En we zijn los ❤️

Na de, nogal roerige, kerstdagen ben ik begonnen met de Decapeptyl! En sinds 6 januari zijn daar de Menopur (75 eh) en Gonal-f  (225 eh) bij gekomen.

De eerste prik heeft mijn dochter gezet, we hebben haar erin betrokken maar proberen het niet te veel te doen. Het zijn, aan het eind van het verhaal, grote mensen zorgen en niet voor stoere meisjes van 5. Zonder blikken of blozen prikte ze me zo in de buik. Wel heb ik zelf maar even de spuit vast gehouden anders had ik nu een navelpiercing gehad 😁🤦🏼‍♀️ Nu is ze weer lekker naar school en krijgt ze veel minder mee van de prikken. 

Wel van de hormonen 😅 Ik merk dat mijn lontje erg kort is. Waar ik anders met gemak tot 10, of 100, kan tellen kom ik nu niet verder tot 0,5. Mijn moppers zijn nu, soms, ongegrond waar ze me dan vervolgens ook op wijst! “Mama, je hoeft niet gelijk te mopperen?! Dan moet je even diep zuchten en tot tien tellen dan dan gaat het weer goed!” 

Daar heeft ze helemaal gelijk in maar dat is nu wel lastig. De film “Binnenstebuiten” helpt dan enorm! Ik heb haar uitgelegd dat mijn “binnenstebuiten” een beetje in de war zijn door de prikjes en dat ze daardoor minder goed tot 10 kunnen tellen. En dat vond ze een goede uitleg. 

Ze wil ook heel graag een broertje of zusje en ze vraagt met enig regelmatig of er al een baby in mijn buik zit. We hebben uitgelegd dat de dokter ons moeten helpen. Want mama’s eitje en Heitie’s zaadje kunnen elkaar niet vinden daar moeten de dokters bij helpen. Als ze ouder is wil ik het haar, met alle liefde, uitleggen maar daar vind ik haar, nu nog, te klein voor.

Eind deze week heb ik de eerste echo en ik hoop dat ze dan de eerste eicellen kunnen zien. 🤞🏼 🍀