En dan kan je opeens een stuk minder

En dan lig je op de grond in de gang. Mijn eerste gedachte: au!!! Mijn tweede: wat ben ik blij dat ik m'n meisje niet in m'n armen had. De kinderen zitten in de woonkamer en ik hoor de oudste roepen wat er is. Ik krabbel omhoog en hink zo goed en kwaad als het kan de woonkamer in, naar de bank.

Mijn grote meid vraagt nog heel lief of het wel gaat. Nee, totaal niet. Ik ga door de grond van de pijn. Ik app manlief dat ik van de trap ben gevallen en zo pijn heb; hij belt meteen. Moet hij z'n moeder bellen? Ach welnee, het zakt straks vast wel. Hij belt z'n moeder toch.

Ondertussen probeer ik m'n teen te bekijken; hij staat helemaal scheef. Oh jee... Het zal toch niet?

M'n schoonmoeder arriveert en neemt me gelijk mee naar de dokter. Die stuurt me door naar het ziekenhuis. M'n schoonmoeder neemt de kinderen mee en mijn moeder gaat mee naar het ziekenhuis. Daar worden foto's gemaakt en ja hoor: een gebroken grote teen. Met een slechte breuk ook nog, dus het moet eerst nog recht gezet worden.

Een pijnlijke injectie en getrek aan m'n teen verder en hij wordt ingetapet. Te gezwollen om nu al in het gips te doen, dus paar dagen verder weer terug. Een paar dagen later inderdaad in het gips. Prachtig roze, dat kunnen m'n meiden vast wel waarderen. 

M'n meiden.. Tja.. Met een man met onregelmatige diensten komt er best een aardig deel van de zorg voor de kinderen op me neer. Geen probleem op zich, maar nu... Nu moet ik het uit handen geven, want ik kan niet zoveel met ze. Tot mijn grote verdriet dus of naar mijn schoonmoeder of naar mijn moeder. En ook een paar nachten, want manlief heeft nu avonddiensten.. 

hopelijk over 3 weken weer alles goed en mag mijn gips er voorgoed af. En tot die tijd er maar het beste van proberen te maken..