En weer een hersenspinsel

O jongens. Ik moet huilen. Waarom? Omdat er iets is dat me verdrietig maakt. En dat heeft natuurlijk alles te maken met de situatie waar we nu in zitten. Maar ik hoef niet te huilen om het feit dat ik vanaf nu weer 5 weken met alle kinderen thuis ben. Natuurlijk gaat dat pittig worden, want ook die energiebommen van ons hebben uitdaging nodig. En ook ik ben wat van de leg en bracht de jongens met een melancholisch gevoel naar school, al was het alleen al omdat Mats zo'n zin had om om 19u 's avonds naar school te gaan voor de kerstviering En ook ik heb absoluut m'n vaardigheden als leerkracht niet onder controle. Maar we gaan er het beste van proberen te maken. Ik heb er zin in! Ik heb nu al zin in ons kerstdiner bij kaarslicht en de vele spelletjes die we gaan spelen, ook bij kaarslicht. Ik heb zin in een vrolijke Cis die haar broers niet zo veel hoeft te missen. Ik heb zin in de vele Donald Ducks die we gaan lezen, in de wandelingen die we gaan maken door het bos, in de fietstochtjes die de mannen gaan maken. Ik heb zin in de stralende gezichten wanneer er ingebeld gaat worden met de klas. Ik heb zin om te genieten van die kleine momentjes.

Waarom ik dan huil? Omdat in de paar uur dat dit bekend is, ik al zoveel vingerwijzingen voorbij heb zien en horen komen. Het is zo makkelijk om te wijzen. Doe ik ook, heel vaak, maar het helpt niet. Laten we eerst eens beginnen te voelen bij en te kijken naar onszelf. Wat hebben we wel? Waar word ik gelukkig van? Hoe maak ik er het beste van? Wat kunnen we wel? Hoe maak ik er voor mezelf een leuke tijd van? Hoe wil ik dat mijn kinderen er op terug kijken? Hoe wil ik dat mijn kinderen mij zien? Hoe breng ik licht in donkere dagen? Eerst aan mijzelf, dan aan mijn gezin, m'n familie, m'n naasten, aan iedereen. Hoe straal ik ook in deze donkere dagen? En hoe kunnen we dit samen uitstralen en meenemen?

Ik durf echt hardop te zeggen dat ik een enorme pessimist ben, het glas is vaker halfleeg dan halfvol bij mij, ik klaag heel graag krijg ik vaak te horen, maar als het aankomt op dit soort zaken, verbaas ik me over mezelf. Ik accepteer het en ga door en we gaan zien waar we terecht komen. Ik zoek het eerst bij mezelf. Hoe kan ik de situatie aanpakken? Kan ik het omturnen naar iets positiefs? Waarom voel ik me nu zo? Wat maakt me verdrietig? Of wat maakt me boos?

Nu weet ik, ik heb makkelijk praten, want ik ben een moeder die er hele dagen is voor de kinderen, die niets hoeft te regelen wat werk betreft. Die kinderen heeft die makkelijk leren, zonder 'special needs'. Die zich totaal niet druk maakt om planning of wat dan ook, want het komt zo het komt. Die enorm naïef is, nog geen dag vooruit kan kijken en alles op z'n beloop kan laten omdat dat hier thuis kan. Omdat er een vader is. Omdat er een hard werkende vader is. Letterlijk thuis aanwezig, dus soms ook beschikbaar voor het geval ik het even niet meer zie zitten.

En wat ik dan had over die vingerwijzingen? Ik ben wat dat betreft een kuddedier. Een mak schaapje die gewoon volgt, en dat bevalt me. Ik vertrouw er op dat mensen beslissingen nemen met de beste bedoelingen voor de medemens. Dat er mensen zijn die misbruik maken van de situatie? O ja, vast en zeker. Dat er valt te discussiëren over het hoe wat en waarom van beslissingen? Vast! Mag en moet ook. Dat houdt mensen scherp. Maar meteen met vingers wijzen en elkaar aanvallen op van alles en nog wat, dat hoeft toch niet? Even nadenken, een nachtje over slapen en laten bezinken, opstaan en weer doorgaan, er een positieve draai aan geven, je lichtje laten schijnen, dat maakt het voor iedereen, inclusief jezelf zoveel makkelijker.

De situatie is zoals 'ie is en we hebben er mee te dealen. Maak er wat van. Wees een lichtje. Voor jezelf, voor je kinderen, voor je naaste.