En dan is er lucht

Enige tijd geleden schreef ik weer te gaan bloggen. Mijn loopbaan is een succes! ik heb veel aanvragen gekregen om mijn verhaal met andere te kunnen delen en met ons verleden andere te kunnen helpen. Succesvol zou je zeggen!? dat zeker! 

Met twee kleine mannen is het leven niet altijd makkelijk, is zwaar maar we genieten intens. 

We keken net als heel nederland uit naar de mooie zomer die zou komen in 2020, mooie vakanties geboekt, mooie plannen gemaakt... en toen kwam ; CORONA.

dat was toch best een tegenvaller, nederland ging op slot daar hoef ik natuurlijk niemand iets over te vertellen. De eerste golf was een zware golf, en de tweede waar we nu aan begonnen zijn voelt minder zwaar. en waarom?

Zoals jullie weten hebben wij alle banden met de schoonfamilie betrokken, alleen voor het hoognodige is er nog contact waarbij we spreken over sterfgevallen in de familie of andere gebeurtenissen waarvan nodig is dat wij hier over geinformeerd worden. 

Dit contact loopt via mijn zwager en dat liep eigenlijk heel erg goed. 

Toen de eerst golf begon had mijn man het erg druk met zijn werk, de verplaatsing van de patiënten behoorde een van zijn extra taken opgelegd door de overheid. Prima, want dat is zijn roeping dat maakt hem gelukkig. Mijn werk lag zo goed als plat doordat het hele medium via beeldschermen nog ingericht moest worden. 

we genoten van de momenten samen, gezelligheid in huis gehaald en zo min mogelijk de deur uit. een groot zwembad in de achtertuin gekocht want onze tuin biedt daar de mogelijkheden voor. 

onze zomer kon niet meer stuk, de geannuleerde vakanties waren even bijzaak, gezondheid stond voorop. 

En dan... op een donderdag avond ging de telefoon van mijn man. Mijn zwager. Mijn hart zat direct in mijn keel, daar zijn ze weer... Wat nu weer. 

Het gezicht van mijn man ziet er ernstige uit , hij loopt naar buiten om te bellen omdat dit de afspraak is. Ik krijg het namelijk nog steeds benauwd als zijn familie in beeld komt en zorgt meestal voor slapeloze nachten. het telefoongesprek duurt lang. .IK wacht in spanning en probeer te genieten van de film die we aan het kijken zijn. het komt niet in mij op de film te stoppen. 

mijn man komt binnen nadat ruim 20 minuten zijn verstreken. 20 minuten gesproken met een familie waar we eigenlijk afstand van hebben genomen. wat is er vraag ik enigszins in paniek. 

het is mijn moeder... Alsof er een touw om mijn keel getrokken wordt krijg ik het spaans benauwd... Snel bedenk ik me dat het contact verbod en gebiedsverbod nog even loopt en onze advocaat er voor zou zorgdragen dat deze verlengd zou worden wanneer nodig. Dit kan het niet zijn. 

Vertel wat is er.... Mijn moeder is opgenomen... opgenomen waar? is ze weer doorgedraaid? wat heeft ze gedaan? nee ze is opgenomen op de IC , ze heeft corona... WHAT Corona.... 

De eerste reactie die ik op kon brengen was nog enigszins meelevend.. Joh dat is heftig dat gun je niemand. Hoe is de prognose... Ze is er slecht aan toe. Ze heeft COPD al jaren , rookt als een stoomboot en heeft een weerstand van een spons... En nu? Mijn broer vraagt of hij langs mag komen vertelt mijn man vervolgens... oh nee niet hier , niet in mijn huis, niet in mijn veilige ruimte, dat gaat niet gebeuren. ik wil ze niet zien al is ze nog zo ziek , hij komt er niet in. 

Uiteindelijk is mijn man naar zijn broer gegaan, die vond mijn reactie op zijn komst vreemd.. LEkker belangrijk , ik ga over wie er in mijn huis komt na alles wat er gebeurd is. Ik ben er klaar mee. 

Ze hebben gesproken over de situatie van mijn schoonmoeder, wat te doen en hoe zaken er voor staan. Ze heeft niets geregeld, geen uitvaart , geen verzekering helemaal niets en schulden... ziekmakend veel schulden. 

weken gingen voorbij, het was in ene zo stil... Stil op straat, stil in de wereld. mensen zaten thuis... de vogels hoorde je nog fluiten en hier en daar nog wat stemmen van kinderen die aan het spelen waren. 

terwijl wij besloten hadden lekker te gaan bbqen .. je kent het wel even tijd voor het gezin . 

net als we het laatste stukje op de BBQ leggen gaat weer die telefoon. Ik had de afgelopen dagen zo een onbestemd gevoel maar kon hem niet plaatsen. Mijn zwager, mijn man zegt nog die wacht maar even nog voor dat de beltoon klaar is met bellen, het zal niet belangrijk zijn. 

Ik heb geen trek meer, kots misselijk ben ik er van. Wat nu weer.. 

In ene bedenk ik mij, shit het zal toch niet, mijn schoonmoeder. 

Niet veel later weer de telefoon.. Mijn man besluit toch op te nemen ondanks dat wij de afspraak hebben dat we tijdens het eten niet telefoneren. 

Hallo hoor ik hem zeggen stilte aan de andere kant van de lijn. Hoi met mij. ik wil je laten weten dat onze moeder er niet meer is.... het gezicht van mijn man vertrekt. hij wordt lijkbleek en kijkt mij hopeloos aan... mijn zwager wil het gesprek beginnen maar mijn man lijkt er geen interesse in te hebben. Het touw om mijn nek wordt weer strak , ik krijg haast geen adem meer.. What te fuck.. Mijn schoonmoeder overleden aan corona... what te fuck is dit.. 

ik zit in de tuin met mijn wijntje. Ik kijk er naar en denk. het is klaar. het is gewoon nu helemaal klaar.. nooit meer nooit meer nooit meer dat zij hier voor de deur kan staan. 

Mijn blijdschap maakt plaats voor zorgen. Mijn gedachten gaan uit naar het feit dat je niemand het corona gunt, dat je niemand dit ziekte bed gunt, maar dat je jezelf ook een hoop rust gunt.. het is een combinatie van beide. Mijn man hangt op met de worden succes, ik hoop dat jullie alles goed zullen regelen zoals jullie dat ook gedaan hebben in de tijd dat wij van jullie verwachtingen hadden. 

hij hangt de telefoon op, loopt naar de koelkast, trekt een biertje open.. op het leven. 

ik adem, ik adem diep in en uit.. het voelt als een bevrijding ook al is deze manier niet hoe je dit van te voren had verwacht.