En we bloggen weer verder

In oktober 2015 kreeg ik de vraag van M of ik moeder wilde worden van zijn kindje.
Ik was nogal overdonderd, het hoofdstuk kinderen had ik allang afgesloten, maar ik gunde M ook wel weer een kindje van zichzelf, zeker als ik zie hoe ontzettend lief en goed hij met mijn kinderen om kan gaan.

De vraag laat me niet los en als we saampjes op bed liggen dan hebben we het er geregeld over, maar echt de knoop door hakken lukt niet.
Als in Januari blijkt dat mijn spiraaltje verwijderd moet worden, omdat dat ding niet doet wat hij moet doen en mijn lichaam het totaal niet kan accepteren, komt de vraag weer naar boven.
Wat nu...aan de pil, waar ik niet goed tegen kan, condooms, die zo niet romantisch zijn, of gewoon niets.
Ik kan nog niet de beslissing nemen om voor een derde kindje te gaan en zo besluit ik toch maar aan de pil te gaan.

Na drie maanden geef ik het op, wat voel ik me slecht met al die hormonen in mijn lijf en wat helemaal een vervelende bijkomstigheid is: ik heb totaal geen libido meer!!
Dan toch maar aan de condooms, want de keus is nog steeds niet gemaakt.

Als het aan M ligt gaan we ervoor, hoewel hij het net zo eng vind als ik, want we zijn nog geen jaar bij elkaar, stel dat het fout gaat tussen ons, hoewel we die kans erg klein achtten, je weet het nooit.
Helaas wordt ik wel ouder en de grens die ik ooit heb getrokken komt steeds dichterbij: op mijn 40ste mag ik nog bevallen, maar ik vind dat de grens om zwanger te worden.

Het is inmiddels April 2016 en in het heetst van de strijd, neem ik de beslissing: we gaan ervoor.
M kijkt me raar aan, hij had dit duidelijk nog niet verwacht, maar bedenkt zich geen moment.

Zo gaan er heel wat maanden voorbij, zonder resultaat.
Het ligt aan mij, want bij de nadere twee ging het ook niet vanzelf en als het november is geworden besluit ik dat een bezoekje aan de gynaecoloog geen kwaad kan.
En zo belanden we samen in de wachtkamer van het ziekenhuis.

Weg romantisch idee van we maken wel uit liefde een kindje.
Voor mij was het allemaal niet nieuw, maar wat had ik met M te doen, op je 23ste de medische molen in om een kindje te krijgen, hij hoort nog tot diep in de nacht zich te bezatten, misschien nog wel te studeren, maar niet in een ziekenhuis te zien hoe je vriendin steeds weer inwendige echo's krijgt om te zien wat er nu toch aan de hand is.

Er wordt duidelijk dat ik een eierstok heb die niet werkt, deze was al slecht, maar doet nu dus niets meer en de andere die doet maar waar hij zin in heeft.
Dat worden weer hormonen spookt het door mijn hoofd bah zo geen zin in, want ik voel me daar zo slecht bij.
Maar nee, deze gyn heeft andere plannen, de aankomende twee weken moet ik om de dag naar hem toe zodat hij een eitje kan volgen die er zit en als die voldoende groeit krijgen we groen licht.
En gelukkig krijgen we het groene licht, toevallig zijn we samen en er wordt tegen M gezegd: 1x raak en de andere 10x zijn voor de leuk.

Daar hebben we dan ook gebruik van gemaakt!!

Mocht dit niet lukken dan moest ik aan de hormonen, maar na anderhalve week voelde ik me echt niet lekker en dit was geen buikgriep die maar aan hield.
Een testje liet zien dat ik zwanger was, we konden ons geluk niet op.
Het was gelukt, eindelijk het was gelukt.

Een spannende tijd breekt nu aan, maar onze liefde voor elkaar is bevestigd met een zwangerschap en oja, ik was ook nog ten huwelijk gevraagd!!