Endometriosis awareness month

Menstrueren was al sinds het begin niet de leukste tijd van de maand. Maar de pijn die ik voelde was een taboe. Een dafalgantje nemen en je kunt wel door, zoveel pijn zul je wel niet hebben.

Al snel ben ik aan de pil gegaan om mijn menstruaties te kunnen zien aankomen. Dus al van jongsaf , ik was een jaar of 13,14 als ik aan de pil ben gegaan, werd alles gecontroleerd. Ik kon op de dag zeggen wanneer ik ongesteld ging worden en tot welke dag ze zouden duren.

Op mijn 19de beslisten mijn toen nog vriend (ondertussen man) en ik dat ik zou stoppen met de pil om aan onze kinderwens te beginnen. Zo geschiedde. Ik werd niet meer ongesteld en 3 maand later bleek ik al 8 weken zwanger. Na de zwangerschap zag ik de pil niet meer zitten en als ons dochter een paar maand oud was liet ik een spiraaltje plaatsen. Daar was ik absoluut niet goed mee en nog eens enkele maanden later werd die al terug verwijderd.

Terug aan de pil, dit ging op en af. Ik had stemmingswisselingen, kwam bij in gewicht, had depressieve gevoelens, en half 2019 ben ik er volledig mee gestopt. Wat voelde ik mij verlicht. Maar op mijn menstruatie kon ik niet meer rekenen. De eerste cyclus passeerde, niets. Nog eentje, terug niets. Na 3 maand werd ik ongesteld. En zo ging het verder. De volgende x was ik het pas 4 maand later en toen besloot ik om langs de gynaecoloog te gaan, aangezien we nog een kinderwens hadden en constant die teleurstelling er wel in hakte. Eind mei 2020 mocht ik langs bij de gynaecoloog, ondertussen was ik alweer 3 maand niet ongesteld geworden. Wat een klap kreeg ik daar, alles zou stilliggen en ik zou al in de menopauze komen. Ik was net 24jaar geworden en zou geen kindje meer kunnen krijgen?

We zaten volop in Corona en we waren bezig met de verhuis voor te bereiden dus stonden er verder niet meer bij stil.

De dag nadat we verhuisden ben ik met spoed opgenomen om mijn appendix te verwijderen en op de nacontrole nog eens een maandje later zei de arts dat ik best eens langs de gynaecoloog zou gaan.

Vanwege de verhuis dus een andere, daar mijn verhaal gedaan en de arts vermoedde endometriose, maar hij was daar niet in gespecialiseerd dus stuurde hij mij door naar zijn collega. Ondertussen tegen eind 2020 mocht ik bij diens collega op consultatie, terug alles verteld en na een echo had deze arts ook dit vermoedden maar dit zou alleen bevestigd worden met een kijkoperatie. Januari 21 geopereerd en inderdaad endometriose vastgesteld.

Een miskraam, curetage, ivf/icsi traject en een voldragen zwangerschap verder is ons zoontje net geen 1jaar.

Na het stoppen met de borstvoeding ben ik terug overgestapt van de minipil op de gewone pil en na een maand wist ik al dat dit het niet was, de depressieve klachten en moodswings kwamen al terug. Nu sinds 3 maand terug aan de minipil waar ik mij goed bij voel. Sinds ons zoontje zijn geboorte is het de 3de x dat ik menstrueer. Allez ongesteld zijn is veel gezegd, na 3 maand de minipil doornemen heb ik een stop week gehouden maar nog niet veel gezien, de pijn in buik, rug en benen die is er natuurlijk wel, maar qua bloeding heb ik in die week slechts 1 dag wat bloedverlies gehad.

De laatste x bij de gynaecoloog had ik gevraagd om terug te opereren maar deze vond mij te jong. Dus doen we het nog maar even zo verder, de pil doorslikken en dan is de pijn te harden.

Sorry voor het lange verhaal en heel erg bedankt aan degenen die het helemaal gelezen hebben.