En was eens... mediastilte

Mediastilte (me.dia.stil.te (de; v), het zich onthouden van contacten met de media: mediastilte in acht nemen - van Dale.

Enkelen maanden terug schreef ik een blog dat te maken had met het onderwerp dood. Kleuter wilde er alles over weten. Een moeilijk onderwerp waar we open en eerlijk met hem over hebben gesproken. Helaas hebben wij onlangs recent met het onderwerp dood te maken gehad. En hoe! De dag nadat ik in een blog schreef dat mijn Kleuter zei dat we met de lente het nieuwe leven vieren, kreeg ik het meest verschrikkelijke nieuws van mijn leven. Mijn lieve grote broer, is er niet meer. Onverwachts van ons heen gegaan. Dood. Intens verdriet. Hoe kan dat nou? Het was 's avonds laat toen mijn ouders bij ons op de stoep stonden om dit nieuws zelf aan ons te vertellen. De kids lagen al op bed.

Manlief en ik bespraken die nacht heel veel. Onder andere hoe we dit nieuws in godsnaam aan de kids moesten vertellen. Hun lievelingsoom is er niet meer. En zou ook nooit meer terugkomen. Hoe zouden zij dit oppakken? Hoe zouden ze reageren? We besloten het nog niet meteen bij het ontbijt te vertellen. Maar eerst met de intern begeleider op de basisschool van Kleuter neer te leggen. Hoe om te gaan met rouwverwerking bij kinderen. Dat leek ons het beste. Natuurlijk hadden Kleuter en zijn zusje de volgende ochtend wel in de gaten dat er iets aan de hand was. Mama was verdrietig en steeds aan het appen en papa was veel aan het bellen. Hoe hard we ook ons best deden om de normale gang van zaken op te pakken, ze hadden heus wel iets door. Die ochtend hebben we op school een goed gesprek gehad. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor onszelf. We kregen prentenboeken mee met de dood als onderwerp. Twee van die boeken heb ik zelf aangeschaft. Eén van die boeken heb ik zelfs als basis gebruikt bij mijn tekst tijdens de uitvaart. Kleuter is gewoon naar school gegaan zoals altijd en daarna samen met zijn zusje bij oma geweest. Aan het eind van de dag hebben we de kids opgehaald en het verteld. Heel simpel: 'Ome B. is dood. Hij komt nooit meer terug. Hij is nu een sterretje in de hemel'. Diva snapte er geen bal van, met haar 2,5 is ze ook nog erg klein. Kleuter begon ongemakkelijk te lachen en speelde daarna gewoon weer verder.De dagen erna verdrong Kleuter het nieuws van de dood van zijn oom. Maar daarna begon het door te dringen. Samen maakten we een mooi gedenkplekje met een foto, kaarsje en bloemetje. Af en toe vroeg hij iets. Zoals: "Ik vind het stom dat ome B. dood is. Nu kan hij niet meer op mijn verjaardag komen." en "Wanneer stoppen we hem nou in die grote oven?". Dat was ook nog zoiets. Kleuter wist dat overleden mensen worden begraven. Over cremeren wist hij niets. Dus toen hij vroeg wanneer we zijn oom gingen begraven, heb ik hem gezegd dat niet iedereen begraven wordt. Met vragende ogen keek Kleuter me aan. "Er bestaat ook iets en dat heet cremeren", vertelde ik hem. De vraagtekens in zijn ogen werden nog groter. "Wat is dat dan mama, crepereren?". Ik legde hem uit dat de kist dan in een hele grote oven gaat. Dat vond Kleuter wel interessant. En gaandeweg vroeg Kleuter wat dingen die te maken hebben met zijn oom en de dood. In alle eerlijkheid heb ik Kleuter alles uitgelegd, op een manier die bij zijn leeftijd past. Kleuter en zijn zusje waren allebei bij de uitvaart aanwezig. Ze vonden het allemaal reuze interessant. Al die bloemen en al die mensen. Mooie muziek. En samen met mama een stukje voorlezen. Zelfs Kleuter heeft ten overstaan van al die mensen nog iets over zijn oom gezegd. Kleuter liet zijn verdriet zien. Dat was heel mooi en puur. Inmiddels zijn we, of eigenlijk, ben ik weer in staat het dagelijkse leven op te pakken. Op mijn manier, in mijn tempo. Het verdriet is intens. Het gaat met vallen en opstaan. De kleinste dingen kunnen me verdrietig maken. Een liedje op de radio of een vogeltje dat fluit. Maar ik kom er wel. Eerst maar eens die chaos uit mijn hoofd krijgen. Kleuter is er ook erg mee bezig. Op zijn eigenwijze manier. Dan vraagt hij of hij de muziek van de uitvaart nog eens mag horen. Want dat vind hij zo mooi. Of dan wil hij opeens de foto's van zijn oom bekijken. En elke dag een kaarsje aansteken bij de foto. En dat is goed. Kleuter bepaalt wanneer hij over de dood van zijn oom wil praten. En wij begeleiden hem daarin op zijn niveau en zijn tempo. Zijn zusje snapt er nog steeds niet veel van. Al heeft ze op haar manier echt wel in de gaten dat er iets gebeurt is wat verdrietig is. Ze is altijd al een kleine knuffelkont geweest, maar weet nu feilloos op de juiste momenten een knuffel of kusje te geven. Dat is fijn. Op haar manier is ze er mee bezig en probeert ons te troosten. De lieverd.En bij het oppakken van mijn leven, hoort ook bloggen voor Mamaplaats bij. Rustig aan. En in mijn volgende blogs, zal mijn broer vast en zeker nog voorbij komen. Want al die mooie herinneringen, die hou ik levend. Die koester ik. Voor altijd. Ooit zie ik mijn broer terug. Maar dat mag wat mij betreft nog heel erg lang duren...P.S. Mamaplaats,Super dat jullie berichtjes op jullie facebook zetten, maar gelieve deze niet op social media te zetten. Dank!