Eindelijk tijd, maar,,,

In de afgelopen weken hebben we langzaam toe kunnen werken naar het 'nieuwe' normale leven. De jongens gingen weer gedeeltelijk naar school en onze kleine meid was weer welkom op het kinderdagverblijf. Toen ik in de persconferentie hoorde dat dit stond te gebeuren maakte mijn hart een klein sprongetje. 

Natuurlijk is het enorm fijn om alle kinderen thuis te hebben en volop van ze kunnen te genieten, maar eerlijk is eerlijk het was ook wel erg intensief. Mijn man werkt gewoon 40 uur, wel veel thuis, maar toch hij is aan het werk en wij nu hebben eenmaal kinderen die iets extra vragen.  De oudste  (8) met autisme(ASS), waar het hele schoolgaande ritme bij weg was, de tweede(5) die door de omstandigheden niet op zijn nieuwe   (SO) school kon starten en waar de onderzoeken voor ASS stil kwamen te liggen. Nummer drie (4) die door de verhuizing net 2 weken op zijn nieuwe school zat en ineens thuis kwam, zijn energie moeilijk kwijt kon en ook nog ons kleine dametje(1) dat niet meer naar het kinderdagverblijf toe mocht, maar op het moment echt een handenbindertje is. 

Ons leven is altijd al erg vol, druk, intensief en intens. Dat is zoals het is en het hoort erbij, dit is voor ons het normaal. Alleen tijdens de periode met het thuisonderwijs leek dit nog veel heftiger. Drie kinderen op drie verschillende scholen geeft voor het thuisonderwijs ook drie verschillende manieren van werken, drie verschillende eisen en daarbij hebben 2 van de 3 jongens ook nog eens veel 1 op 1 begeleiding nodig. Dit hielt in dat onze dagindeling nog veel hectischer ging worden als dat hij al was. Daarnaast was er natuurlijk ook nog gewoon ons werk, net als dat de kinderen thuis waren konden wij ons werk ook vanuit huis doen. Heel erg fijn natuurlijk, maar een baas heeft ondanks dat je thuis werkt ook bepaalde verwachtingen. Daarnaast natuurlijk ook nog mijn zwangerschap, waar ik nog steeds van geniet maar die niet perse van zijn leien dakje gaat 

Om een kleine indruk te geven van onze dag: Mijn man startte s morgens om half 8 ongeveer met werken aan de keukentafel, zodat hij toezicht kon houden op de kinderen die op dat moment geen onderwijs hadden. Om 8 uur probeerde ik de oudste 1 op 1 les te geven. Dit deed ik op onze slaapkamer aan een bureau, omdat hij geen afleiding en prikkels kan gebruiken. In de ochtend probeerde ik bij hem alles klaar te hebben,  zodat hij de middag voor zich zelf had. s Middags ging ik aan het werken en legde mijn man zijn werk een tijdje aan de kant om ook 1 op 1 onderwijs te geven. Ondanks dat Tidde pas 5 jaar is en in groep 2 zit, moest ook hier veel tijd in gestoken worden. Werkbladen maken, knutselwerkjes, letters oefenen, je kunt het zo gek niet bedenken. Gelukkig konden we Milow s middags wel aardig zelf aan het werk zetten, maar wel voor zo veel je van een 4 jarige kunt verwachten. Ook hij vraagt aandacht en daar heeft hij ook net als ieder ander recht op. Hem kon ik tussen mijn werk door wel enig sinds helpen. Alleen niet te vergeten, Yitte-Marie wandelde ook nog rond, trok de bekers van de tafel, schuurde papieren kapot, wilde spelen en af en toe een knuffel en een kus. Voor we het wisten was het al tijd om eten te koken, de kinderen te badderen en ze in bed te stoppen. S avonds waren we beide verplicht om weer aan het werk te gaan. Ons huishouden? Nou, ja.. ons huis is nog nooit zo zo grote puinzooi geweest. Gelukkig wetende dat half Nederland deze problemen had stapte ik over de vuile sokken heen en wanneer er even een paar minuten tijd was werd de wasmachine aangezet. Het lijkt nu een prima planning, maar met de woedeaanvallen tussendoor van de oudste twee, omdat ze echt hun ritme kwijt waren, dingen niet begrepen en enorme last hadden van de situatie... Nouja het maakte het gewoon lastig.

In deze tijd zijn Arjen en ik nog meer naar elkaar toe gegroeid, we moesten samen dealen met de situatie gunde elkaar af en toe een stapje terug als wij het echt niet meer konden, of we bij elkaar zagen dat er te veel druk op kwam te staan. Nou moet je dit niet als vrijaf zien, nee hoor tijdens dit momentje lette de ene op de kinderen en de ander had het privilege om alleen boven een mandje was te vouwen. Even ongestoord en hoofd leeg maken.  

Zoals vele van alle ouders werd er uitgekeken naar het moment dat de scholen weer helemaal open zouden gaan. Ik deed dit vooral, eindelijk het momentje voor mezelf dat ik echt nodig lijk te hebben. Eindelijk met mijn maskertje in bad, alleen naar de wc gaan en een boek lezen. Eindelijk genieten van deze zwangerschap in plaats van alleen maar vooruit rennen. Rommelen in de babykamer en het internet door struinen naar de leukste kleertjes. 

Een paar weken geleden was het dan eindelijk zo ver. De oudste twee zitten op speciaal onderwijs, dus die mochten de hele dag. Milow ging elke dag 2 uurtjes naar school en Yitte-Marie mocht weer momenten naar het kinderdagverblijf. Dit hield voor ons in dat ik 2 dagen in de week 2 uurtjes vrijaf had. Ik had me helemaal voorgenomen om echt aan mezelf te gaan denken, maar mijn zwangerschap denkt daar anders over. Het leed dat nesteldrang heet kwam voorbij gevlogen. Nee, niet voor het gene dat de afgelopen weken/ maanden was blijven liggen. Nee natuurlijk niet. De eerste dag dat ik even alleen was, dat was het perfecte moment de garage op te ruimen. Elke kast leeg, de vloer geveegd, alles weer geordend. Zo dat moest echt even gebeuren. Ik was trots op mezelf dus treurde hier totaal niet om. De volgende keer beter. 

s Morgens vroeg opgestaan, alle kinderen gepikt en gesteven naar school en de opvang en was klaar om in bad te gaan. Alleen wat is dat nou? Liggen daar nu echt nog wollen truien bij Tidde in de kast? Oh laat ik die er eerst maar even uit halen en ja van het een komt het ander. Alle kleding kasten leeg. De winterkleding eruit en alles was te klein is in zakken voor de humanabox. Ja echt dit was echt nodig hoor. Het gebeurde gewoon. Zo was er elk vrije moment wel iets te bedenken. Langzaam veranderd ons rommelige ontplofte huis in geordend, schoon en netjes opgeruimd nestje. Je zou bijna  niet zeggen dat hier een gezin kan wonen. 

Echt mijn man verklaard mij aan alle kanten voor gek en roept keer op keer dat ik aan mezelf en aan mijn lichaam moet denken, maar ik denk alleen nu kan het nog. Wanneer ik straks net als bij de vorige zwangerschappen in het ziekenhuis kom dan is het gebeurt. 

Het enige puntje is dat nesteldrang echt zijn eigen weg leid. Niet de logische richting, nee natuurlijk niet. Je doet dingen die op een later moment ook nog hadden gekund. Ondertussen ben ik bijna 26 weken zwanger en is er in feite nog niks aan de babykamer gedaan. Nou ja er is een bed dus het kan slapen, wat heeft een baby nog meer echt nodig. 

Vanavond trouwens, ja echt vanavond!  Claim ik heb bad en ga ik met masker en tijdschrift net zo lang liggen tot het water koud is. Alleen ik hoop wel dat er niks tussen komt....