Emotionele zwangerschap en kraamtijd.

Begin 2012 kregen we te horen dat mijn opa ernstig ziek was...blaaskanker. Dit was een enorme klap voor onze familie. Mijn man en ik hadden een paar maanden daarvoor besloten om voor een derde kindje te gaan.

Opa werd half april geopereerd en spannende tijden breken aan. Eind april is mijn zwangerschapstest positief! Ons geluk kon op dat moment niet op! We waren zo blij. eindelijk weer eens leuk nieuws in de familie.  De dag erna ging ik samen met mijn moeder op ziekenbezoek bij mijn opa,van te voren hadden mijn moeder en ik afgesproken om het nog niet aan opa te vertellen maar toen we bij opa op de kamer waren was opa zo goed aanspreekbaar dat we besloten om het toch maar te vertellen. Opa glunderde toen hij nieuws hoorde en ik was blij dat ik het toch  nog tegen mijn opa kon vertellen want we wisten nog niet hoe het verder zou gaan met hem.

Als opa later weer thuis aan het herstellen is krijgt iedereen weer een beetje hoop en gaat het eigenlijk steeds beter met opa en na de zomer koopt hij zelfs weer een nieuwe scooter zodat hij weer gezellig bij iedereen op bezoek kan gaan. Stiekem ga ik er ondertussen van uit dat hij zeker onze dochter nog gaat zien. Ik zou 31december uitgerekend zijn. 

Maar dan gaat het ineens weer helemaas mis met opa en in december ligt hij dan ook weer in het ziekenhuis, ik ben dan hoogzwanger.

Een paar dagen voor kerstmis ga ik nog naar opa in het ziekenhuis. Ik had hem eigenlijk nog stiekem willen toefluisteren dat we een dochter verwachten maar ik kon het niet. Ik had nog hoop...

Dan ineens s'morgens heel vroeg op 1e kerstdag komt dat ene telefoontje van mijn moeder.... opa is overleden!   

Mijn andere 2 kinderen hebben we toen gezegd dat opa bij de sterretjes is en als ze naar de lucht kijken en ze een mooie ster zien dat dat opa is. En laat nou net die avond 1 grote heldere ster aan de hemel staan.... mooier kon het niet!

De week die daarop volgt is eigenlijk langs me heen gegaan. Ik was aan het rouwen en ondertussen hoogzwanger. Een hele rare combinatie van emoties die ik even niet kan omschrijven. 

29 december is opa gecremeerd, het was een hele mooie waardige dag. Ik heb bij opa in de kist een proefdruk van het geboortekaartje gelegd waar de naam van onze dochter op staat, zo zou hij voor mijn gevoel toch weten hoe ze heet.  Ik was erg blij dat ik er toch nog bij was omdat ik ook ieder moment kon bevallen.

Dan breekt het nieuwe jaar en op 1 januari s'morgens om half 7 beginnen mijn weeen en bel ik meteen mijn moeder die al snel hier is.

Om 9.10 word dan onze prachtige dochter Danee geboren..... Een sterrekijkertje nog wel. Wij zeggen hier dat ze naar opa keek! Heel bijzonder.   Het nieuwe jaar kon niet mooier beginnen!

Nu zijn we weer 4 maanden verder en terwijl ik dit aan het schrijven ben rollen me de tranen weer over mijn wangen en kijk ik ondertussen naar de foto van opa en heb ik mijn kleine meisje op schoot. Wat zou hij weer trots zijn! Ik mis hem nog steeds iedere dag!