Erkenning, en verwerking.

Hallo allemaal,

Eindelijk na bijna 4 jaar, hebben we het voor elkaar. Ons kindje is ingeschreven in de persoonsregistratie. Tranen vloeide maar ook van het geluk. Wij worden nu eindelijk na alle ellende erkend als ouders, nu ook zwart op wit. Wij zijn zo trots dat we dit hebben bereikt. Zoals de meeste mensen weten in onze omgeving lukt het voor ons niet op de normale manier, en is onze Willow met 9 a 10 weken gestopt met groeien en uiteindelijk ook het hartje.

Dit is uiteindelijk ook onder de tafel geveegd door het ziekenhuis waar we eerst liepen. Na een jaar touwtrekken, onze laatste beetje energie die we nog hadden, hebben we de moed bij elkaar geraapt om over te stappen naar een ander ziekenhuis. En ik ben blij toe dat we dit hebben gedaan. Want langer door kunnen blijven vechten voor dit konden we niet meer. Uiteindelijk heeft het nieuwe ziekenhuis ook met pijn en moeite mijn dossier gekregen, en wat denk je verdomd ja hoor, wat ze dus ontkende stond wel degelijk in ons dossier. Wat was ik blij maar ergens toch ook weer zo kwaad. Want waarom? Waarom wordt dit van de tafel geveegd, je hebt het wel op dat moment over een kindje wat er niet meer is.

Na vele onderzoeken, lichamelijke en geestelijke. Hebben ze niks kunnen vast stellen dat op dat moment Willow gewoon door pure pech is gestopt met alles. Maar de risico's voor een nieuwe zwangerschap zijn wel aanwezig. Ik kamp ook nog eens met endometriose en het Rhesus factor.We proberen en proberen maar, maar helaas maand na maand is een teleurstelling. Waarom?! Wat heb ik gedaan? Waarom werkt mijn lichaam niet? Dat is nog maar een greep van de moment en gedachtes die elke maand weer in mijn hoofd zitten. Inmiddels zijn we nu ruim 3 jaar verder. En nog steeds lukt het niet, we hebben nog een laatste icsi poging en dan houd het op.

Wij willen hiermee nog wachten in de hoop ( het kleine beetje hoop ) wat we nog hebben dat het vanzelf lukt. Iedereen zegt wel ja maar het komt wel laat het los, maar wat als het niet zo is. Weet je wat dat doet met een relatie, weet je wat dat doet met iemand zijn gezondheid als je wens zo diep zit. Relaties gaan kapot, mensen verliezen zichzelf. Of worden nooit meer zoals ze waren. Wat brengt jou toekomst, niemand die het weet. En we proberen allemaal onze doelen en dromen na te jagen. Maar wat als het niet lukt en we worden oud, dan is er niemand die voor ons zorgt als we het nodig hebben. Dan is er niet het geluk van eventuele kleinkinderen opa of oma worden. Dan is er niks. Dan is er alleen het mekaar nog hebben.

Mensen vinden oordelen ongeacht welke situatie ook heel makkelijk, maar het luisteren naar elkaar en het stukje respect voor elkaar is veel belangrijker. Of je nu wel een kinderwens hebt of niet. Ik kan beiden accepteren. Maar wat ik niet kan, is mijn eigen toekomst zien zonder kinderen. We hebben er helaas eentje moeten laten gaan, met eventuele broertjes of zusjes. ( 10 miskramen in totaal ). En geloof me als je wens zo diep zit en ook als stel zijnde dan ga je over je grens heen om je doel te bereiken. Wees lief voor elkaar en vooral voor jezelf. Wees een luisterend oor voor iemand zonder te vooroordelen, en vraag eens hoe het echt met iemand gaat.

Mensen die in het zelfde schuitje zitten willen soms niet praten, maar soms ook juist wel zonder dat iemand een oordeel heeft, zonder dat iemand daar ook weer een mening over heeft. Wees begripvol, maar vooral ook voor de onzichtbare moeder, een moeder die moeder wil worden mar ook voor iemand die ook moeder is met kinderen die wel in leven zijn. Oordeel niet, want niemand weet het beter dan jij zelf.

Voor nu liefs..