En daar is ze dan!

Wauw wat een wonder! En wat ben je klein! Met je 2030 gram en 46 centimeter.

Na anderhalf uur mocht ik vanuit de uitslaapkamer terug naar de afdeling. In deze tussentijd heeft mijn vriend huid op huid contact gehad met Milou omdat ik daar niet toe in staat was.

Toen Milou uit mijn buik was, was het net alsof ik weer beter was. Ik voelde me niet meer misselijk, beroerd of iets anders. Ik hield alleen nog ontzettend veel vocht vast! In de gezinsgerichte kamer, waar Milou naast mij in couveuse kon liggen en mijn vriend aan de andere kant van de kamer, wilde ik gelijk Milou vast houden. Ik wilde mijn dochter zien, en goedmaken wat ik tijdens de bevalling gemist had. Ze lag aan allerlei kabeltjes en ze had een monitor om de voetjes om alles te meten aangezien ze dysmatuur prematuur was. Ook had ze een sondeslangetje door haar neus want ze kon nog niet helemaal zelf drinken. Dat vond ik in het begin echt heel eng! Je bent al gauw bang dat je zo'n klein hummeltje pijn doet.

Vlak voordat ik werd ingeleid zei ik tegen mijn vriend dat ik toch wilde overstappen op borstvoeding. Ik wilde namelijk kunstvoeding doen maar toen ik hoorde dat ze met 35 weken gehaald zou worden gingen mijn gedachten om. 

Ik moest haar al gauw aanleggen aan de borst om te kijken hoe haar zuigreflex was en of ze het überhaupt wilde. Langzaamaan werd duidelijk dat de borst geen optie was. Bij mij kwam het namelijk niet direct goed op gang en madammetje was ongeduldig en werd driftig wanneer ze niet meteen wat kreeg. Dat heeft ze dan van haar moeder want ik werd er net zo ongeduldig van. Dus toen ben ik gaan kolven. Dat bleek niet mijn grootste hobby te zijn en voelde me net een koe. Gelijk heb ik erbij aangegeven dat ik ga kolven zolang ik het vol kon houden en maximaal tot Milou de 40 weken grens bereikt zou hebben. En in de nacht was ik niet van plan om er 2x uit te gaan. Daar hadden ze in het ziekenhuis alleen maar begrip voor en we deden het zoals ik het graag wilde.

De eerste 2 dagen kon ik ook mijn bed niet uit komen. De eerste avond na de keizersnede had ik zo'n morfinepomp, en goh wat was dat fijn spul zeg! Ik kon er heerlijk op slapen! Milou kwam om 2 uur en om 5 uur en met de fles van 2 uur deed de verpleging de voeding door de sonde heen zodat wij slaap konden bij pakken.

Elke dag had ik zoete inloop van alle artsen voor mij en voor Milou. Allemaal kwamen ze onderzoeken hoe het ging met Milou en met mij. Milou mocht elke dag meer voeding hebben. Ik had ook echt het gevoel dat ze te weinig kreeg omdat ze constant liep te jammeren. Ook daar werd goed op ingespeeld en ze was al gauw verzadigd na meer voeding. Na ongeveer een week was mijn borstvoeding dusdanig op gang gekomen dat ik Milou kon voeden met mijn eigen borstvoeding. Dit voelde echt als een overwinning! Ik was echt trots op mezelf! Langzaam zijn we overgestapt op de fles, iets waar niet iedereen het mee eens was maar dat was onze wens. Ze moest toch een keer van de sonde af dus dan maar gelijk laten wennen aan de fles. Ook daar speelde de kinderverpleegkundige super op in! Want na een ietwat vervelend gesprek met de kinderarts had ze precies door hoe ik me voelde.

Qua bezoek hebben wij in het begin wel rustig aan gedaan. Gelijk de eerste avond waren de ouders er en de dag erna mijn zusje en het zusje van mijn vriend. Dat vond ik heel erg fijn! We waren natuurlijk apetrots en mijn ouders/schoonouders waren natuurlijk heel blij dat het allemaal achter de rug was en dat wij allemaal oké waren. Want Milou deed het ondanks alles super goed! Wat ik nog het allermooist vond is dat mijn oma van 96 jaar oud haar als eerste heeft vast gehouden. Was wel tegen de regels in maar ik heb het verhaal uitgelegd en onder begeleiding mocht mijn oma haar vast houden. Het was namelijk op dat moment 40 graden buiten en ik kon het mezelf niet vergeven mocht mijn oma overlijden en ze heeft Milou niet vast gehouden. Op dat moment heb ik echt gehuild, zo mooi vond ik het!Alle mensen die langs zijn gekomen zeiden hetzelfde, namelijk: Jeetje wat klein! Wat iel! Och wat een poppie. En dat was ze ook echt.

Na 10 lange dagen, en in totaal 3 weken voor mij, in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten wij dan eindelijk als gezinnetje naar huis. Voor mijn vriend ook beter want die klepperde elke dag heen en weer van werk weer terug naar het ziekenhuis. Dat is het nadeel van een eigen zaak hebben. Zaterdag bevallen en maandag alweer aan het werk.Onderweg in de auto begon ik spontaan te huilen. Ik wilde zo graag naar huis, naar mijn eigen vertrouwde omgeving, naar de konijntjes die ik 3 weken niet gezien had, en gewoon wennen aan de huiselijke situatie. Eenmaal thuis aangekomen stond mijn moeder met de kraamhulp al klaar om ons te verwelkomen. Weer heb ik gehuild, dit keer in mijn moeders armen. Ik voelde me echt heel goed maar aan de andere kant ook zo moe. Ik wist ook even niet wat ik met mezelf aan moest.

Hoe het verder gaat zal ik in mijn volgende blog vertellen...