#emotionele schoenen 1

"Bart, zullen we deze week uit eten gaan, zeg maar samen?" Vraag ik toch een beetje angstig. B is zojuist 13 maanden en eerlijk is eerlijk, Dit gaat de eerste keer zijn zonder mijn kindje. En ik weet dat dit voor sommige bizar klinkt, maar in mijn hoofd is dit gewoon anders haha. "Ja jij mag het zeggen schat!" 

Vrijdag gaat Bart na het voetbal naar een vriend in Utrecht. "Nee natuurlijk vind ik het niet leuk!" Schreeuw ik bijna. "We zouden samen uit eten gaan morgen en dan ga jij vannacht op stap in Utrecht? En dan? Zeker tot 3 uur in je bed en kan ik hier alles doen?" Woest, woest ben ik ondertussen. "Ja schat, maar dan kunnen we alsnog wel uit eten, dat heeft toch niks met vannacht te maken" zegt Bart kalm en probeert me een kus te geven op mijn voorhoofd. Voor hij die bereikt heeft loop ik weg. "Naja als jij het allemaal zo ziet" in mijn hoofd gaan alle alarmbellen af. 

B achterlaten is in mijn hoofd echt een groots ding, iets wat echt het hoogtepunt van mijn weekend moest worden. Maar natuurlijk ziet Bart dit anders. Uiteindelijk komt meneer om half 3 thuis. De volgende dag staat hij op tijd op. "Waar gaan we vanavond eten?" "Geen idee heb niks gereserveerd" maar ondertussen leef ik op en bel ik mijn favoriete restaurant. 

"Zal ik mijn ouders bellen of ze kunnen oppassen?" Zegt Bart wanneer ik vertel dat ik om half 6 heb gereserveerd. Mijn hart staat stil. Man man man ik moet echt over bergen heen, Zo voelt het. "Uhm ja doe maar" zeg ik met lichte tegenzin.

Uiteindelijk zitten we er dan, een klein tafeltje voor 2, zonder kinderstoel, zonder toetendoekjes, zonder Nijntje, zonder b. Het is super gezellig en we hebben het goed naar ons zin. Maar ik ben ook door het dolle heen als ik mijn mannetje kan ophalen. Een ware overwinning, een kleine stap voor de mensheid een grote stap.. naja je weet wel.

Snachts is B ziek, maar echt ziek ziek. Als ik al twee uur beneden zit, "nooit meer" nooit meer is het enige wat ik kan denken. 

Gelukkig kan ik daarna wel naar bed, maar niet slapen. Ik ben helemaal onrustig van dit heftige weekend. En ik moet mezelf blijven voorhouden dat het vanzelf gaat wennen, al die emoties. Nog nooit in mijn leven heb ik zo in een achtbaan gezeten van emoties, na mijn bevalling en voor mijn opname was het heftig. Tijdens opname was het heerlijk, lekker rustig in mijn hoofd. En nu opnieuw wennen.

Natuurlijk moet ik weer naar Chantal voor controle. Ik vertel welke wereld stap ik gezet heb, toch met gepaste trots. "Maar echt Chantal ik doe het niet meer, nooit meer" zeg ik er streng achteraan. Ze lacht "echt waar, het gaat wennen, maar wel op zijn tijd" ze is even stil en zegt streng "maar blijf ook goed aan jezelf denken" en ze knipoogt.