En toen was er radio-stilte.....

In de laatste blog stond ik in tweestrijd ten opzichte van mijn broertje en zijn partner.

Daar heb ik dan ook een beslissing in genomen en met hem gebeld, op vrijdagavond 10 februari mocht ik hem wel even bellen van 19.30 uur tot 20.00 uur....

Gelijk heb ik aangegeven dat het geen aangenaam gesprek zou zijn, dat had hij al wel verwacht zei hij. Dus hier komt in grote lijnen wat ik hem verteld heb:
"Ok, want ik wil je graag even vertellen hoe het afgelopen half jaar er voor mij heeft uitgezien. Dat was namelijk alles behalve makkelijk. Ik heb een gevecht geleverd tegen de huisarts en het geestelijk gezondheidssysteem gevoerd waar de honden nog geen brood van lusten. Omdat ik tot aan de start van mijn therapie iedere nacht nachtmerries had en ik daarom bijster weinig sliep was ik aan het einde van mijn Latijn. Ik kon niet meer anders dan snibbig reageren op mijn gezin, mama stond paraat om naar mij toe te komen, zo slecht ging het met mij. De medicatie tegen de nachtmerries die niet van de grond kwam, de verwijzing die ik heb moeten afdwingen. Dan de screening en voorbereidende gesprekken. De paniekaanvallen met de daarbij horende huilbuien. En dit is alleen nog maar hoe het met mij zélf ging.

Door de verwijzing naar de specialisten in trauma-zorg moet ik alsnog de bijna nog in tact zijnde eigen risico ziektekosten over 2016 betalen. Ik moest weer aan de CBD-olie om mijn door de langdurige stress opgevlamde huidaandoeningen mij het onmogelijk maakten, dat kost bijna honderd euro per flesje, nu aan het derde flesje sinds het ongeluk begonnen. De worst/vlees-schotels die we hebben gegeven aan de reddende engelen van onze meid, ook honderd euro.
De dreiging van de ambulance-kosten boven mijn hoofd: Er was een schrijven van de verzekering gekomen met vragen over de toedracht van het gebeurde, want het was mogelijk dat we een gedeelte of zelfs het hele vervoer moesten betalen. Dat heeft 6 weken boven mijn hoofd gehangen, toen heb ik zelf gebeld met de verzekering hoe dat nu zat en of we de rekening nog konden verwachten of niet..... Na veel uitzoekwerk daar hebben ze gevonden waar ik het overhad en konden ze me vertellen dat die brief nooit verstuurd had mogen worden want minderjarigen kennen geen eigen bijdrage, ook niet in trauma-vervoer. Maar dat was wel een rekening van dik achthonderd euro, had ik gezien in de persoonlijke pagina van de zorgkosten van mijn dochter.
Begrijp me niet verkeerd, het is maar geld en ik zou alles verkopen, me in diepe schulden hullen, als dat noodzakelijk is voor mijn kinderen. Maar we hebben het nu inmiddels over bijna duizend euro aan kosten die ik anders niet had gehad en dat gaat wel af van onze spaarrekening. Geld dat we heel hard nodig hebben voor als we ons huis verkopen, want voor de aankoop van een andere woning hebben we eigen geld nodig tegenwoordig. We hadden er heel andere plannen mee...."

Even een korte toelichting: ze wonen samen, best ver van ons vandaan. Door zijn verhuizing die kant op kon hij zijn uitkering niet behouden en hij werkt steeds kort bij de werkgevers/uitzendbureaus. Ze moeten rondkomen van de uitkering van háár dus geen vetpot. Voor hun komt de boodschap over kosten wel over aangezien zij altijd moeite met de financiën hebben en op het moment iedere euro opzij zetten voor hun aanstaande bruiloft in september.

Daar schrok hij natuurlijk wel van en verweet mij dat ik hem niet op de hoogte had gehouden van mijn reilen en zeilen aangaande het vreselijke ongeluk. Waar ik dan op antwoordde dat ik er niet aan denk om degene te bellen die mij dit leed heeft bezorgd, als ik in een zo donkere wolk loop. Dat ik wel peuzel genoeg had om zélf niet kopje onder te gaan.

Vervolgens vroeg hij mij hoe ik dacht dat het voor hem en voor zijn vriendin was geweest? Wij moeten leren leven met dit falen. Voor ons is het ook niet makkelijk geweest!
"Dan moet je daar hulp voor zoeken! Ik heb geen ruimte voor jullie leed, ik ben zelf in therapie hiervoor."
Ja, jij vind je weg wel. Jij kan dat maar wij niet, ik weet niet waar ik moet beginnen met het vragen voor hulp hierbij.
"Begin maar bij je huisarts, dat is de poort naar verdere hulp. Daar moet je beginnen," zei ik daarop.

"Maar dan het punt waarom ik bel: Jullie beslissing om niet op de verjaardag van de jongste te komen heeft mij wederom tot op het bot gekwetst. Je trekt nu een lijn tussen mijn kinderen, aangezien jullie begin januari wél op de verjaardag van de oudste waren. Dit voelt voor mij niet goed. Hij mag het misschien nog niet merken met zijn twee jaar, maar wíj missen jullie wel. Op de foto's staan jullie niet. Hoe leg je dat later uit? Ze zijn niet gekomen omdat ze het te duur vonden om steeds naar hier te rijden? Op het moment dat je besloot daarheen te verhuizen wist je dat je in deze omgeving op zijn minst de verjaardagen hebt. Je weet van te voren wanneer dat is dus kan je daar rekening mee houden en sparen voor de benzine. Ik heb jullie al vaker gezegd: kado's vind ik totaal niet belangrijk, ik vind het al heel fijn dat jullie er zijn. Omdat ik wéét dat jullie het niet makkelijk hebben.
Ik waardeer het dat je hier eerlijk over bent geweest dat jullie niet komen omdat jullie 1 en 30 april ook weer deze kant op moeten komen, maar dat betekend niet dat ik het móét accepteren dat je hiermee op mijn hart trapt. Voor de zoveelste keer overigens, het afgelopen half jaar"
Weer een verwijt: waarom ik dat dan niet in het desbetreffende gesprek aangaf dat ik het een foute keuze vond. Want dan hadden we het kunnen overleggen, aanpassen.
"Ja, dat had ik kunnen doen, ware het niet dat ik op dat moment zó òntzettend boos was, dat ik niet in staat was er op een normale manier over te praten. Ik moest eerst bedenken wat ik ervan vond, wat ik ermee wilde doen."
Hij gaf aan dat hij de keuzes moest maken voor wat betreft zijn familie en het reizen ernaartoe. Dat het dus zijn idee was niet naar de verjaardag van ons jochie te komen. Hij wilde het wel opnieuw overleggen misschien kon er iets anders voor verzonnen worden.
"Dat gaat dus niet meer. Je hebt je keuze gemaakt en dat aan mij verteld. Vanaf dat moment is het definitief en heb je mij gekwetst. Voor de laatste keer, want ik wil voorlopig geen contact meer met jullie. Wij komen dus ook niet op jouw verjaardag morgen, maar dat wist je al. Maar het optreden is vanavond al, niet morgenavond. Dus onze reden van afmelden was vervallen daardoor."
Ja, dat was nog zoiets: Dat je man niet kan, betekent toch niet dat jullie met je drietjes niet kunnen komen? "Klopt, maar met welke auto dan?"
Oh, tuurlijk. Maar dan kan je toch met mama mee komen?
"Hoe zie je dat voor je, met ons drietjes op de achterbank van hun auto? De kinderen zitten in autostoelen, de achterbank is vol met alleen al hun stoelen. Dat past dus niet!"
Hmmm, ok, er waren dus echt geen andere opties meer..... Maar ik begrijp dus goed dat we niet meer mogen komen op de verjaardag?
"Klopt, want ik bevries het contact met jullie tot nader order. Ik ga mijn therapie afronden, wanneer ik daar klaar mee ben, zal ik in gesprek gaan met mijn psycholoog over welke stappen er ondernomen kunnen worden om aan onze relatie te werken."
En hoe zie je dan 1 april, de herdenking van pa, voor je?
"Niet."
Ok, dus dat gaat niet door? Nou ja, kunnen we het allemaal op onze eigen manier doen. Wij gaan dan waarschijnlijk een bloemetje leggen op het strooiveld. En hoe zie je onze bruiloft voor je? Kan ze nog ons bruidsmeisje zijn?
"Weet ik niet, kan ik je niet zeggen. Het ligt eraan waar we tegen die tijd staan. Het is nog een behoorlijke poos weg, dus er is tijd. Maar ik zeg niet dat we er niet zijn, maar ik zeg ook niet dat we er wél zijn. Ik wéét het echt niet."
Als je dan weer contact opneemt, doe dat dan niet via de app, dat wil ik je op je hart drukken, daar heb ik een gruwelijke hekel aan. Dat weet je, ik zie en hoor je niet en weet niet hoe je het bedoelt.
"Nou, ik denk niet dat je in de positie bent de voorwaarden te scheppen. Tegen de tijd dat het zo ver is, overleg ik met mijn therapeute hoe en wat. En als het beter is voor míj om via de app te communiceren, dan stuur ik een appje!"

Dit gesprek heeft een uur geduurd, hij was inmiddels op de manege waar zijn vriendin een verzorgpaard heeft of zoiets....
Zelf was ik er heel rustig onder, eindelijk was de beslissing gemaakt en dat voelde goed voor mij. Diezelfde middag namelijk was ik bij mijn moeder om onze dochter te laten logeren en daar was er iets geknapt. Mijn moeder vroeg iets over de verjaardag van mijn broertje. Ik was het blijkbaar zó zat dat hij mij maar blijft kwetsen, dat hij alleen maar kan nemen, dat het er bij mijn moeder ineens uitkwam.

Hij respecteert mijn beslissing en zoekt geen contact met mij, met ons.
Zelf vind ik het dan wel weer vreemd dat hij niet eens een felicitatie-appje stuurt. In zijn situatie had ik dat wel gedaan namelijk. Ik had dan iets gestuurd in de zin van: ondanks dat je hebt aangegeven dat je geen contact wilt met ons, wil ik jullie toch feliciteren met de verjaardag van jullie kleine man.
Of ben ik dan niet rechtlijnig? Ik verwacht van hem dat hij mij de ruimte geeft, maar verwacht wel een felicitatie…. Nahja, het zegt voor mij genoeg!

Dit heb ik na de hand besproken met mijn psychologe en ze vond het ontzettend knap dat ik voor mezelf had gekozen. Dit zijn erg moeilijke beslissingen en ze was als therapeute erg blij dat ik dit gedaan heb.
Ook dat ik mijn zwager en zijn partner had gevraagd of onze meid een paar uurtjes bij ze mocht zijn, om haar voor het eerst weer naar een oom en tante te laten gaan.
Volgens mijn therapeut is dat een serieuze stap en is dat een heel goed teken!
Zelf had ik dat nog niet zo gezien, ik wilde gewoon door die zure appel heen! En zij wonen dichtbij, dus dat durf ik dan wel aan.
Ze is er inmiddels al geweest en dat is natuurlijk zonder problemen gegaan. Het geeft me weer een beetje vertrouwen

En zo kruipen we langzaam naar het licht!