Emetofobie oftewel (overgeef angst)

Ik open internet en groot in mijn scherm ontstaat het jaarlijks terug komend artikel  , griep in aankomst , noro virus heerst , buikgriep patiënten verdubbeld.

Mijn ogen worden groot en een angstig gevoel bekruipt mijn lichaam.  

Ik zal bij het begin beginnen,  al zolang ik mij kan herrinneren in mijn leven heb ik last van overgeef angst. Okee laten we eerlijk zijn het is niemand zijn hobby,  iedereen vind het vies. Maar mijn angst gaat wel wat verder dan het "vies" vinden. 

Vroeger als klein kind was ik zelden ziek,  1x  per jaar was alles in mijn hoofd ontstoken door hevige verkoudheid en dat was het dan ook. Als ik de verhalen van mijn ouders kan geloven. 

Maar 1x  in de vijf jaar ben ik toch echt de pineut geweest met buikgriep. Mijn moeder vond dit vreselijk voor mij, zo klein ik was heb ik daar zonder reden altijd al mega angst voor gehad. Hoe zich dat uit zal ik kort omschrijven als klein meisje was het zelfs zo erg dat als ik ziek was mijn moeder een hele nacht met mij beneden zat en ik zelfs het overgeven lichtelijk kon tegen houden, ik maakte mij zo gek dat ik hevig begon te trillen en transpireren mijn hele spieren gingen los ,  mijn moeder zei altijd dat het goed was en dat het niet erg is en dat het kan gebeuren. Maar nee hoor ik hield het uren lang tegen waardoor ik altijd of bijna of gewoon helemaal van me stokkie ging.

Naar mate ik ouder werd ging het nog meer mijn leven beheersen in bepaalde situaties,  bijvoorbeeld met uitgaan dronk ik nooittt teveel alcohol, want stel je voor je word ziek. Ook hield ik sterk in de gaten wat mij mede feestvierders dronken. En een waarschuwing op zijn tijd voor teveel drank gaf ik iedereen dan ook graag.  Puur omdat ik zo bang was dat iemand moest spugen in mijn bij zijn. 

Nouja zodra ik dus ergens lees dat buikgriep heerst wil ik mij dus het liefst binnen opsluiten tot het virus nergens meer hangt. Laat staan als iemand in mijn omgeving verteld net ziek te zijn geweest. Het liefst ga ik dan meteen een stapje achteruit.

Als bij ons thuis vroeger iemand ziek was lag ik ook de hele nacht trillend in mijn bed,  je zou denken als je slaapt hoor je het niet, maar ik had maar 1 Focus er is iemand ziek. Daardoor werd ik natuurlijk ook zelf kots misselijk ,zonder ziek te zijn.  Ja gewoon mezelf gek maken. 

Zo ook een groot probleem met onze kinderwens, zwanger zijn betekend vaak misselijk zijn of overgeven. Ik heb dit meteen bespreekbaar gemaakt bij de verloskundige en huisarts toen ik zwanger raakte. Ik heb meteen een pilletje gehad die ik kon nemen als ik misselijk was.  Je kan denken maar dat hoort er bij. Ja dat klopt maar een complete paniekaanval is niet goed. En om die te voorkomen kreeg ik een pil die perfect werkte. Zo stond ook in mijn dossier dat ik niets meer mocht eten als mijn bevalling begon. Want bevallende vrouwen spugen vaak.  Nouja bevallen en paniekaanvallen om niet te willen spugen gaan niet samen. Dus ook daar moest rekening mee gehouden worden.

En nu ben ik mama en heb ik een kind dat met heel veel virussen in aanraking komt.  Ook dat heeft vorig jaar mij een hele proef op de som gegeven toen Bo in het ziekenhuis opgenomen werd vanwege uitdroging door buikgriep.

Het blijft voor mij een lastig iets ookal is het me eigen meisje, partner of wie dan ook ik heb een anst voor overgeven en kots en dat gaat niet weg.

Ik zal dan ook altijd iemand in huis willen hebben als ik dan toch die ene keer zo'n virus wel overpak . Want zelfs mijn partner is gewaarschuwd, als je een klap hoort dan ben ik neergegaan. De trillingen,het transpireren,  geen controle over mijn lichaam is nog steeds, al 31 jaar.

Heb jij ook deze angst? In hoeverre beheerst het je leven?

Liefs X Samantha