Er is licht aan het einde van de tunnel

Er is licht aan het einde van de tunnel..

Een hele lange tunnel van ruim 5 jaar.

Eindelijk komt het einde inzicht. Een stro halm waar ik me zo aan vast heb gegrepen dat ik zwaar hoop dat hiermee een serene rust over me zal komen. Er eindelijk weer helderheid is en hoop.. hoop op een vrijer leven.

Waarom 5 helse jaren… Tegelijkertijd ook 5 hele mooi jaren.
Hel van het verleden, die hel komt ten einde..

En zoals normaal zal het leven me niet toelachen, moet ik er voor vechten.
Vechten zoals ik gewend ben. In mn comfort zone.. Als het een keer goed zal gaan, weet ik 100% zeker dat er weer iets aan komt en ik ook die hobbel over moet.

Neemt niet weg dat als ik terug kijk over die 5 helse jaren,
Ik onwijs heb moeten strijden om te komen waar ik nu ben. En ben er nog niet.. wel BIJNA!!!

Het helse gedeelte bestond voornamelijk uit: GELD..
Bah wat een naar ding, betaalmiddel, vreselijke ellende…

oh ja en heel veel tijd, geduld en vooral het uiterste van jezelf vragen.

Begon toen ik zo'n 6 maanden zwanger was van m’n prachtige dochter, toen kwam ik erachter dat m’n onwijs narcistische ex vreemd ging, mij bedroog en niet 1 x maar al de gehele relatie. Daarnaast had hij vele praatjes, had een bedrijf opgestart met mijn oudste broer en ons voor een lening laten tekenen. Waar dus vele problemen mee begonnen.

Naïef geweest dom geweest, maar ook ongelofelijk hard genaaid..

Daarentegen wel een heel mooi dochtertje, wat een heel slim, gehaaide, heerlijk eigenwijs en gewoon mijn alles is.
Zij is de reden waardoor ik in staat was altijd door te gaan. Voor haar moest ik er zijn! Zij hield mij op de been.

Maarrrrr ondertussen door al die zooi, zo hard door gegaan dat ik over mijn grens heen ben gegaan, ver over mijn grenzen.

Vervolgens een nieuwe vriend gekregen waardoor ik rust kreeg. De rem erop ging maarrrr mijn lijf was zo gewend aan die sneltrein waar ik in zat, dat die noodrem ervoor zorgde dat mijn lijf ineens allerlei kwaaltjes kreeg.

Lichamelijk was ik kapot, moe, op, pijn, na vele onderzoeken bleek het een naampje te hebben. En wel de naam: Fibromyalgie.

Jeee!!!! Eindelijk weten wat het is….Maar helaas is daar geen gouden ei voor uitgevonden.. althans Nog niet.. Er is geen pilletje dat werkt…

Het op eigen kracht moeten gaan doen.. hierdoor in een revalidatie traject gekomen. Waar ik zeker van heb geleerd, echter het deel balans zoeken en deze behouden is heel moeilijk en dit kan ik ook nog steeds niet.
Mijn hoofd wilt namelijk heel veel, ondanks dat mijn lijf heel hard roept NIET DOEN!!!
Niet gek met een hoofd die alle dagen druk is. ADD dus..

Heel veel moeten laten en er zo ook achter komen, hoe hard de realiteit is. Hoe alleen je erin staat. Hoe weinig mensen er nog voor je zijn… Dat zijn er verdomd weinig.
De wereld stort in.. en daarmee ook alle contacten van de buitenwereld.. tja.. zo goed als..
Fijn te weten dat ik zolang zij er nog zijn altijd bij mijn ouders terecht kan. Ondanks dat het niet altijd zo soepeltjes loopt als we zouden willen. Maar er wel altijd zijn..
Lieve schoonouders, lieve vriend. Met ook zo zijn eigen struggles etc.
De weinige vrienden die er nog wel zijn.. maar ik zeker te weinig spreek.. Fijn dat er begrip is. Mensen op afstand die ik lang ken. Top! Thnx allemaal.

Dus de baan die ik deed, met zoveel liefde.. die heb ik moeten opgeven..
Dat was hard, heel hard, maar het maakte het wel makkelijker dat ik in een team zat wat geen enkel berichtje stuurde in de tijd dat ik revalideerde, dat ik er weer was en probeerde op te bouwen. De opmerking wat hierop neerkwam: “ik heb er geen vertrouwen in dat je er straks weer bent, en als je er straks weer bent weet ik niet of ik er dan op kan bouwen dat je er bent”. Dat deed me zo’n pijn, maar maakte ook de pijn zachter. Want jeetje. Alsof het nog niet erg genoeg is dat je zo moet ploeteren om er weer te kunnen zijn.. en zelf ook geen idee over de toekomst, hoe dat zal gaan verlopen qua klachten. Is het inderdaad ook lastig om te kunnen zeggen joh ik ben er dan weer. Dus ergens tja.. heeft het ondanks die steek, die pijn, toch wel een soort van makkelijker gemaakt dat ik het kon loslaten.

Als ik daarop terug kijk kan ik zeggen dat ik er alles aan heb gedaan er weer te kunnen zijn, maar dat ik niet het juiste team om me heen had. Dat ik daar dus totaal niet op mijn plek zat.

Uiteindelijk heb ik zelf werk gevonden bij een opticien. Waarvan ik niet vanuit ging dat het iets zou gaan worden, kan ik nu zeggen ja ik heb een fijne, vertrouwde en warme werkplek. En echt waar collega’s met het hart op de juiste plek, thuis komen noem ik het.

Daar ben ik sinds september 2016 alweer lekker op weg en hopelijk mag ik dit blijven doen, als het aan mij ligt wel in ieder geval.

Ondertussen de rode draad die door die 5 jaar heen loopt.. het stukje schulden.. geld.. de ellende van het verleden..
Het begon met het minnelijke traject.. moest zelfs naar de voedselbank. Hele lieve mensen ontmoet en erg veel mensen ook. Dan te bedenken dat wij als Nederlanders zoveel geld aan andere landen sturen, terwijl hier in Nederland zoveel mensen zijn die het zo onwijs moeilijk hebben om hun maandelijkse kosten te kunnen betalen.. hoe triest.. maar vooral doorgaan met geld uitgeven aan het buitenland hoor! Triest.. stille armoede noemt men het ook wel in de volksmond..

Ben dankbaar voor de mensen van de voedselbank, dat zij er zijn en het allemaal draaiende weten te houden en dankzij hun er nog zoveel mensen wel iets te eten hebben.

Het maakt je dankbaarder dan dat je ooit was. Respect voller dan dat je ooit was.

En dan na zo’n 2 jaar hoor je dat er schuldeisers niet mee willen werken en dus het wettelijke traject wordt opgestart..
Sta je even te kijken.. zo hard bezig uit de shit te komen die er is dankzij een ander.. en ondertussen een dochtertje van 2.. en de wens er voor haar te zijn zoveel mogelijk.
Pfff het heeft vele tranen gekost, vele momenten waarin ik aan mezelf twijfelde, mezelf naar beneden haalde, ik ben maar een mama, doe hard mijn best en juist iedere keer val ik op mijn …

Tja helaas..

Dan begint het traject van de wsnp.
Zo onwijs veel papieren die je het liefst dubbel moet versturen. Maar ook een kopie voor jezelf anders heb je geen bewijs dat je het had.
En het wachten.. het vreselijke wachten tot er bekend is wanneer en hoe en wat.
En daar was dan die lang verwachtte dag.. Ik moest naar de rechtbank op 14 mei 2014.. voelde me vreselijk zenuwachtig, voelde me een crimineel, iemand die iets heel ergs gedaan had.
De rechter was helder en daar kwam het verlossende woord. Je word toegelaten tot de wsnp.
hihaaa! Een stap in de goede richting.

Vervolgens kreeg ik een bewindvoerder. Dan komt er iemand thuis kijken, willen ze van alles van je weten. Wederom papieren opsturen.
En nee niet alles gaat zo snel en vlotjes zoals ik nu doe overkomen.
Het is een werkelijke hel, dit is echt vreselijk…

Tijdens dit traject bezig geweest met een stukje ruimte voor dochterlief. De kinderalimentatie.
Via een advocaat voor familierecht bezig geweest en uiteindelijk gewonnen. En dan spring je wederom een gat in de lucht.. Echter van een niet ingeschreven persoon of een in het buitenland wonende zonder bekend adres is het erg lastig om geld te vorderen.
Dus ook daar weer een dichte deur..

Ondertussen meerdere mensen die via de social media wel het een en ander kwijt willen ook over hoe ze opgelicht zijn door mijn ex. Ja heel naar uiteraard, maar het liefst gooi ik die deur weer dicht want ik wil graag door met mijn leven. Mijn leven gewoon leven hoe moeilijk het ook loopt.

Wetende dat ik geen geld ga krijgen voor mijn dochter. Wetende dat hij gewoon doorgaat met zijn oplichters praktijken en heel veel mensen naait en blijft naaien. En waarvoor? Jaja het welbekende helse GELD!
Maar ja ondanks dik dossier bij de politie, een uitzending in opgelicht?! En ondertussen een 15 maanden celstraf.. loopt meneer vrij rond.. En gaat hij door met zijn oplichtings praktijken. En nog 2 kinderen op de wereld gezet. Sneu voor die kinderen, want die kunnen er totaal niks aan veranderen.

Oneerlijk.. heel oneerlijk..

Maar ik moet aan mezelf denken en met ons leven verder. Geen behoefte meer aan dat.
Wel nog heel veel na weeën van die ellende. Die tijd. Want vertrouwen is moeilijk.

Er is meer kapot gemaakt dan dat me lief was.

Nu nog iedere dag met mezelf aan het werk.. Iedere week op weg om weer terug te keren naar de ik die ik ben, wil zijn en ga zijn!
Ook wel therapie genoemd en dus iedere week anderhalf uur met mensen die ook een rugzak vol hebben.
Fijn dat jullie er zijn.. 

En langzaamaan komt het besef dat het einde nadert, van de financiele zooi, het licht aan het einde van de tunnel is inzicht!!!!
De laatste loodjes wegen het zwaarst dus nog even tanden erin bijten en dan eindelijk de vrijheid terug. Nu nog even onzekerheid ivm Wia uitkering, salaris wat ik ga verdienen.. loopt helaas zo tegelijkertijd maar mag trots zijn dat ik werk heb en nog lang mag gaan doen als het aan mij ligt.

Dan te bedenken dat ik straks dan eindelijk mijn maandelijkse vaste lasten niet meer door hoef te geven,
zonder schuldgevoel iets kunnen kopen, niet iedere rekening handmatig hoeven over te maken, de kleinste dingen niet meer hoef te verantwoorden.

Eindelijk… En laat het hopelijk letterlijk een last zijn die van me afvalt en er eindelijk een reden is tot een feestje!!!!
Het lijkt me zooooo fijn gewoon weer alles op de rit te hebben!!!!!

Ben bijna bij het licht, er moet nu nog maar 1 ding gebeuren en dat gaat buiten mij om. Kwestie van daarop wachten en daarna is het echt klaar! Eindelijk van de ellende betreft GELD af. Wat blijft dat toch vreselijk.

Gelukkig mag ik zijn en gezegend met de liefde die ik krijg, de dingen die ik mag en kan doen, ondanks dat het niet altijd meer gaat zoals ik het zou willen. 

*een trotse moeder*

(dit is een lang verhaal, maar is alleen nog maar de samenvatting van een veel groter verhaal, excuus voor eventuele onduidelijkheden, spelfoutjes e.d. maar ik moest het van me af gooien.. zo woplaaa het wereld wijde web op ;) )