En toen was het mis

Juli 2020...wat waren we blij een positieve test in handen te hebben....wat een geluk dat wij nogmaals ouders mochten worden.

We konden niet wachten om dit nieuws te delen. Vele Van onze familie en vrienden hadden dit totaal niet zien aankomen, aangezien we Vajèn van 7 jaar al hebben.

We besloten om zo snel mogelijk een geslachtsbepaling in te plannen om ook bekend te maken of we een zoon of dochter zouden krijgen.

Wat waren wij en Vajèn trots om ouders en grote zus te worden van een meisje. 

Ivm mijn GBP operatie een aantal jaar geleden hebben we extra controles gehad. Elke controle en echo was al die tijd goed.

We leefden allemaal al in een bijzonde tijd, corona nam een groot deel van ons over...

Hoe voorzichtig ik al die tijd geweest ben, ben ik halverwege december toch getroffen door dit virus. Gelukkig niet extreem veel klachten maar wel een paar dagen flinke griep gehad... tot ik zaterdag 19 december ons kleine meisje steeds minder voelde.

Rustig afgewacht en toch had ik mijn twijfels..  zelf met een dopler welke ik geleend had van mijn buurvrouw geprobeerd het hartje van ons meisje te vinden.  Dit kon ik alleen zelf niet vinden. De angst en paniek kwam steeds meer naar voren. Mijn lieve buurvrouw die mij toch kwam helpen, maar ook na 15 minuten niets kon vinden ging toch even voor ons bellen. Wij werden verwacht in alkmaar...

Mna drie kwartier rijden aangekomen in alkmaar...waar we vriendelijk ontvangen werden, maar omdat ik officieel nog 1 dag quarantaine moest..mochten we naar de allerlaatste kamer van die lange gang...daar kwam een gynaecoloog naar ons toe (totaal ingepakt) die met een echo ging kijken naar ons meisje ..

En daar kwam het verlossende woord...ik moet helaas met jullie delen dat er geen kloppend hartje meer te zien is...onze wereld stortte in...hoe kan dit? Waarom? Zal het toch die corona zijn? Al deze vragen spookte dagen in ons hoofd.

De hele avond verschrikkelijk veel informatie ontvangen, bloedafname, urine afname en uiteindelijk mochten wij naar huis. .

We moesten dit verschrikkelijk nieuws gaan delen met onze dochter, onze familie en vrienden...

De eerste nacht was verschrikkelijk, geen oog heb ik dicht gedaan, de hele nacht ging er van alles door mij heen...

Wat was ik blij dat de vorige ochtend het ziekenhuis mij belde en ik direct kon aangeven dat ik dit niet nog dagen zou gaan volhouden... gelukkig werd er direct medicatie voorgeschreven waar ik ook gelijk mee kon beginnen. 

Hoe moeilijk ook ik wist dat ik binnen een aantal dagen zou bevallen van onze dochter welke helaas stil geboren zou worden.