8 jaar geleden
emotie en gedachten
Nu twee jaar na de geboorte van onze dochter is mijn leven nog een rollercoaster en kan ik er geen grip op krijgen...
Al weer twee jaar geleden is onze dochter geboren. Ons eerste kindje...
Het verrijkt je leven... maar heeft r bij mij ook voor gezorgd dat mijn leven griploos is geworden.... een wirwar van emoties en mijn hoofd vol gedachten....
Een aantal weken na de geboorte ben ik beland bij een psychiater... ik kon niet omgaan met het moederschap in combi met werk/liefde/vriendschappen e.d. Het heeft een half jaar geduurd eer ik dacht dat ik t wel allen kon (nu bijna en jaar geleden)
Maar toch blijft t moeilijk. Ik ben 31 moeder van een kindje en voel me zoals vanavond ook weer een 'old wieff'!
Elk weekend aan huis gekluisterd. .. geen spanningen meer, een saai leven. Bah bah bah. Weinig vrienden waar ik wat mee kan ondernemen en een vriend in de ploegen die zelfs al zijn we eindelijk is een dag samen vrij niks wil ondernemen. Het maakt me pist!
Daar sta je dan weer op zolder de was te doen na de zoveelste frustratie en begint de woede op te borrelen... De gedachten gaan hun vrije loop en weer denk ik er aan hoe t zou zijn om bij m weg te gaan. Een nieuw avontuur tegemoet te gaan! De spanning op te zoeken, misschien wel 'vreemdgaan'. Weer s goede seks te hebben (want dat stelt ook niks meer voor) De fantasie neemt t over en ondertussen word k kwader en kwader... is dit t? Is dit mijn leven en moet ik zo nog ik weet niet hoe veel jaar verder?? Ik weet t echt niet meer....
Ik heb niemand waar ik hierover mee kan praten dus doe ik t maar zo. Ik moet t kwijt!
Heb m al s verteld dat ik m niet in de buurt kan hebben.... dat mijn gevoelens jegens hem veranderd zijn.... maar het veranderd niks aan onze relatie! En ik wil in feite niet bij m weg omwille van mijn dochter.... en kan ik wel zonder hem? Het is een wirwar van emoties en gedachtes. ....
zonder er ook maar uit te komen....
Mama van D&E
Ik herken mijzelf ook zeer in jouw verhaal. Ik heb een ontzettend lieve partner waar ik een zoontje mee heb maar door de dagelijkse sleur al een hele poos begin ik ook wel eens te twijfelen aan mijn gevoelens voor hem. Nou moet ik er wel bij zeggen dat wij al 5 jaar samen zijn met niets anders dan stress om ons heen en dat bijna 24/7 bij elkaar zijn. Ik heb ook nog altijd moeite met het balans vinden tussen moeder van vriendin van dochter van en dan ook nog eens tijd voor mezelf te nemen. Als je moeilijk met je partner er over kan praten de reden ervan daarbuiten gelaten schrijf eens in een brief naar hem toe hoe je je voelt wat je van de toekomst verwacht of zou willen zien. Ik heb ook vaker het gevoel in mijn relatie dat alles van mijn kant moet komen maar toch blijf ik hardnekkig zelf t initiatief tonen. Wat ik hiermee wil zeggen is als je de relatie toch een kans nog wilt geven trek je bv een keer een speciaal setje aan organiseer een speciaal avondje voor jou en je partner alleen thuis of weg je kan t zo gek maken als je zelf wilt. Toen mijzelf alles een keer teveel begon te worden en ik aan mijn gevoelens begon te twijfelen heb ik de kleine voor een nacht naar oma gebracht zijn we lekker gaan uit eten om de avond af te sluiten in paard en wagen door maastricht met warme chocomelk. Ik merk dat dit soort momentjes onze relatie altijd weer doet opleven.
Anoniem
Ik herken het wel erg.zelf mama van 2 kinderen 5 en 3 en zelf net 25 geworden. Vroeger ook elke dag bijna weg met vrienden en spanningen opzoeken en nu...stja sinds een maand dat een vriendin in de buurt waarmee ik wel een met de Kids ga wandelen of maar helaas niet meer als vroeger. Mis dat wel erg. En domme is dat ik nu voor het kleinste al nerveus word terwijl ik dit vroeger nooooooit had. Kan me der ook erg boos om maken. En denken ook vaker van als dit nog jaren moet....pfff en voel me ook dagelijks een oud wief en zeg regelmatig stief en een oud wief en nog niks weerd