En toen ging het leven te hard ...

Ik ben een bezige bij en kan niet stil zitten. Ik ga er altijd voor de volle 200% voor. Ik ga hard en ik blijf gaan. Doseren en remmen, dat ken ik niet. Tot enkele weken geleden, want toen haalde het leven me plots in en riep het stop. Ik was dan ook blijven doorgaan na de 2 miskramen, de korte ziekenhuisopnames van Aurelie en het hartinfarct van mijn mama. Nooit was ik eens even bij mezelf ingecheckt, des te harder zorgde ik voor de anderen rondom me. Ik ontdekte dat ik een echte pleaser ben, wat ik al wist van mezelf, maar wat toch veel groter geworden was dan ik besefte.En toen ging het licht uit. Het was de laatste schooldag, net voor de vakantie. Ik wou alleen maar slapen. De meest doodgewone dingen vroegen plots ontzettend veel energie. Na elke stomme inspanning moest ik rusten. Bovendien kreeg ik ook lichamelijke klachten. En toen zat ik een half uur in de auto op onze oprit te huilen. Het was duidelijk dat het niet meer ging. Hoe graag ik ook zou willen, het ging niet meer. En ik stond al op de wachtlijst bij de psycholoog, maar ik kon pas na 2 (!) maanden langsgaan. Dat was dus veel te laat.En nu zijn we hier. Even wat rust, in mijn hoofd en voor mijn lijf. Ik heb nood aan leuke dingen doen, aan geluksmomenten zoeken, maar momenteel moet ik nadien steevast een dagje rust nemen. Dus zoeken we vooral geluk in de hele kleine dingen. En probeer ik mezelf rust te gunnen, niet te veel druk op te leggen, ...

Ik vind het vervelend, want ik zie er niet ziek uit en niets doen is nu niet echt typerend voor mij. Maar ik besef wel dat naar mijn lichaam luisteren momenteel eens zo belangrijk is.