Er zitten houtwormpjes in mama’s borst

Nadat er borstkanker bij mij geconstateerd werd kwamen we in een molen van allerlei onderzoeken en moesten wij beslissingen nemen over dingen waar we helemaal nog niet bij stil hadden gestaan.

Allereerst werd er gevraagd of wij nog een kinderwens hadden. Ja, die hadden we zeker nog. Sterker nog als dit hele gebeuren er niet tussen was gekomen hadden we misschien eind 2019 willen gaan proberen voor een tweede, maar dat dat er nu voorlopig niet in zat realiseerde ik me wel. Het enige waar we niet bij stil hadden gestaan en waarom ze die vraag stelden was het feit dat ik onvruchtbaar kon worden van de behandelingen. Dit zou van tijdelijke duur kunnen zijn vanwege mijn jonge leeftijd, maar het zou ook zomaar kunnen dat dit blijvend is.

We kregen gelukkig de optie om een ronde te proberen om eicellen in te laten vriezen voordat de chemo moest beginnen. In een hele korte periode van nog geen 3 weken met hormonen spuiten en een vreselijke punctie waarbij de verdoving niet werkte hadden we 6 mooie eicellen in de vriezer. Ik hoop natuurlijk dat we ze niet nodig hebben, maar het is een fijn idee dat ze er liggen ondanks dat we weten dat het geen garantie is op een kindje. 

Inmiddels waren de uitslagen van de meeste onderzoeken binnen en was het volgende duidelijk. Het genetisch onderzoek toonde aan dat ik geen genetische aanleg heb. Dat houdt in dat ik of gewoon heel veel pech heb, of dat ik drager ben van een nog onbekend gen. Ik had hormoongevoelige borstkanker graad 2 (dus niet heel snel groeiend) en gezien de omvang zat het er waarschijnlijk al jaren. Het zat al in twee lymfeklieren en vanwege de groeiwijze van mijn tumor moesten we serieus denken aan een borstamputatie. Verder werd er uitgelegd dat we er van uit moesten gaan dat ik het hele pakket aan behandelingen zou krijgen. 2 soorten chemo, een borstamputatie, bestralingen en anti hormoontherapie. Heel wat dus, maarja opgeven was geen optie dus al snel ging de knop om op vechtstand.

Maar hoe vertel je een pientere 2,5 jarige dat mama ziek is, haar haren gaat verliezen en waarschijnlijk een jaar lang er niet heel veel voor je kan zijn?

Na heel wat zoeken kwamen we op een aantal boekjes uit, maar een boek stak er wel met kop en schouders boven uit. En dat was het boek ‘Grote boom is ziek’. Het boek beschreef dat er houtworpjes in een van de takken van de boom zaten. De boom kreeg medicijnen(chemo) en zijn blaadjes(haren) vielen uit. De zieke tak(borst) werd eraf gesneden en daarna ging de dokter met een soort vergrootglas de plek nog bestralen. Mama had dus houtworpjes, in het begin was het nog wat onwennig voor hem en was het alleen maar en verhaal. 

Maar toen mijn haren eraf gingen vond hij het toch wel vreemd dat ik ineens haren had zoals opa. Gelukkig heeft hij alles goed opgepakt en zijn we continu erg open geweest naar onze zoon. Ook na mijn operatie zijn we open gebleven, hij mocht naar mijn littekens kijken en er aan voelen als hij dat wilde. Zelfs nu vraagt hij er nog regelmatig om. Wel beseft onze inmiddels 3,5 jarige dat mama erg ziek is geweest en daar nog steeds de gevolgen van ondervind. Echter zit er ook een voordeel aan het hele gebeuren, ik heb namelijk ontzettend veel waardevolle tijd met mijn zoon kunnen doorbrengen. Onze band was al enorm sterk, maar deze band is nog sterker geworden. Ook genieten we van de kleine dingen, doen we vaker leuke dingen samen en genieten we van de tijd met ons gezin. 

Hoe ik de behandelingen doorgekomen ben? Dat lees je in een volgende blog.

Liefs Mies!