5 maanden geleden
Emigreren met kinderen deel 2
Wat geeft de doorslag.
Mijn hart begon nog harder te kloppen terwijl ik het bericht las.
"We hebben de aanbesteding niet, bel de makelaar maar dan zetten we het bord in de tuin".
Holy shit, dit kwam binnen.
Ik voelde mij op dat moment al niet zo fit, dit bericht gelezende te hebben hielp het niet mee.
Gezien alle scenario's hadden wij een boel te bespreken bij thuiskomst van Jeroen.
Ik begon te huilen want ik wist heel goed wat dit zou betekenen.
Dus ook alle gevolgen van dien die ons tot heden hebben tegengehouden met het verder ontwikkelen van ons gezaaide zaadje, ons al iets verder ontwikkelde vruchtje.
Is dit het vervolg stadium van groei of vergaat het vruchtje.
Jeroen kwam thuis.
Eerst knuffelden wij elkaar lang en hard. Haha. Nu ik erover nadenk was het best een bijzonder moment.
We wisten beide.... Het is nu of nooit.
We lieten alle emoties er zijn die er op dat moment waren. Dit was een ECHT besefmoment.
"Moeten wij het dan doen?"
"En onze kinderen dan?".
"Onze familie en vrienden?"
"Dit is niet zomaar ff een zak aardappelen kopen zeg maar."
We gingen alles op een rij zetten.
Onze 2 jongens zijn 6 jaar oud. Op zich nog wel een lekkere flexibele leeftijd. We hebben gezien bij vertrek van kinderen uit de klas dat ze eerst wel heel verdrietig waren maar het toch ook een soort van snel vergeten waren.
Natuurlijk zullen zij hun vriendjes gaan missen. En hun vertrouwde omgeving. Familie in de buurt.
Ik vroeg "Als jullie iets konden veranderen aan ons huis, wat zou dat dan zijn?"
Beide antwoorden ze synchroon "Ruimte, ik wil meer ruimte".
Wat voor ruimte?
"Ruimte om te rennen. Ruimte voor een boomhut. Ruimte voor een klimparcour. Meer natuur." Nou ja gezien het weer hier in Nederland zul je die dingen dus vaker niet kunnen doen dan je zou willen.
We vroegen wat ze dan van het weer hier vonden aangezien ze hun trampoline amper konden gebruiken sinds hun verjaardag vanwege de vele regen.
Ja, dat weer hier was voor Jax en Jay jay ook wel een dingetje.
We antwoorden "Een woning kopen met de ruimte die wij zouden willen is hier in Nederland voor ons niet te betalen. Dat zal nooit gaan gebeuren hier. Eerder dat we naar minder ruimte moeten dan naar meer".
We begonnen over het weer hier. Ja dat weer vonden ze helemaal niets. We antwoorden "Ook het weer HIER in Nederland kunnen wij niet veranderen maar we kunnen wel de plaats veranderen om te wonen zodat we meer zon uren hebben en een fijnere temperatuur.
We zagen ze denken.
Jeroen zei "We kunnen bijvoorbeeld naar Spanje verhuizen waar de regen en zon verhouding andersom is met hier én we meer ruimte kunnen hebben om het huis."
"Maar..... dat betekent wel dat wij misschien 2 x in het jaar maar naar familie en vrienden kunnen gaan, we hopen natuurlijk vaker maar dat weten we nog niet. Maar dan blijven we ook gelijk 1 week of misschien 2 in Nederland. Hopelijk komen ze dan ook bij ons langs in Spanje."
Op dat moment benoemden ze beide... "Oooh dan kunnen we ook wel naar Spanje verhuizen."
We namen dit gesprek mee en waren ergens wel heel blij dat er niet een dikke nee kwam op het Spanje verhaal.
We gingen verder het rijtje af.
Kunnen wij ons dit onze familie en vrienden aandoen? Maar ook onszelf in dit perspectief.
Ja onze familie gaat dit niet leuk vinden in de zin van jeahhh ze gaan. Haha. Ook begrijpelijk. Nu ik zelf moeder ben snap ik ook wel dat het echt rot zal zijn als je kind buiten je makkelijke comfortabele bereik valt. Als ik nu denk aan dat de jongens misschien ook ooit naar een ander land gaan verhuizen denk ik... okay.. we gaan er dan maar achteraan. Haha. Maar goed dat is Ieder voor zich. En het is ook niet te doen voor iedereen. Dat begrijpen wij ook. En natuurlijk zullen wij hen dan ook missen. Het is toch wel ergens fijn als je binnen een paar minuten ff samen een bakkie ofzo kan doen en het niet een soort van gedoe word. Ff kort bakkie halen doe je dan niet meer. Ff vliegen heen en weer. Nee dat gemak is dan weg. We zullen keuzes moeten maken in datas om langs te komen wetende dat we niet bij iedereens verjaardag kunnen zijn. Ook dat is voor ons moeilijk.
Spanje is ook weer niet het einde van de wereld. Met het vliegtuig ben je er zo.
Maar... het is ook een soort van droom.
Als mij gevraagd word in waar ik het liefst zou willen wonen is dat zeker wel een huis op de berg in een lekker warm land.
Is het egoïstisch?
Hier blijven en ongelukkig worden en we ongelukkig zijn willen voorkomen. Weggaan en genieten van de dingen waar we ook het meeste van de tijd van genieten maar ook kunnen genieten.
Wij zijn geen van 9 tot 5 mensen.
Geef ons wat zon en we zijn intens gelukkig.
Voor ons zal een omgeving zo veel doen omtrent ons geluk. Wat rust voor onze drukke hoofden (nu ik een grasmaaier hoor loeien en verlang naar andere geluiden die rust geven) zal ons zo goed doen. Wat ruimte, vooral buiten. Me niet opgesloten voelen tussen steen en schutting.
Gelukkig hier in Nederland blijven leek geen optie meer. Mijn lichaam wil niet functioneren hier met dat klimaat hier. 80% van een jaar voelt het ruk en dat werd ook nog eens alleen maar erger.
Ik had gehoord van super mooie inspirerende verhalen over mensen die daarheen gingen met dezelfde klachten en zich zeker 80% beter voelden. Hoe gaaf zou dat zijn? Zo vaak in een jaar gezien mij beter voelen. Ik ben nu 37. Als ik mij altijd zo moet voelen als nu... jeetje lijkt me wel pittig, ook voor mijn mannen.
We zouden eindelijk een moestuin kunnen hebben.
Een speelveld voor de jongens en die boomhut die ze zo graag willen en ook verdienen.
Dit klonk te mooi om waar te zijn.... waar zijn de beren??
Aaaah... daar kwam een beer.
Mooi gefantaseerd maar we weten niet eens wat ons huis waard is. Wat wij uiteindelijk krijgen aan geld en ook niet wat het precies kost wat wij graag zouden willen in Spanje én alle andere bijkomende kosten, financiële zekerheid bla bla.
Voor we nog meer beren gingen vinden besloten we ons huis te laten taxeren vrijblijvend. Gewoon om te weten wat we van ons huis zouden kunnen betalen uiteindelijk.
Daar kwam ze. De taxateur.
Ze ging ons huis rond.
We zitten in het centrum.
Lekker tussen huizen in.
Goed geïsoleerd op zich.
Redelijke oppervlakte voor in een centrum.
Aaah een nieuwe keuken erin kon inderdaad wel maar ach.
De huizenmarktgekte begon te stijgen op dat moment.
Ze kwam met het bedrag.
Jeroen en ik keken elkaar aan en we wisten het.
Het bord komt in de tuin. Van dit bedrag kunnen wij zeker wel iets regelen daar in Spanje. We hadden inmiddels zo veel op idealista zitten snuffelen.
We wisten het is nu of nooit. En toch kwam familie en vrienden weer opborrelen.
WAT IS DIT MOEILIJK!
Blijven in Nederland betekende voor ons, hetzelfde huis.
Dezelfde kleine tuin.
Hetzelfde weer.
Sowieso opnieuw solliciteren.
Geen rust in de omgeving.
De jongens kunnen dan nog steeds hun ei niet kwijt qua energie.
Wij geven dan denken in beperkingen als voorbeeld aan onze kinderen.
Beren zoeken.
Emigreren zou betekenen dat we onze droom achterna zouden gaan. Ons hart volgen. We leren de jongens denken in oplossingen. Er is beter weer. Er is een relaxtere omgeving. Meer ruimte om het huis. Ruimte voor de jongens zodat ze hun energie kwijt kunnen. Solliciteren is er sowieso. Er is meer gezinstijd.
De 1e x dat het bij de jongens echt binnenkwam was voor ons huis te koop kwam en we bij opa en oma vandaan kwamen. Ze werden eerst heel verdrietig, en wij ook. Hierdoor vroegen wij ons heel even af of we hier wel goed aan deden. We hadden het met ze over de dingen die we hadden besproken hierover. De ruimte die er zou komen, nieuwe vriendjes (de 1e hebben ze al, maar nog niet gezien) , lekker weer etc. We vertelden over het denken in mogelijkheden, hoe iets wel kan maar ook sommige dingen ten koste gaan van een boel andere dingen. Uiteindelijk leken ze er een soort van vrede in dit moment mee te hebben.
Ons huis kwam officieel te koop te staan.
Binnen 5 dagen nadat de woning op funda stond is ie verkocht.
Inmiddels zijn we wat tijd verder en mede dankzij ikzoekeenhuisinspanje.nl gaan wij over 4 dagen onze droom tegemoet rijden.
Spannend is het zeer zeker wel.
Momenteel voelt het als een rollercoaster van schuldgevoel naar full soul exitement. Ik voel mijn ziel weer zingen, ook soms denkende aan de mooie herinneringen kunnen verdriet doen.
Ik ben blij en Dankbaar maar ook trots op mijn gezin dat wij dit prachtige wonderlijke magische avontuur samen aan mogen gaan en we hopen te vinden daar in Spanje wat wij hier niet kunnen vinden.
Je kan mij en mijn mooie gezin volgen op
www.instagram.com/miranda_magicandart
Aangezien de link in mijn bio niet veranderd kan worden.
Op het YouTube kanaal www.youtube.com/@mirandasmagic
volg de vlogs over ons avontuur. Op dit moment kun je daar klankschaal sessies bewonderen maar onze avonturen gaan daaraan toegevoegd worden.
Ook kun je nog een paar blogs lezen over het vinden van ons nieuwe huis op mijn website www.mirandasmagic.nl .
We zien je daar, Liefs Miranda
"We hebben de aanbesteding niet, bel de makelaar maar dan zetten we het bord in de tuin".
Holy shit, dit kwam binnen.
Ik voelde mij op dat moment al niet zo fit, dit bericht gelezende te hebben hielp het niet mee.
Gezien alle scenario's hadden wij een boel te bespreken bij thuiskomst van Jeroen.
Ik begon te huilen want ik wist heel goed wat dit zou betekenen.
Dus ook alle gevolgen van dien die ons tot heden hebben tegengehouden met het verder ontwikkelen van ons gezaaide zaadje, ons al iets verder ontwikkelde vruchtje.
Is dit het vervolg stadium van groei of vergaat het vruchtje.
Jeroen kwam thuis.
Eerst knuffelden wij elkaar lang en hard. Haha. Nu ik erover nadenk was het best een bijzonder moment.
We wisten beide.... Het is nu of nooit.
We lieten alle emoties er zijn die er op dat moment waren. Dit was een ECHT besefmoment.
"Moeten wij het dan doen?"
"En onze kinderen dan?".
"Onze familie en vrienden?"
"Dit is niet zomaar ff een zak aardappelen kopen zeg maar."
We gingen alles op een rij zetten.
Onze 2 jongens zijn 6 jaar oud. Op zich nog wel een lekkere flexibele leeftijd. We hebben gezien bij vertrek van kinderen uit de klas dat ze eerst wel heel verdrietig waren maar het toch ook een soort van snel vergeten waren.
Natuurlijk zullen zij hun vriendjes gaan missen. En hun vertrouwde omgeving. Familie in de buurt.
Ik vroeg "Als jullie iets konden veranderen aan ons huis, wat zou dat dan zijn?"
Beide antwoorden ze synchroon "Ruimte, ik wil meer ruimte".
Wat voor ruimte?
"Ruimte om te rennen. Ruimte voor een boomhut. Ruimte voor een klimparcour. Meer natuur." Nou ja gezien het weer hier in Nederland zul je die dingen dus vaker niet kunnen doen dan je zou willen.
We vroegen wat ze dan van het weer hier vonden aangezien ze hun trampoline amper konden gebruiken sinds hun verjaardag vanwege de vele regen.
Ja, dat weer hier was voor Jax en Jay jay ook wel een dingetje.
We antwoorden "Een woning kopen met de ruimte die wij zouden willen is hier in Nederland voor ons niet te betalen. Dat zal nooit gaan gebeuren hier. Eerder dat we naar minder ruimte moeten dan naar meer".
We begonnen over het weer hier. Ja dat weer vonden ze helemaal niets. We antwoorden "Ook het weer HIER in Nederland kunnen wij niet veranderen maar we kunnen wel de plaats veranderen om te wonen zodat we meer zon uren hebben en een fijnere temperatuur.
We zagen ze denken.
Jeroen zei "We kunnen bijvoorbeeld naar Spanje verhuizen waar de regen en zon verhouding andersom is met hier én we meer ruimte kunnen hebben om het huis."
"Maar..... dat betekent wel dat wij misschien 2 x in het jaar maar naar familie en vrienden kunnen gaan, we hopen natuurlijk vaker maar dat weten we nog niet. Maar dan blijven we ook gelijk 1 week of misschien 2 in Nederland. Hopelijk komen ze dan ook bij ons langs in Spanje."
Op dat moment benoemden ze beide... "Oooh dan kunnen we ook wel naar Spanje verhuizen."
We namen dit gesprek mee en waren ergens wel heel blij dat er niet een dikke nee kwam op het Spanje verhaal.
We gingen verder het rijtje af.
Kunnen wij ons dit onze familie en vrienden aandoen? Maar ook onszelf in dit perspectief.
Ja onze familie gaat dit niet leuk vinden in de zin van jeahhh ze gaan. Haha. Ook begrijpelijk. Nu ik zelf moeder ben snap ik ook wel dat het echt rot zal zijn als je kind buiten je makkelijke comfortabele bereik valt. Als ik nu denk aan dat de jongens misschien ook ooit naar een ander land gaan verhuizen denk ik... okay.. we gaan er dan maar achteraan. Haha. Maar goed dat is Ieder voor zich. En het is ook niet te doen voor iedereen. Dat begrijpen wij ook. En natuurlijk zullen wij hen dan ook missen. Het is toch wel ergens fijn als je binnen een paar minuten ff samen een bakkie ofzo kan doen en het niet een soort van gedoe word. Ff kort bakkie halen doe je dan niet meer. Ff vliegen heen en weer. Nee dat gemak is dan weg. We zullen keuzes moeten maken in datas om langs te komen wetende dat we niet bij iedereens verjaardag kunnen zijn. Ook dat is voor ons moeilijk.
Spanje is ook weer niet het einde van de wereld. Met het vliegtuig ben je er zo.
Maar... het is ook een soort van droom.
Als mij gevraagd word in waar ik het liefst zou willen wonen is dat zeker wel een huis op de berg in een lekker warm land.
Is het egoïstisch?
Hier blijven en ongelukkig worden en we ongelukkig zijn willen voorkomen. Weggaan en genieten van de dingen waar we ook het meeste van de tijd van genieten maar ook kunnen genieten.
Wij zijn geen van 9 tot 5 mensen.
Geef ons wat zon en we zijn intens gelukkig.
Voor ons zal een omgeving zo veel doen omtrent ons geluk. Wat rust voor onze drukke hoofden (nu ik een grasmaaier hoor loeien en verlang naar andere geluiden die rust geven) zal ons zo goed doen. Wat ruimte, vooral buiten. Me niet opgesloten voelen tussen steen en schutting.
Gelukkig hier in Nederland blijven leek geen optie meer. Mijn lichaam wil niet functioneren hier met dat klimaat hier. 80% van een jaar voelt het ruk en dat werd ook nog eens alleen maar erger.
Ik had gehoord van super mooie inspirerende verhalen over mensen die daarheen gingen met dezelfde klachten en zich zeker 80% beter voelden. Hoe gaaf zou dat zijn? Zo vaak in een jaar gezien mij beter voelen. Ik ben nu 37. Als ik mij altijd zo moet voelen als nu... jeetje lijkt me wel pittig, ook voor mijn mannen.
We zouden eindelijk een moestuin kunnen hebben.
Een speelveld voor de jongens en die boomhut die ze zo graag willen en ook verdienen.
Dit klonk te mooi om waar te zijn.... waar zijn de beren??
Aaaah... daar kwam een beer.
Mooi gefantaseerd maar we weten niet eens wat ons huis waard is. Wat wij uiteindelijk krijgen aan geld en ook niet wat het precies kost wat wij graag zouden willen in Spanje én alle andere bijkomende kosten, financiële zekerheid bla bla.
Voor we nog meer beren gingen vinden besloten we ons huis te laten taxeren vrijblijvend. Gewoon om te weten wat we van ons huis zouden kunnen betalen uiteindelijk.
Daar kwam ze. De taxateur.
Ze ging ons huis rond.
We zitten in het centrum.
Lekker tussen huizen in.
Goed geïsoleerd op zich.
Redelijke oppervlakte voor in een centrum.
Aaah een nieuwe keuken erin kon inderdaad wel maar ach.
De huizenmarktgekte begon te stijgen op dat moment.
Ze kwam met het bedrag.
Jeroen en ik keken elkaar aan en we wisten het.
Het bord komt in de tuin. Van dit bedrag kunnen wij zeker wel iets regelen daar in Spanje. We hadden inmiddels zo veel op idealista zitten snuffelen.
We wisten het is nu of nooit. En toch kwam familie en vrienden weer opborrelen.
WAT IS DIT MOEILIJK!
Blijven in Nederland betekende voor ons, hetzelfde huis.
Dezelfde kleine tuin.
Hetzelfde weer.
Sowieso opnieuw solliciteren.
Geen rust in de omgeving.
De jongens kunnen dan nog steeds hun ei niet kwijt qua energie.
Wij geven dan denken in beperkingen als voorbeeld aan onze kinderen.
Beren zoeken.
Emigreren zou betekenen dat we onze droom achterna zouden gaan. Ons hart volgen. We leren de jongens denken in oplossingen. Er is beter weer. Er is een relaxtere omgeving. Meer ruimte om het huis. Ruimte voor de jongens zodat ze hun energie kwijt kunnen. Solliciteren is er sowieso. Er is meer gezinstijd.
De 1e x dat het bij de jongens echt binnenkwam was voor ons huis te koop kwam en we bij opa en oma vandaan kwamen. Ze werden eerst heel verdrietig, en wij ook. Hierdoor vroegen wij ons heel even af of we hier wel goed aan deden. We hadden het met ze over de dingen die we hadden besproken hierover. De ruimte die er zou komen, nieuwe vriendjes (de 1e hebben ze al, maar nog niet gezien) , lekker weer etc. We vertelden over het denken in mogelijkheden, hoe iets wel kan maar ook sommige dingen ten koste gaan van een boel andere dingen. Uiteindelijk leken ze er een soort van vrede in dit moment mee te hebben.
Ons huis kwam officieel te koop te staan.
Binnen 5 dagen nadat de woning op funda stond is ie verkocht.
Inmiddels zijn we wat tijd verder en mede dankzij ikzoekeenhuisinspanje.nl gaan wij over 4 dagen onze droom tegemoet rijden.
Spannend is het zeer zeker wel.
Momenteel voelt het als een rollercoaster van schuldgevoel naar full soul exitement. Ik voel mijn ziel weer zingen, ook soms denkende aan de mooie herinneringen kunnen verdriet doen.
Ik ben blij en Dankbaar maar ook trots op mijn gezin dat wij dit prachtige wonderlijke magische avontuur samen aan mogen gaan en we hopen te vinden daar in Spanje wat wij hier niet kunnen vinden.
Je kan mij en mijn mooie gezin volgen op
www.instagram.com/miranda_magicandart
Aangezien de link in mijn bio niet veranderd kan worden.
Op het YouTube kanaal www.youtube.com/@mirandasmagic
volg de vlogs over ons avontuur. Op dit moment kun je daar klankschaal sessies bewonderen maar onze avonturen gaan daaraan toegevoegd worden.
Ook kun je nog een paar blogs lezen over het vinden van ons nieuwe huis op mijn website www.mirandasmagic.nl .
We zien je daar, Liefs Miranda
Anoniem
Heel leuk! Ik ga je zeker volgen😁
Miranda_twinzz
Wat ontzettend leuk 🥰