En op dat moment klopte alles…

We reden naar huis van het verjaardagsfeestje van Maëlle. Het was al laat en toch was Maëlle nog wakker. Alle spanning en indrukken van die dag waren nog duidelijk aanwezig. Rustig frullend aan haar Meneer Konijn en met een tut in de mond keek ze naar buiten.

In driekwart van de rit begon Ime plots te huilen, ze had honger. Zomaar een kind op je schoot pakken in een rijdende auto doe je niet, maar in de pikdonker aan de kant gaan staan is ook maar om problemen vragen. Dan was de keuze snel gemaakt. Ik klom dus vanachter mee op de bank en nam Ime op mijn schoot.

Castle on the hill van Ed Sheeran aan spelen op de radio. Daar zat ik, Maëlle links naast me, Ime aan de borst. Maëlle die Ime haar voetje vastnam en haar hoofd naar me toe leunde om een kusje te geven. Anneleen aan het stuur achteruit kijkend of alles goed was met ons. En op die moment, voelde alles juist. Alles klopte. En toen begonnen de tranen te stromen. Niet van verdriet, maar van geluk. Zo intens gelukkig met al mijn meisjes. Zo veel liefde, voelbaar.

Maëlle begon me bezorgd aan te kijken en wisselde het voetje van Ime in, voor de tranen die over mijn wangen rolden. ‘Nat, ween’, zei ze. Ik legde haar uit dat mams huilt omdat ze heel blij is. Of ze dat begreep weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik me nog nooit zo compleet en gelukkig gevoeld heb. Dat handje op mijn kaak, dat mondje aan mijn borst, die blik in de achteruitkijkspiegel of alles in orde was met ons. Onbetaalbaar. Onvervangbaar. Het kon zo uit een film of een goed boek komen, maar dat was het niet. Dit gebeurde echt.