Eindelijk mogen we naar huis

Hoi!

Hier ben ik weer ;-)

Na 4 nachten in het ziekenhuis, mochten we dan eindelijk naar huis. Dat was nog kantje boord, omdat Niek maar bleef afvallen, omdat mijn borstvoeding niet goed op gang kwam, maar deze dag was hij dan eindelijk iets aangekomen, dus kregen we groen licht om te gaan.

Mijn zusje kwam om even te helpen met alle spullen, want er was natuurlijk al te veel bezoek geweest en dus ook veel cadeautjes die mee moesten, natuurlijk onze eigen spullen (lees bijna een koffer vol) en dan natuurlijk nog een extra persoontje aan boord. Bovendien reed zij met de spullen vooruit, zodat ze ook nog foto's kon maken van onze aankomst en zij zou mij helpen boven te komen. Want ja, ik had wel net ff een keizersnee gehad en mijn lieve wederhelft kon niet en de maxi cosi dragen en mij nog eens ondersteunen met lopen.

Eenmaal thuis aangekomen bleek de kraamzorg ook net gearriveerd te zijn. Superfijn! 

In het ziekenhuis hadden ze mij verteld dat als ik de borstvoeding graag op gang wilde krijgen, ik iedere 1,5 uur moest kolven. Ik ben voor.mijzelf te raden gegaan of ik daar gelukkig van zou worden. Het antwoord was nee, want dan kom ik niet aan mijn rust toe, die ik o zo nodig had. Zou mijn kind, die van mij afhankelijk is dan gelukkig worden? Uhm, zeker niet. Ik heb dus op dat moment besloten te stoppen met het aanleggen en dus te stoppen met de borstvoeding. Ik wilde namelijk niet het risico lopen dat we weer terug zouden moeten maar het ziekenhuis, omdat Niek weer zou afvallen. Flesvoeding werd het dus. Gelukkig zijn daar inmiddels miljoenen kinderen groot mee geworden, dus geen probleem dacht ik. Daarnaast kon ik dan mn rust pakken en papa er uit voor de voeding en zo konden dus de taken worden verdeeld. Super fijn.

1 dag later bleek mijn stuwing op gang te zijn. Ik leek wel Lolo Ferrari  zo groot waren mijn borsten. Dit heeft mijn kraamverzorgster helaas niet opgepakt om mijn moppie aan te leggen, want mijn beslissing was toch al genomen. Als ze had gevraagd zullen we het nog 1x proberen, dan had ik daar wellicht mee ingestemd en was het misschien wel gelukt.

Na 2 dagen thuis kwam de verloskundige. Ik vertelde dat ik wat last had van mijn operatiewond. Dat was logisch zei ze, want het was een grote buikwand. Ook zou ik mijn buikspieren te veel gebruiken. Ik moest dus maar het bed omdraaien, zodat ik aan de andere kant kon opdrukken om mijn bed uit te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Echter dat hielp niet. 

De kraamverzorgster bleef tot vrijdag en als je pas op maandag thuiskomt is dat veel te kort. Zeker als je net een keizersnee hebt gehad. Die middag kreeg ik koorts, mijn wond bleef mega veel pijn doen, was rood, warm en dik. Direct de verloskundige gebeld, welke overduidelijk kerstinkopen  aan het doen was, aan het geluid op de achtergrond te horen. Een wondinfectie was niet mogelijk, maar ik moest maar even groene klei halen, want als paarden een wond hadden, dan werd dat er ook op gesmeerd en dat zou dan wel werken. De koorts, inmiddels bijna 40 graden, zou komen door een blaasontsteking welke was veroorzaakt door de katheter die ik tijdens mn ruggenprik had gekregen. Daarvoor moest mijn man mijn urine maar even naar de huisarts brengen. 

Ik vertrouwde het voor geen cent en heb mijn huisarts zelf gebeld. Ik moest direct langskomen met mijn urine, maar ook zelf, want zij wilde graag de operatiewond met eigen ogen bekijken. Dus wij voor de eerste keer op stap: naar de huisarts. Het zou niet zo lang duren, dus wij als newborn ouders, niets meegenomen. De huisarts hoorde.mijn verhaal aam, nam mijn temperatuur op, 39.6 En bekeek mijn wond. Ze zei: ik ga de gynaecoloog bellen en stuur je direct door. Dit is een wondinfectie en ik wil dat de zij er naar kijken. Ik hoe je urine niet te testen, want dit is overduidelijk waar het vandaan komt. Wij dus per direct door naar het ziekenhuis. Leuk joh, dat eerste uitstapje als gezin. Aangekomen in het ziekenhuis werd ik meteen naar de afdeling verloskunde gebracht. In een rolstoel, want ik kon geen stap meer verzetten. Niets bij ons natuurlijk, maar ook een man die niet van mij zijde ging, gelukkig.

Halleluja dat ik op de juiste afdeling lag. Ik kreeg voeding en luiers om ook nog eens voor mijn kind te zorgen. We kregen beiden eten, omdat het daar ook tijd voor was. Superlief dus. De gynaecoloog kwam en bekeek mijn wond. Ze zei hetzelfde als mijn huisarts: dit is een wondinfectie. We kunnen deze op 2 manieren behandelen. We kunnen je een antibioticakuur meegeven naar huis of je een nachtje over houden, met kind, en het dan via een infuus geven. Dan ben je er wel binnen 24 uur vanaf, maar we snappen ook dat je het liefst in je eigen bed slaapt. Gekozen voor de 1e optie mochten we, met een kuur op zak, weer gaan. Maar ik moest wel direct na het weekend weer terugkomen, of als er veranderingen zouden zijn, hogere koorts, meer pijn etc., moesten we direct bellen.

De volgende ochtend lag ik nog op bed. Mijn lieve man zorgde voor Niek. Toen moest ik naar de wc en heb mijzelf met veel pijn omhoog gekregen. Schuifelend naar de wc kwam ik ook langs de badkamer waar mijn man Niek aan het badderen was. De deur stond op een kier en ik dacht: ik ga even goedemorgen zeggen. Dus ik de deur wat geopend en leunend op de deurklink probeerde ik wat omhoog te klimmen, want ik leek wel een bejaarde achter een te lage rollator. Terwijl ik dat deed en goedemorgen zei, knapte mijn wond open en stroomde het wondvocht eruit. Alsof er een kraam werd opgedraaid. Mijn man wist even niet meer wat te doen. Ik schoot in de blinde paniek. Niek werd snel uit bad gehaald, in de wasbak klaarliggende omslagdoeken gewikkeld, ik werd in de douche gezet door mijn man, zodat ik Niek weer kon tegenhouden en dat het wondvocht in het doucheputje verdween en hij ging direct het ziekenhuis bellen. Op een gegeven moment was het wondvocht eruit en voelde ik mij een stuk "beter". De spanning was van mijn buik af en ik kon ineens weer rechtop staan. Zo bizar! Ik ben met Niek op de vloer in de badkamer gaan zitten om het tegen mij aan warm te houden tot zijn papa terugkwam. We moesten zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis terug... Ik mocht nog wel even douchen als ik dat fijn vond. Ja natuurlijk vond ik dat fijn, want ik voelde me zo vies na dit voorval. Intussen werd Niek aangekleed en mijn moeder gebeld, of zij even op Niek kon passen, zodat wij even rustig naar het ziekenhuis konden. Ik werd afgedroogd en aangekleed in een makkelijke pyjama, ik kon dit zelf dus echt nog niet, en ben weer op bed gaan liggen, want ik had nogsteeds koorts en voelde me echt ongelukkig. Mijn moeder kwam direct en wij gingen maar het ziekenhuis. Zo had ik de eerste keer zonder kind van huis met een oppas thuis ook niet voorgesteld. En zeker niet terwijl je baby pas 8 dagen oud is...

Terug in het ziekenhuis kreeg werd er weer naar mn wond gekeken. De druk was eraf, de pijn was stukken minder, hij was niet meer dik. Hij was nog wel wat rood en warm, maar he, hiermee was de ontsteking natuurlijk nier gelijk weg! Ik moest mn kuur afmaken en minimaal 6x per dag mijn wond spoelen met de douchekop,maar ik mocht wel weer terug naar huis. Terug naar mijn kindje. 

De dagen daarna ging het langzaam aan beter. Echter, ik bleek het allergisch te zijn voor de antibioticum en moest daar voortijdig mee stoppen. Gelukkig had het al genoeg zijn werk gedaan en kreeg ik geen andere kuur meer mee. 

Wij konden ons gaan voorbereiden op onze eerste kerst als gezinnetje!

Liefs, Maaike