Eindelijk geopereerd, of liever niet?

De chirurg zei: het duurt nog wel even hoor. Het kan pas 22 oktober.

Dit jaar? vroeg ik...ik vond het wel snel. Niet dat ik er niet aan toe ben hoor, maar nu komt het wel heeeel dichtbij.

Hopelijk ben ik daarna van de pijn af en kan ik weer een beetje normaal lopen..want dat zat er ook niet in de laatste maanden.

Maar nu het eindelijk zover is begin ik wel een beetje terug te krabbelen.. eh, ik kan nog wel lopen toch?

Best wel bang voor mogelijke complicaties, en ook voor het traject na de operatie, revalideren, niet belasten en dat met 2 kinderen in huis...

Nu heb ik ook weer niet voor de makkelijkste weg gekozen door geopereerd te worden in een plaats 200 km van mijn huidige huis..maar ja, dat was voor mij de beste arts..

Het wordt ook tijd om een keer wel gebruik te maken van "mijn netwerk" oftewel hulp vragen aan de mensen om je heen. Dat vind ik ook zo moeilijk. Iedereen heeft zijn eigen leven en heeft het daar druk genoeg mee denk ik altijd. Dus dat worden vele leermomenten voor mij en hopelijk evenzo veel goede ervaringen.

Vannacht droomde ik al van afbrokkelende tanden, natuurlijk even gegoogled naar de betekenis...Het wil dus ongeveer zeggen dat je bang bent dat je geen controle meer hebt over de situatie. Nou dat klopt wel aardig

Dus dat wordt de komende tijd proberen los te laten en maar zien hoe alles gaat...pffff