Elke dag een strijd!

Ik ben gefrustreerd echt gefrustreerd elke dag weer ben ik aan het vechten met mezelf, mijn gedachtes en mijn lichaam.

Ik staar nu al 30 minuten naar het scherm niet weten waar ik moet beginnen, maar ik ga proberen om mijn verhaal goed over te brengen iets houd me tegen maar ik wil het delen dus het komt er wel uit.

Nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen 'een burn-out dat overkomt mij niet' ik ben toch veel te jong. Zo zwaar heb ik het toch niet. Ik kon dit eerst toch wel allemaal aan. Hoe kan dit nou?Het is dan ook echt niet zo dat het er ineens was, in de loop der jaren is de burn-out sterker geworden en uiteindelijk heeft het gewonnen van mij of heb ik de strijd opgegeven.Het lontje werd steeds korter tot ik niet meer zo verder kon ik had mijn diepte punt bereikt.

Elke dag moe, elke dag de strijd aangaan met mezelf, elke dag mezelf dwingen om te zorgen, elke dag weer opnieuw klaar staan voor anderen, elke dag weer....

Waarom praat ik er niet over?Ik voel dat ik me schaam dat ik in een burn-out zit.De eerste buitenstaander die ik erover vertelde die zei tegen mij, "Je bent toch te jong voor en burn-out". En toen sloot ik me weer af en lachte het een beetje weg. Maar nu wil ik erover vertellen omdat het niet uit maakt wie, wat of waarom het is een serieus probleem dat erkent moet worden.Ik schaamde me om toe te geven dat het allemaal te veel is want dat is niet hoe ik in elkaar zit.'Hup Schouders eronder en doorgaan' maar dat ging niet meer.Ben ik nu zwak omdat het me teveel is geworden?Nee, ik voel me sterker worden omdat ik erken dat het er is en dat het momenteel niet gaat zoals ik het zou willen.

Het is niet mijn keus dat ik nu niet de persoon ben die ik zijn wil. Ik ben haar even kwijt. Maar ik weet dat ze er nog is, ergens diep verborgen zit die spontane, gezellige, leuke vrouw nog en die vind ik wel weer terug.

Mijn weg naar herstel zal lang duren omdat ik heel weinig ruimte heb, weinig ruimte om alles te verwerken en weinig ruimte om aan mezelf te werken.

Mede omdat wij geen hulp hebben van onze omgeving, dat is ook niet erg maar daardoor is de weg naar herstel gewoon langer. (*met hulp bedoel ik opvang voor onze kinderen).

Toen de burn-out won.De burn-out won van mij tijdens de zwangerschap van Ilayda, tijdens en na haar zwangerschap zat ik in een achtbaan van stressvolle gebeurtenissen die maar niet ophielden.Ik merkte dat ik mijn gevoelens begon uit te schakelen ik lachte wanneer ik dacht dat dat verwacht werd maar niet omdat ik er iets bij voelde.Toen mijn vader overleed 6 dagen voor Ilayda haar geboorte merkte ik dat ik mijn verdriet niet kon uitte, ik wilde het wel, heel erg zelfs maar het lukte gewoon niet. Zo besefte ik dat ik ging overleven in plaats van leven.De gewone "basis" zorg van de kinderen kost mij heel veel energie, dus wanneer een van de kinderen een slechte dag heeft dan heeft dat een hele grote impact op mij.Zelfs als ik een betere dag heb wil ik het liefst nog steeds heel de dag in bed liggen, maar die luxe heb ik gewoon niet. Wel heb ik dan het gevoel dat ik dan iets meer aankan dan op een slechtere dag.Mede doordat ik nog steeds door ga zal mijn herstel ook langzamer gaan omdat er heel weinig ruimte is voor mij.

Ik zal proberen het verloop van mijn herstel op te schrijven het is ook wel een beetje therapeutisch voor mij om dingen op te schrijven. Door me eigen verhaal terug te lezen kan ik het ook een plekje proberen te geven.

Wat ik wil bereiken met dit te schrijven?Andere moeders die hier mee te maken hebben laten weten dat ze er niet alleen voor staan.Meer erkenning voor moeders met een Burn-out.Het is oké om dit mee te maken hoe jong of oud je ook bent.Andere bewust maken dat er veel mensen een Burn-out hebben maar er niet over praten.Het is een "gebroken been" die je niet kan zien maar er wel is.De oordelen die er zijn deels wegnemen.

Ben je een lotgenoot en wil je, je verhaal kwijt je mag me altijd benaderen, zonder oordeel en geheel in vertrouwen.

Dit is een heel persoonlijk stuk over mij, ik heb dan ook heel lang nagedacht of ik er wel of niet iets over wilde schrijven. Zelfs tijdens het schrijven heb ik alles wel 10x verwijderd en elke keer begon ik weer opnieuw want ik wil het vertellen.Dit schrijven lucht op ik kan me masker afzetten of nou ja deels afzetten, want onbewust zal ik steeds als ik er niet over wil praten me weer verschuilen achter mijn masker.Nu ik mijn verhaal heb gedeeld valt het me erg zwaar, juist omdat het zo persoonlijk is, ik laat een kant van mezelf zien die ik al heel lang verborgen houdt.