Eindelijk weer een hersenspinsel

Cis slaapt. En ik heb veel te doen. Ik ren de dagen door. Continue de gaten vullen. Achter de feiten aan. Maar mijn hoofd moet leeg. Ik wil schrijven, creatief doen. Welk kind gaat onthouden dat de keukentafel vol levensspullen lag en de deur vol vieze vingertjesvlekken zat? Het zal hooguit een niet gepoetst toilet zijn dat een keer een neus binnendringt. Maar volgens Maarten is er geen neus die dichter in de buurt van commissaris Rex komt, dan die van mij. Dus dat zal ook wel meevallen. Kortom, eerst schrijven. Nu heb ik rust. Relatieve rust dan.

Want rust, die heb ik zelden. Mijn hoofd staat altijd aan. Een van de redenen waarom ik graag schrijf. Ik schrijf graag m’n gevoel van me af. Mijn gevoel kan me overnemen, overheersen. Door schrijven ebt het weg, in woorden. En om herkenning te vinden, ben ik gaan delen. Door dat delen, heb ik veel herkenning gevonden. Veel gesprekken gevoerd. Ik heb mijzelf nog beter leren kennen. Ik ben gaan kijken door bepaalde brillen, heb mijzelf in hokjes geplaatst en dat bevalt me goed. Ja, ik heb mijzelf in hokjes geplaatst. Niet in één hoor, dat zou te kort door de bocht zijn. Maar een paar naast elkaar, met een soort deuren en-suite ertussen. Ze overlappen elkaar, staan met elkaar in verbinding. De ene keer ben ik de AD(H)D-er die ongestructureerd door het leven gaat en totaal geen idee heeft hoe ze haar agenda moet gebruiken. Die verslaafd is aan kleren kijken en kopen. De andere keer ben ik de hooggevoelige intelligente vrouw die alles zeer intens beleeft en zich vaak te veel voelt, die de grap niet snapt en zich altijd maar anders voelt of misschien wel, heeft gevoeld. Door mijzelf door verschillende brillen te bekijken, heb ik veel meer inzicht gekregen in mijn zijn. En dat maakt dat ik niet meer veel durf te delen. Ik weet wie ik ben, maar soms weet ik niet meer welke ik dan vanuit welk gedachtegoed handelt. Alsof m’n creatieve brein naar de achtergrond geraakt is en ik continue mijn handelen analyseer en in een bepaald hokje stop. Dat maakt het leven voor mij overzichtelijker, makkelijker en minder heftig of intens. Maar tegelijkertijd mis ik de creativiteit, mijn impulsiviteit. Ik kan er moeilijk woorden aan geven, het is echt een geitenwollensokkenverhaal voor wie dit niet herkent gok ik zo, maar toch wil ik het noemen. Want wie weet herken jij jezelf wel in mijn verhaal. Wie weet ben je me ooit gaan volgen omdat je je herkende in mijn verhaal en wie weet kan ik voor jou een stukje helpend zijn en misschien jij voor mij. Wat ik ook weet, is dat ik, hoe onbegrijpelijk soms voor een ander, dit is wat ik het allerliefste doe. Schrijven over mijn vijf-lagen-brein, m’n anders bedraad zijn. Dit is wie ik ben. Dit is wat ik hoor te doen. En dus is er weer één, een hersenspinsel van Ireen.