Eindelijk de stap genomen

Het was denk ik 1 van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb genomen. Niet voor mezelf, ik wist dat ik er beter van zou worden en mijn toenmalige vriend ook. Maar ik moest ook de beslissing nemen voor mijn kind. Dat lieve knulletje van net 1 jaar. Zou hij het me kwalijk gaan nemen? Zou hij later boos op me zijn dat ik hem heb "weggerukt" uit dat ideale gezins plaatje?

Toch moest het. Ik werd er zo ongelukkig, en mijn zoontje merkte dat ook. Ook mijn ex werd ongelukkig en we groeide steeds verder uit elkaar. Hij was al veel weg, maar we zagen hem steeds minder. En als we al in 1 huis waren dan hing er een spanning in de lucht om te snijden.

Dus na lang overwegen namen we de stap. Ik en M. vertrokken. Op naar een avontuur met zijn tweetjes.

In de periodes dat ik het even niet goed wist of ik er wel goed aan deed had ik enorm veel steun aan mijn ouders en vriendinnen en aan mijn maatje.. Die zelf vlak voor mijn relatie op de klippen liep, zijn huwelijk zag stranden. Het was zo fijn om met iemand te kunnen praten die hetzelfde meemaakte. Om samen met de kinderen even weg te gaan, of zomers wat in de tuin te drinken terwijl de kinderen zich in de tuin vermaakten. Soms voelde het zelfs even als een gezinnetje maar dat was natuurlijk te zot voor woorden. We waren goede vrienden, niets meer, niets minder.

Zo gingen er nog een paar jaar voorbij. We zagen elkaar steeds meer en na wat mislukte pogingen tot relaties had ik hem op een avond aan de telefoon. Tijdens het gesprek zei hij me ineens dat hij ons wel in een relatie zag zitten.

Ik viel stil.. 

Wat flik je me nu?

Vaak genoeg was het door mijn hoofd geschoten, ik voelde me zeker tot hem aangetrokken. De kinderen kunnen het leuk met elkaar vinden. Maar een relatie? Wat als het niet werkt? En de vriendschap dan?