En, komt er een tweede?

Eerlijk is eerlijk, natuurlijk hebben we het er al eens over gehad… En natuurlijk denk ik soms: alleen is maar alleen. (Ik ben zelf enig kind) Maar… aan de andere kant missen we het ook niet. Ik hoor soms mensen zeggen: “ons gezin is nog niet compleet, dus er komt zeker nog een tweede (of zelfs derde, vierde…)”. Dan vraag ik me steeds af: hoe voelt dit dan, dat niet-compleet zijn? Hoe komt dit tot uiting? Waaraan kan je voelen dat je nog niet compleet bent?

Als ik kijk naar ons gezin, dan voel ik me nochtans erg compleet, ook al hebben we maar één kindje. Wil dit zeggen dat een tweede niet welkom zou zijn? Neen, uiteraard niet. Maar ik voel niet die dringende, allesoverheersende en omverblazende gevoelens die schreeuwen om een tweede kind. Toch niet altijd… Want als ik een pasgeboren baby’tje zie dan kriebelt het wel… Dan denk ik wel eens: hoe zou het zijn? Opnieuw zwanger zijn, zo’n intens gevoel… een wondertje dat in me groeit… zo mooi…

En dan plots overvalt me het gevoel dat zegt dat ik mezelf (nog) niet kan of wil delen. Ik wil dat Senn al mijn aandacht krijgt, hoe moeilijk dit nu soms al is. Ik wil niet dat hij het gevoel zou hebben dat hij niet meer van tel is. (oké, natuurlijk weet ik rationeel gezien dat dit niet zo zou zijn, maar emotioneel voel ik dit nu zo aan…) Er zijn nog teveel twijfels om de stap te zetten, het voelt (nog) niet goed…

En dus… besluiten wij momenteel om verder te gaan als een gezin van drie. Om onze onverdeelde aandacht te wijden aan Senn. Staat dit besluit gebeiteld in steen? Neen, beslist niet. Misschien verander ik morgen plots van gedacht. Maar voor nu, is het perfect zo als het is. We missen niets. Wij zijn compleet. En als morgen dan toch zou blijken dat ik onverwacht zwanger ben, dan is ook dat perfect. We zien wel wat er komt.

Wisten jullie al snel of jullie voor een tweede (of derde, of vierde…) kindje wouden gaan?