Eindelijk zwanger..

Een laatste hap pizza, een paar slokken wijn en ik ben er klaar voor. 

Eigenlijk wil ik het niet doen. Hoe vaak heb ik in het verleden gehoopt om zwanger te zijn en nog nooit was het waar. 

Maar nu voel ik ergens heel diep van binnen een kriebel en dat mag niet. dat wil ik niet, het kan niet en ik heb geen zin om weer teleurgesteld te zijn. 

Mijn menstruatie blijft veel vaker uit. En nu ik net een week op vakantie ben geweest in een heel ander klimaat is het heel logisch dat mijn menstruatie uit blijft. 

Het enige verschil met anders is dat nu mijn hele familie en vriendenkring weet dat ik ongesteld moest worden. Hoe stom, maar omdat ik met een vriendinnetje een weekje naar Aruba zou gaan heb ik gewoon verteld hoe balen het is dat ik juist nu ongesteld moest worden... En nu een week na terugkomst vraagt iedereen of ik al menstrueer... En als ik dat dan ontken dan gooit iedereen een balletje op over een eventuele zwangerschap... 

Vooral omdat ik twee maanden geleden getrouwd ben. En hoewel ik al ver boven de 25 ben (lees bijna 40;)), verwacht men schijnbaar toch dat het nog kan... 

En omdat mijn omgeving daar dus op zinspeelt voel ik diep van binnen een klein sprankje hoop opkomen. 

Boos op mezelf, omdat ik voel wat ik voel, en heel obstinaat, zoek ik een pakje sigaretten en een aansteker. Ik neem mijn wijntje mee en ga naar buiten om een sigaretje te roken. Het kan toch niet waar zijn, maar om van al het gezeur en van de hoop af te zijn zal ik straks een test doen. 

In een zak met oude ovulatietesten, die ik ooit van een buurvrouw kreeg, weet ik een zwangerschapstest. Of die nog houdbaar is weet ik niet en er zit ook geen beschrijving meer bij maar whatever, het is alleen maar om uit te sluiten en zeker te weten wat ik al weet: een kindje is voor mij niet weg gelegd. 

Weer voel ik zenuwen. Ik bel mijn man die voor zijn werk deze week weg is. Hem vertel ik dat ik een test wil gaan doen omdat 'iedereen' zegt dat ik wel zwanger kan zijn en dat ik dan maar meteen weet dat het niet waar is. 

Doe wat je moet doen zegt mijn kersverse echtgenoot. Hij is inmiddels bijna 50 en gelooft ook niet dat ik opeens zwanger zou zijn. 

'Ik bel je straks' zeg ik. 

Dapper bekijk ik de test. Het is een eenvoudig stropje, zonder beschrijving of wat dan ook. Ondanks dat ik weet wat de uitslag zal zijn voel ik toch kriebels in mijn buik. Snel naar het toilet om wat urine op te vangen. 

Terwijl ik in een potje plas besef ik hoe belachelijk ik bezig ben. Toch zet ik door. Ik dip het stripje in het bekertje urine en leg het daarna weg. Ik wil weglopen omdat het meestal een paar minuten duurt maar op een of andere manier blijf ik kijken. 

Hoe lang het precies duurt weet ik niet maar voor mijn gevoel verschijnen er binnen enkele seconden twee streepjes...

Mijn hart slaat over en ik voel mijn keel droog en dik worden. Mijn hele lijf lijkt slap te worden en weer op te springen, het duizelt me... Twee streepjes? Dat betekent toch 'zwanger'? Even voel ik me echt zo onwijs gelukkig..  Ofzo... Ik voel me heel raar van binnen. Verdoofd maar blij.

Ik pak mijn telefoon en bel mijn man. 'Twee streepjes' zeg ik. 'Dat betekent zwanger, maar dat kan niet' en ik begin met lange uithalen te huilen. 

Alle spanning, alle hoop die ik had komt er op dat moment uit. Ik weet dat het waar is maar ik kan het niet geloven. Als mijn vriend voorstelt om de volgende dag een andere test te gaan kopen om zekerheid te krijgen, eentje waar wel een beschrijving bij zit, dan weet ik dat dit echt niet hoeft.

Het kan niet maar toch is het waar, ik ben zwanger. Ik ben zwanger... Maar dat kan niet... Ik heb er op gehoopt, ik heb er om gebeden, ik heb er om gehuild en als laatste heb ik er om gerouwd... En rouwen doe je als je afscheid neemt...

En nu ga ik moeder worden? 

Zoveel gedachten tuimelen door mijn hoofd. Ik kan het niet bolwerken. Ik probeer te voelen maar ik voel niets. 

Dat was het begin van mijn zwangerschap. Ik verwachtte dat ik volgende week wel blij zou zijn. Helaas is het allemaal zoveel en zo boven verwachting dat ik niet heb kunnen genieten van mijn zwangerschap, dat ik mijn man soms tot wanhoop heb gedreven en helaas dus ook geen band met mijn (ongeboren) kindje heb kunnen opbouwen tijdens de zwangerschap...