Engeltje op klompjes

Het was net stilgevallen in de drukbezette kerk in Amsterdam-West.

De dominee betrad de kansel voor het welkomstwoord toen er van achteruit de kerk het klapperende geluid van klompjes over de stenen vloer klonk.

Klepper de klepper deden de klompjes van ons dochtertje van drie terwijl de meeste kerkgangers zich omdraaiden om te kijken waar dat geluid vandaan kwam. Zo ook familieleden van mijn man die voorin de kerk zaten en wenkten dat ze een plekje vrijgehouden hadden.

Mijn man was wat aan de late kant met ons dochtertje voor de belijdenis dienst van zijn broer in Amsterdam en samen liepen ze haastig de kerk in. Hij hoopte ergens achterin stilletjes aan te schuiven.

Maar de klompjes klepperden dus nog even door in de richting van de kansel, over het middenpad langs de volle banken. Het zachte grinniken kwam vast niet alleen door de klompjes.

Ik had namelijk na wat zelfonderzoek tijdens mijn burn-out, besloten dat ik naast een hele fijne jeugd ook bepaalde dingen anders wilde doen dan mijn ouders.

Op zondag moest ik vroeger altijd zondagse kleren aan. En terwijl mijn ouders zich klaarmaakten voor de kerkgang kon ik mooi nog even alle schoenen poetsen.

Er mocht niets op je aan te merken zijn. Dus waren we keurig op tijd en zagen we er naar behoren uit. Had ik een verkeerde kleur maillot aan of een gat in mijn trui dan kreeg ik daar onherroepelijk wat van te horen. “Wat zullen de mensen daar wel niet van denken”?

En dat wilde ik anders doen in de opvoeding van mijn dochters. Ze mochten zelf ondervinden wie ze wilden zijn en dus dragen wat ze wilden.

En zo kwam het dus dat mijn man met een roze engeltje op klompjes binnenkwam. Ze had namelijk voor deze feestelijke dienst besloten om zich te kleden in haar roze balletpakje met pofmouwtjes, een wijde tullen tutu erover, een zilveren glitter panty en ze had op het laatste moment ook nog haar vleugeltjes uit de speelgoedbak gegist en om gedaan.

Op de vraag welke schoenen daar dan bij moesten was haar antwoord resoluut; “mijn klompjes”!