En toen was je bijna 1

Zoals de titel al zegt. M'n jongste nakomeling is al bijna 1. 1 jaar. Eén jaar oud. Hoe is dit zo snel gegaan?

De bevalling lijkt aan de ene kant 100 jaar geleden, maar aan de andere kant ook pas vorige week. Herkennen jullie dit? De tijd vliegt aan je voorbij. Dit soort gedachten vliegen de laatste tijd vaak door m'n hoofd nu de verjaardag van Nathan nadert. Hoe is het zo snel gegaan? Hoe ben jij ineens van mini baby naar bijna eenjarige baby gegroeid? En dat voor mijn gevoel in één week tijd. 

Geniet ik wel genoeg? Ben ik vaak genoeg bij jullie? Ben ik wel de moeder die jullie nodig hebben? Krijg ik genoeg van jullie mee? Ook die vragen spelen de laatste tijd vaak door m'n hoofd. Ik werk vier dagen. Dat is eigenlijk best veel. Heb ik in de drie dagen dat ik met jullie thuis ben wel genoeg tijd met jullie? 

Ik vind het heerlijk om te werken, zou het eigenlijk ook niet anders willen. Maar soms schaam ik me. En voel ik me schuldig. En als dan de dagen dat ik thuis ben niet zo leuk zijn als ik had gehoopt, doordat we weinig doen of dat er eentje ziek is of iets dergelijks. Dan voel ik me helemaal schuldig. 

Het liefst zou ik elke dag met jullie een feestje willen maken. Maar dit gaat gewoon niet altijd. Ben ik daardoor wel genoeg moeder voor jullie? Ben ik niet te streng voor jullie. En vooral ook voor mezelf?

Wat een vragen allemaal hè! Moederschap brengt bewust en onbewust een hoop onzekerheid met zich mee. Maar als ik aan het einde van de dag overladen wordt met kusjes en knuffels en een jaloerse schreeuw naar elkaar dat ze beide bij mama willen knuffelen. Dan krijg ik toch weer het gevoel dat ik in ieder geval iets goed doe. En als de oudste zegt 'mama zo lief' oh mennn. Dan smelt ik. Die jaloerse schreeuw heb ik dan maar voor lief. En ik heb genoeg liefde voor beide. En daarnaast ook twee armen en benen. Dus er kan altijd bij mij geknuffeld worden! Dat beloof ik jullie 💕!