En toen kwam die stempel!

In de vorige blog vertelde ik dat ik bij de huisarts was geweest, omdat ik zo streng was voor mezelf. Uit het bloedonderzoek bleek dat er lichamelijk gezien niks geks was. Ik kreeg slaapmedicatie mee en hoopte dat me dit snel zou laten opknappen. 

Helaas, niks was minder waar. Het werd allemaal alleen maar erger, ook met die medicatie sliep ik nauwelijks en er kwamen nare gedachten naar boven. Voor mij mocht het leven wel afgelopen zijn, want op deze manier verder leven was voor mij geen doen. Ik schrok zelf heel erg van deze gedachten, en mijn man uiteraard nog meer, toen ik ze beschaamd met hem deelde. 

 

Ik ben wederom naar de huisarts gegaan, ben in tranen uitgebarsten en heb ook verteld van mijn nare gedachtes. De huisarts vond dat het zo niet langer kon, er moest meteen actie worden ondernomen. Ze heeft gebeld met een specialist op het gebied van postnatale depressies en overlegd. Er werd meteen gestart met antidepressiva en andere slaapmedicatie. Ook zal er zo snel mogelijk begeleiding gestart worden. 

Gelukkig zag mijn huisarts geen bedreiging. Want ookal heb ik een postnatale depressie, ik ben super blij met mijn dochter! Ik kan er alleen op dit moment niet meer zo van genieten, want alles kost mij (te)veel energie. En dat maakt me verdrietig, ik voel me dan vaak een slechte moeder. Maar mijn dochter bij me wegnemen, zou me alleen maar meer verdriet doen. 

En ookal schaam ik me nog steeds dat, ondanks dat ik de geweldigste dochter van de wereld heb, ik niet kan genieten en niet op die roze wolk kan drijven, wil ik toch mijn verhaal delen. Want voor mijn gevoel rust er nog een taboe op dit onderwerp, en dat moet stoppen.