik wil jou nooit meer zien....

ik liep weer twee maanden met het idee van zelfmoord rond, ik had mijn moeder niet meer die er stiekem toch wel altijd er voor mij was, soms kwam ze aan met een tasje boodschappen, of toch wel even op de koffie hoe ziek ze ook was... Als het tegen zat belde ik haar huilend op en wist zij mij te kalmeren, ze was er wel voor mij hoe ziek zij zelf ook was. Wat voelde ik mij Egoïstisch...

Moeder overleden, mijn grote liefde die het uitmaakte omdat hij een ander had, mijn vrienden die mij lieten vallen omdat ze vonden dat ik mij aanstelde. mijn vader en ik hadden toch wel weer wat contact, maar ik had niks meer.....

ik liep s' avonds laat door een van de gevaarlijkste bos in een achterstandswijk omdat ik hoopte dat er iets gebeurde. Die bos stond altijd bekend om gevaarlijke dingen, maar er gebeurde niks....

Ik zat echt bij mezelf, wat doe ik nog hier in Nederland? nadat mijn moeder overleden was deden ook mijn klasgenoten raar... op een na. Ik was er klaar mee. Ik zat in het 2e jaar van de kunstacademie, mijn werk hing in die tijd in twee museums, en ik werkte soms voor wat extra centjes bij als grafisch ontwerpster, ik schreef mezelf in op een kunstacademie in de buurt van New York ik stuurde mijn werk in en een brief met mijn situatie en ambitieus, ik had tenslotte niks meer wat mij hier hield alleen mijn vader dan....maar toch had ik het idee dat mijn vader niet lang zou leven na de dood van mijn moeder.

Mijn vader en ik maakte vrede en ik zegde mijn huur op en ging weer bij mijn vader wonen, in mijn oud ouderlijk huis. En wat zag hij er slecht uit hij was zo dun geworden, en heel erg grijs, zijn stem klonk zwaar en vermoeid. Mijn vader was zelf nog in diepe rouw.

slapen deden wij bijna de eerste 3 maanden niet, de drank vloeide rijkelijk en we rookte wat weg samen, als we beide gingen slapen dan wel pas rond 03:00 uur tot maximaal 07:00 uur in de ochtend, nee sinds mijn moeder overleden was, was onze slaap ver te zoeken. We leefde verder op automatische piloot.

onze band werd weer net zo sterk als vroeger, mijn vader huilde regelmatig om het verlies van zijn enige grote liefde.

Mijn vader heeft me alles verteld over wat er speelde, want zelf wist ik in die tijd niet alles. Mijn moeder zat in de bijstand toen ze alleen woonde, mijn vader had zelfs leningen af gesloten om de zorgkosten van mijn moeder te kunnen betalen, hij liep al maanden achter met het betalen van de hypotheek van het huis, en hij vreesde dat we met een tijdje misschien wel uit huis werden gezet...

mijn vader had zelfs geen ziektekosten verzekering meer omdat hij alles voor mijn moeder over had. Hij was al jaren niet naar de tandenarts geweest want dat koste geld.

ze waren uit elkaar gegaan omdat mijn vader mijn moeder niet meer kon onderhouden, als ze een eigen plek had met een uitkering konden ze financieel hopelijk wat bijkomen, maar mijn vader bleef toen zelfs voor mijn moeder zorgen, en reed haar nog steeds naar afspraken, deed de boodschappen voor haar, hij zorgde nog steeds voor haar.

Het deed mijn vader zo'n pijn dat zijn grote liefde weg was van deze aarde...

Hij vertelde mij dat ze pas zelfmoord wilde plegen op het moment dat ik volwassen was zodat ik al wat sterker in mijn schoenen stond, toch heeft ze mij een afscheidsbrief achter gelaten met mooie woorden die mij goed doen.

toch pakte we met de maanden onze leven weer op, ik betaalde de boodschappen zodat mijn vader zijn achterstallige schulden kon betalen, en soms betaalde ik een beetje mee. ik zag dat mijn vader weer aankwam.

Want eerlijk toen ik bij mijn pa thuis kwam was er niks te eten, hij had zoveel voor mijn moeder over dat hij er zelf aan onderdoor ging. Het eerste wat ik toen deed was mijn vader geld geven, en ben ik boodschappen gaan doen om mijn vader een goede maaltijd te geven, en ik heb fruit en een pot vitamine tabletten voor hem gekocht.

Mijn vader was een gebroken man....

eten deed hij de eerste weken bijna niet. Maar na een paar maanden kwam zijn eetlust terug. En ik zag dat hij lichamelijk opknapte, geestelijk nog niet maar het was een begin.

Mijn vader schaamde zich ervoor dat hij ons niet kon onderhouden, dat hij niet de man kon zijn die zijn vrouw en kind alles kon geven, dat hij daarom toen ik uit huis werd gehaald geen contact met mij wilde. Alles was beter geweest voor mij dan dat ik thuis was zij hij, uit huis had je een stabieler leven, het liefst had hij gewild dat ik eerder uit huis was gehaald zodat ik de situatie met mijn moeder niet mee had hoeven maken, want hoe zou ik later worden als ik dit allemaal had meegemaakt?

We begrepen elkaar nu beter, het is je vergeven oude man zij ik tegen hem. En zo hadden wij meer goede gesprekken en pinkte wij samen traantjes weg, na 5 maanden begonnen we er weer lichtelijk er boven op te komen, mijn vader en ik waren klaar met de drank, maar een sigaretje rookte wij nog wel, maar alles werd minder en er kwam weer ritme in onze leven. toch ben ik nog steeds bang voor al die auto-immuunziekten die mijn moeder had,

Mijn moeder had nog een hond van vroeger, haar allerliefste sint-Bernard die vroeger bij mij op de kamer sliep als ik alleen thuis was, ze had mijn vader gevraagt tot het einde voor deze lieve hond te zorgen. Maar financieel konden mijn vader en ik dit niet. Voor Mario de lieve Sint-Bernard van mijn moeder hebben wij een goud mandje gevonden bij andere mensen. Hij was al 10 jaar en hij heeft daar de beste tijd van zijn leven gehad, Mario is 12 jaar geworden. Mario was mijn moede haar oog appel. Hij was altijd bij mijn zieke moeder in de buurt, na haar overlijden heeft Mario het ook moeilijk gehad. Het was een schat! En ik ben Mario eeuwig dankbaar!

in de weken die daar op volgde kreeg ik een bericht op van de kunstacademie bij New-York in de buurt.... IK WAS AANGENOMEN!!! en ook al trok dit wel, ik heb het niet gedaan, eigenlijk was het iets wat ik altijd wilde. Maar ik voelde me opeens hier weer nodig. Ik had net Wouter leren kennen en we hadden net een relatie, maar ik was nodig zo voelde dat. Ik had mijn vader weer aan mijn zijde en een nieuwe relatie en toch heb ik het liefst altijd een eigen gezin gewild.

De politie heeft nog een tijdje onderzoek gedaan. Want als iemand overlijdt kijken ze eerst naar de ex-partner. Ook ik ben ondervraagt, of ik mijn vader in staat achte dat hij eventueel mijn moeder had vermoord.... NEE natuurlijk zou mijn vader dat niet doen. Hij hield ziels veel van mijn moeder, zij was mijn vader zijn leven, zijn lucht en zijn hart.

Later moest ik van de politie nog wat spullen ophalen op het politie-bureau... ik kreeg de spullen daar in mijn handen gedrukt waarmee mijn moeder zelfmoord heeft gepleegd... Wouter was gelukkig mee en heeft die spullen overgenomen zodat ik ze nooit meer hoefde te zien....

Mijn vader werd vrij gesprokken, uit de sporen onderzoek mobieltjes en laptops etc, konden ze niks vinden waaruit bleek dat mijn vader mijn moeder om het leven zou hebben gebracht. Wat een grote opluchting was dat!!

er was nog niet genoeg onderzoek naar gedaan maar sommige waren niet erfelijk zijde dokters maar komen wel vaker voor in een familie, dit beangstigd mij. Mijn moeder heeft in haar afscheidsbrief de middelen opgeschreven die bij haar wel hielpen, want ook ik ben allergisch voor medicijnen.... dit heb ik ook al vanaf jongs af aan en ik wordt er gewoon ziek van, dit heb ik dus van mijn moeder geërfd....

tevens hebben wij meerdere familieleden gehad met aparte ziektes waar geen diagnose voor gevonden werd, die ook daarom maar zelfmoord gepleegd hebben....

nu ik toch last heb van rare spierpijnen en er toch onderzoek bij mij komt ben ik heel bang, bang dat ik de lijdensweg moet bewandelen die mij moeder heeft bewandeld, om vervolgens ook te eindigen zoals mijn arme moeder.

ze vonden dat mijn moeder geen last had van ondraaglijk lijden zij haar dokter, daarom werd mijn moeder haar tweede Euthanasie aanvraag afgewezen, dit was de trigger, mijn moeder kon niet meer, ze was op. Ze vocht voor een waardig einde die ze nooit heeft mogen krijgen, het moment dat jij niet meer kan lopen, dag en nacht verzorgt moet worden, vervoert moet worden, jezelf niet kan wassen, niet kan koken, altijd pijn hebt en 3 auto-immuunziekten heb, is dat dan geen ondragelijk lijden?

ik heb het GGZ dossier en het dokters dossier van mijn moeder opgevraagd, want daar heb ik recht op als dochter dacht ik? maar er werd heel geheimzinnig over gedaan en ik heb er achteraf toch geen recht op... In mijn moeder afscheidsbrief stond, daag ze voor de rechter. Helaas heb ik haar laatste wens niet in vervulling kunnen laten gaan.

Ook stond er in haar brief dat ze naar het Radboud ziekenhuis wilde voor een sectie als ze overleden was, helaas werd ook dit niet gedaan...

Het enige wat ik nu nog heb is een briefje met de medicatie die haar geholpen hebben tot dat ze het niet meer kreeg, en er staat op Berlijné onthoudt deze medicatie namen voor als je het zelf ook krijgt....

en nu zit ik bij mezelf.... als ik dit waar blijk te zijn, hebben mijn dochters het dan ook? en gaan hun dan het zelfde lot tegemoet? had ik met de wetenschap met wat ik nu weet eigenlijk wel kinderen moeten krijgen, en nog voor een 3e willen gaan?