En dan ben je ineens een gezin van zes...

Op 22 januari 2021 zijn mijn twee jongens geboren, Mexx en Owen. Ze zijn nu alweer 3 maanden oud. Zoals iedereen altijd zegt….wat vliegt de tijd. Ik kan me de dag dat mijn vliezen braken nog herinneren als de dag van gisteren. De bevalling die anders liep dan verwacht, de weekjes in het ziekenhuis en de dag dat we naar huis mochten. Wat keek ik daar naar uit! Als ik nu terug denk aan die tijd mis ik het soms gewoon. Het gevoel wat ik toen had, het is een herinnering waar ik graag aan terug denk ook al verveelde ik me soms kapot daar. Het hoort nu bij ons en het is een stukje uit het boek van mijn leven. Een hoofdstuk wat gelukkig heel positief was. Net als de hele zwangerschap, wat zou ik dat graag nog 100x overdoen. Ik heb het geluk gehad dat mijn zwangerschappen mij goed afgingen. Oké bij de tweeling had ik het op het laatst lichamelijk wel wat zwaarder maar dat was dan ook alles.

Nu weet ik dat ik geen zwangerschap meer mee ga maken (tenzij er echt iets mis gaat met de anticonceptie). Ons gezin is meer dan compleet met de komst van de tweeling. Het hoofdstuk zwanger zijn is dus nu echt afgesloten. Dit voelt toch als een soort van afscheid nemen en afscheid nemen is pijnlijk, ook al is het goed zo. Natuurlijk gaat deze fase voorbij en is het straks allemaal prima. Ik denk dat vooral het komende jaar af en toe even zo’n momentje komt dat ik even moet slikken. Zoals toen luier maatje 0 te klein werd of nu bijvoorbeeld hun eerste kleertjes in maat 44 niet meer passen. En zo zijn ze straks ineens niet meer zo heel klein, gaan ze rollen, kruipen, zitten, lopen. Dan gaat het ledikant omlaag, de box gaat weg en ga zo maar door. Op die momenten wil ik ook gewoon even janken want het maakt mij heel even verdrietig op dat moment. Elke keer even het besef dat het niet meer terug gaat komen.

Aan de andere kant krijg je er ook weer dingen voor terug. Je krijgt weer wat meer tijd voor jezelf, je kan weer slapen in de nacht (hoop ik!) en het wordt weer makkelijker om dingen te gaan ondernemen. Ze slapen niet meer zo vaak en hebben niet meer om de drie uur voeding nodig. We kunnen als gezin vooruit gaan kijken en plannen maken. Ik geniet nu bewuster en extra van elke dag en dat kan ook want wat zijn het twee lieve mannetjes. En wat gaat het ook goed samen met Giulian en Lylou. Daarnaast kan ik ook al uitkijken naar wat komen gaat. Vooral ook het fantaseren over hoe ons leven er over een paar maandjes uit zal zien, of hoe de jongens er uit gaan zien en welk karakter ze zullen krijgen. Op dit moment lijken ze qua karakter het meest op Giulian. Die was de eerste maandjes ook relaxt. Lylou daarentegen was echt een pittige dame e niet zo relaxt. Ik vond het toen ook een stuk pittiger van één naar twee kinderen. Giulian was 2,5 toen Lylou geboren was. Hij kon toen echt enorme driftbuien hebben. Ik wist me soms echt geen raad op zo’n moment. En natuurlijk begon Lylou op die momenten ook net te huilen of moest ze net gevoed worden. Ik had enorme stress maar dat deed ik mezelf ook aan. Ik wilde alles perfect want zo ben ik, een control freak. Op tijd eten, op tijd naar bed, op tijd voeden, er moest een boekje gelezen worden etc. Oh en de was moest ook nog weggewerkt worden. Ik was in de avonden vaak alleen en ik maakte mezelf gek. Op een dag besefte ik mij dat ik totaal niet goed bezig was terwijl ik het juist zo goed wilde doen allemaal. Ik liet het los, geen perfectie meer, gewoon doen wat gaat en loslaten. Wat een rust gaf dat! Dan maar wat later op bed of een keer geen boekje. En die rust voelde Giulian natuurlijk ook! Die periode heb ik overleefd en blijkbaar durfde ik het toch aan om weer aan een baby te beginnen (Etienne had iets langer nodig om de stap te durven zetten). Toen het er twee bleken dacht ik natuurlijk meteen aan die tijd terug. Hoe gaat dat straks in godsnaam als ik twee huilende baby’s heb en nog twee kinderen die aandacht nodig hebben op dat moment. Ik besefte ook meteen dat ik het deze keer meteen anders ging doen. Geen strakke tijdsplanning maar gewoon zoals het loopt.

Uiteindelijk liep het sowieso anders want door de corona ben ik in de avonden niet meer alleen. Etienne werkt in een restaurant en die is al een lange tijd gesloten. Voor ons eigenlijk een gelukje want nu konden we de eerste maanden samen doen.

Oké ik weet niet of het de relatie ook altijd ten goede komt zo vaak samen thuis zijn ;-) maar het geeft mij wel meer rust in mijn hoofd dat ik het niet alleen hoef te doen (want ik kan het makkelijk, het is puur het gevoel dat je er niet alleen voor staat).

Een tweeling erbij is op dit moment dus nog goed te doen. Praktisch is het soms niet natuurlijk. Het is een hoop plannen en organiseren en logistiek gezien valt het soms niet mee. Giulian moet naar school, Lylou naar de peuterspeelzaal op een andere locatie, ik ben weer aan het werk (3 dagen per week op dit moment). Een grotere auto hebben we over nagedacht maar dat is niet iets wat je er even bij koopt. Wij in ieder geval niet! We hadden gelukkig de luxe dat we al twee auto’s hadden dus we verplaatsen ons nu dus ook gewoon met twee auto’s. onlangs zijn we op pad gegaan met twee auto’s en communiceerde we onderweg via de walky talky, dat was nog leuk ook !! In huis moest er ook even een kamer bij gemaakt worden wat dankzij mijn handige vader ook zo mooi geworden is.

We zitten nu soms al te grappen over later, hoe we met zijn allen om de tafel moeten passen als er ook aanhang meekomt :-D. Ondanks dat ik wat minder kan slapen en leef van voeding tot voeding op dit moment heb ik totaal geen spijt van de keuze om nog voor een derde kind te gaan. Want ook al zijn het er twee geworden, die mooie mannetjes geven zoveel liefde. En dan ook nog een trotse grote broer en een ondeugende maar lieve grote zus maakt mij een gelukkig mens.

Liefs Iloon

echtmoederdus