En toch is de vader van mijn kind nog overal

Vorige week schreef ik dat ik door mijn nieuwe liefde, de vader van mijn kind kon loslaten. Dit is ook deels waar. Maar ook weer niet. Sinds een aantal maanden ga ik wekelijks naar een traumapsycholoog. In eerste instantie om de oorlogstrauma's die ik in Palestina (waar ik jarenlang woonde) te verwerken. Vandaag ging ik weer. Toen we het uitgebreid over mijn gevangenschap in een Israëlische gevangenis (waar ik zonder aanklacht vastzat) hadden gepraat, kwamen we eigenlijk beiden tot dezelfde conclusie. Over welk trauma of gebeurtenis we het ook hadden: mijn ex overschaduwde ze allemaal. Ja, hij was al die tijd mijn partner, dus hij was ergens ook overal bij betrokken. Maar het was vooral de relatie die ik met hem had, die toen en zelfs nu nog alles overschaduwt. 

Al die jaren liep ik op eieren. De relatie tussen hem en mij was niet vanzelfsprekend. Hij was een Palestijn, woonde nog bij zijn familie, verdiende nog te weinig in zijn tandartspraktijk om van rond te komen én er was natuurlijk een enorm cultuurverschil. Daarnaast was een toekomst voor ons ook alles behalve vanzelfsprekend omdat ik daar niet zomaar kon gaan wonen en hij ook niet hier, in het westen. Mijn ex, T., besefte dit veel eerder dan ik. Maar in plaats van zeggen wat hij dacht, verzon hij allerlei smoezen om de knoop door te hakken. Wanneer we niet bij elkaar waren, kon hij afstandelijk en koel reageren. Wanneer hij bij me was, was hij een ander persoon en wilde hij met me verder. Dit was enorm verwarrend voor mij. Ik wist dondersgoed dat onze relatie gedoemd was te mislukken. Dat dit geen gezonde relatie was. Maar de aantrekkingskracht tussen ons sloeg mijn ratio de grond in. Ik was verliefd. Verschrikkelijk verliefd. Achteraf gezien op een illusie. 

Ruim een half jaar was het aantrekken-afstoten tussen T. en mij. Ik wilde zo graag zonder hem kunnen, maar het lukte me niet. Ik kon hem niet loslaten. Voelde me zelfs depressief wanneer hij wéér een afspraak tussen ons verzette of afzegde. Ik heb heel erg veel verdriet gehad om hem. Toch heb ik dit heel heel lang verdrongen na de geboorte van onze zoon. 

Dat hij me keihard liet vallen nadat ik hem vertelde dat ik zwanger was (per mail), verdrong ik door aan de leuke momenten tussen ons te denken. Ik weigerde te geloven dat T. ook een andere kant had. Deze kant dus. De kant die mij keihard liet stikken terwijl ik zijn kind in mijn buik had. 

Nu ik een nieuwe relatie heb, wat op zich een klein wonder mag heten, begin ik steeds meer te beseffen dat de relatie tussen T. en mij niet gezond was. Dat er helemaal geen basis was en gewoon sadomasochisme bleek te zijn. Nu ben ik met een man die lief is, me begrijpt, kan praten over gevoelige onderwerpen, nooit boos wordt, tijd voor me heeft, voor me zorgt. Oké, kan het nog perfecter? En tóch kwam de onzekerheid opzetten. Alles ging zo vanzelf. Ik dacht niet iedere minuut aan hem en checkte niet constant mijn telefoon. Was dat wel normaal? Was ik eigenlijk wel verliefd op hem? Waarom voelde ik die spanning in mijn buik niet bij hem? 

Mijn psycholoog legde uit dat veel vrouwen op onbereikbare, soms zelfs 'foute' mannen vallen. Heeft alles met evolutie te maken. Vroeger zochten vrouwen alleen een man om kinderen mee te maken. Daarna waren de mannen toch weg en zorgden vrouwen alleen voor het nageslacht. Ook nu zullen vrouwen op mannen vallen waarmee ze gezonde en knappe kinderen kunnen maken, maar waarmee ze eigenlijk geen goede relatie hebben. De maatjes worden namelijk al snel 'gefriendzoned'. Ik spreek nu zeker niet voor iedereen, maar bij mij klopt dit precies. En nu heb ik zo'n maatje. Een jongen waarmee alles goed zit, maar waar ik dus ook niet voor hoef te vechten. En dat maakt me onzeker. Hoe lang gaat het duren voordat ik weer naar een man verlang die ik eigenlijk niet kan krijgen? 

De psycholoog begreep dit heel goed, maar legde me uit dat T. nog steeds alles overschaduwde. Zo ook mijn nieuwe relatie. Nu is het tijd om de relatie met T. voor eens en voor altijd bloot te leggen en te onderzoeken wat er nou eigenlijk echt was en wat niet. Waarom viel ik op T.? Wat trok me toch zo in hem aan? Zodra ik een reëel beeld daarvan heb, kan ik verder. En kan ik ook mijn nieuwe liefde een eerlijke kans geven...