Emoties

Het heeft even geduurd, maar ben jullie niet vergeten. Bij deze het vervolg na de bevalling! Schroom niet om een reactie achter te laten als je iets herkent uit je eigen situatie of hoe je het zelf zou hebben gedaan!

Het was ongeveer een uur of 7, 3uurtjes na de bevalling. Ik werd wakker en voelde mij zwaar en leeg tegelijk. Kikte er net in dat ik was bevallen, een zoon ter wereld gebracht! Voelde mij trots, maar ook verdrietig. Wij waren niet direct samen, zijn eerste voeding kon ik hem niet geven. Had het mij zo anders voorgesteld, de roze wolk veranderde even in een grijze wolk. Ik wilde graag borstvoeding geven. Zo snel mogelijk douchen en dan zou ik naar zijn kamer gereden worden. Daar kwam ik aan op de couveuseafdeling. Zag hem liggen, tranen rolde over mijn wangen. Van geluk, het was gelukt! Wat een mooi ventje, wilde hem vasthouden en nooit meer loslaten. De zuster kwam en zei als je er klaar voor bent dan kan hij bij je liggen. Ik kreeg hem op mijn borst, mijn borstmelk was nog niet op gang. Jammer genoeg moest hij aan de kunstvoeding. Geen fles, maar vinger voeden, hij was nog te zwak om op eigen kracht te zuigen. Ik was nog zo zwak, voelde hem wegglijden. Heb heel snel op het alarmknopje gedrukt en de zuster nam hem van mij over. Hij werd weer in de couveuse gelegd. Ik moest nog even slapen, terug naar de kamer. Daar kwam een zuster binnenlopen en zei je wordt ontslagen alles is in orde met jou. Ik dacht wauw dat is snel, ik kon amper op mijn benen staan. Ik had gekozen voor room-in met onze zoon. Kon zo dus dichtbij hem zijn, mijn man en onze peuter bleven ook slapen. Dat was wel fijn, niet alleen! Ok, ik was natuurlijk niet alleen onze baby was net geboren. Ik bedoel meer van een schouder om even op te steunen.

Qay had een geboortegewicht van 4420 gram, voor 36 weken was dat een aardig gewicht. Voor zijn glucose had hij een strak voedingsschema. En elke dag werd er 2 maal bloed geprikt om de waardes te meten. Daarnaast kreeg hij medicatie toegediend voor het geval, dat hij een infectie had opgelopen. Uitslag kwam binnen, infectiewaardes helemaal in orde. Dat was fijn, alleen ging het eten niet zo best. Het was echt forceren en mijn borstmelk wilde ook niet op gang komen. Ik had het gevoel dat ik had gefaald. Heb jij dat gevoel wel eens gehad? Ik had de andere 3 namelijk borstvoeding gegeven. Waarom lukte het niet bij de laatste? Werd boos op mezelf en voelde zelfs teleurstelling. Hij moest goed gaan eten, zodat hij van de geelzucht af kwam. Daarvoor lag hij ook al onder de lamp. Hij sliep dagen onder de lamp. De waardes werden opnieuw gemeten en hij mocht voor het eerst in een bedje! Wat een opluchting en fijn gevoel was dat. Eindelijk konden we hem vasthouden wanneer wij dat wilde. Nu moest hij laten zien dat hij het een hele nacht goed kon doen zonder de lamp. Helaas volgende ochtend werd ons verteld; meneer en mevrouw M, hij moet weer terug in de couveuse onder de lamp. Ik liet een traantje vallen, moest sterk blijven voor hem. Het was best een naar gezicht zo alleen in de couveuse, maar je weet als ouder dat het de beste zorg is voor je baby. Ondertussen had ik kraamzorg in het ziekenhuis en begon ik langzaam te oefenen met heen en weer lopen. Het was allemaal nog best pijnlijk, maar dat zou met de tijd over gaan werd er gezegd. Ik moest dagelijks een badje met badedas doen om alles schoon te houden. Mevrouw geeft u het een aantal weken en het komt goed, zei de kraamverzorgster. Het enige waar ik aan kon denken was naar huis gaan met onze nieuwe spruit! En ja ze zeggen wel het komt goed, maar ik voelde mij eerlijk gezegd net een dweil! Gingen we weer een nacht in met voeden en verschonen in de couveuse. Althans zoveel mogelijk dan, hij mocht maximaal een half uur eruit. Ik had mij er inmiddels bij neer gelegd dat het deze keer niet zou lukken met borstvoeding. Het kolfapparaat stond naast mij, 2cc kon ik kolven. De eerste gouden druppels vielen op de bodem van het flesje. Trots, zou het toch lukken? 

Die druppels kreeg Qay samen met de kunstvoeding. De volgende ochtend werd ik wakker en had zere borsten. Dat wordt ook wel stuwing genoemd. Was even vergeten hoe dat aanvoelde! Als jij borstvoeding geeft/hebt gegeven weet je waar ik het over heb!

Het kwam zo uit het niets opgang. Voordat ik het wist, kon ik flesjes van 100ml, 150ml, 200ml kolven. Wonderbaarlijk wat een lichaam kan doen. Ik was blij, dat het mij was gegund om borstvoeding te geven. Hij moest het nog wel steeds via fingerfeeding, omdat zijn zuigkracht nog niet sterk genoeg was. Geen probleem, hij kwam weer aan en bereikte zijn geboorte gewicht. Mocht onder de lamp vandaan en moest wederom laten zien dat hij het op eigen kracht kon. Die middag werd ons verteld dat de waardes nog net niet voldoende zijn gedaald. Hij moest nogmaals onder de lamp, dat was voor ons als ouders geruststellend dat hij zo goed in de gaten werd gehouden. Uiteindelijk na 1,5 week, afvallen, aankomen, geelzucht, geen geelzucht, geen borstvoeding, wel borstvoeding, kregen wij groen licht. Wij mochten naar huis onder de voorwaarde dat Qay elke dag gewogen zou worden en bijvoeding zou krijgen. Wat een opluchting voor ons als gezin. Eindelijk weer samen als gezin!

De eerste dag was echt bijkomen, het was zo fijn, mijn man had het ziekenhuisbed en babybed al gereed gemaakt. Zo konden wij allemaal tot rust komen. De oudste kinderen waren door het dolle heen dat wij weer thuis waren. Al die dagen hadden zij het namelijk zwaar, zolang zonder ons. Gelukkig hebben zij een fijne au-pair en hadden zij toch een aangename tijd.

Zo fijn was het om weer te knuffelen met elkaar! En heerlijk te eten, want zeg eerlijk het ziekenhuis eten tipt niet aan die van thuis toch?!