Eenzaam als kersverse moeder!?

Op 7 december 2022 heeft Haas mij voor het allereerst moeder gemaakt. Het was een fijne bevalling, waardoor ik de dag erna al van alles deed en zelfs al naar buiten ging. De borstvoeding verliep voorbeeldig en ik had in principe niks te klagen.

Zo voelde het ook; alsof ik niet mocht klagen. Toch voelde ik mij al tijdens de zwangerschap redelijk eenzaam. Dit werd alleen maar erger toen ik was bevallen. 

Ik ben nooit echt een uitgaanstype geweest en heb ook absoluut niet meer dan een hand vol vrienden. Maar niemand op mijn leeftijd is bezig met kinderen. Laat staan überhaupt het ouderschap. 

Als moeder van mijn allereerste wondertje ben ik zeker weleens onzeker of ik het allemaal wel goed doe. Helaas heb ik dan alleen maar mijn eigen (schoon)ouders of ouders van vrienden die hun adviezen kunnen/willen geven. En hoe lief het allemaal bedoeld is, het is en blijft een andere tijd dan toen. Jenever op een speen is nu écht een no go (ook voor mij persoonlijk moet ik zeggen). En ook door juist Google zie je soms door de bomen het bos niet meer.

Soms zou het zo fijn zijn als je toch met een leeftijdsgenoot zou kunnen praten over het ouderschap. Want naast de vragen omtrent het ouderschap en alle dingen die daarbij komen kijken. Het zou ook ontzettend fijn zijn als ik/wij zouden kunnen praten over de opmerkingen die worden gemaakt als je als jonge moeder (in dit geval) over straat loopt. 

Ik weet heel goed dat ik niet de enige ben die weleens struggle met de eenzaamheid die komt kijken bij het ouderschap. Tóch heb ik het idee dat er een enorm taboe op heerst. En ik moet zeggen dat, ook ik, heel erg de behoefte voel om mijzelf te bewijzen en te laten zien hoe mooi en moeiteloos het ouderschap kan zijn. Maar als ik realistisch moet/kan zijn, is het moederschap het aller mooiste en moeilijkste tegelijkertijd.