4 jaar geleden
Eerste echo en de emotie achtbaan
Die ochtend hoorde we het nieuws...
Verder op de vorige post!
Na de positieve test op zaterdag 28 oktober, heb ik die maandag erna mijn huisarts ingelicht. Na het bellen met de huisarts, nam ik contact op met een verloskundige.
Wij konden kiezen of er een vroege echo gemaakt zou worden, of de ja normale gang van zaken.. Nieuwschierig dat ik was (had gewoon meer bevestiging nodig dan een streepje) kozen wij voor de vroege echo. Op donderdag 5 november stond die gepland om half 11...
Die ochtend veranderde mijn leven, hij storte in maar werd ook gevuld met liefde....
Voor dat die dag aan kwam, riep mijn vriend steeds.. Het zijn er twee, het zijn er twee.. Enige dat ik kon uitbrengen was, doe normaal! Gewoon 1 kindje...
Die donderdag gingen we naar de verloskundige praktijk, op van de zenuwen was ik. Wachten duurde een eeuwigheid, uit eindelijk werden we geroepen. Eerst wilde ze bloedprikken, als de dood voor naalde mocht dat na de echo gebeuren. We gingen kamertje in, trok mijn broek uit en ondergoed en kon plaats nemen op de behandeltafel... De verloskundige hoefde inwendig niet lang te zoeken, er was meteen een kindje te zien. Alles was perfect en belangrijkste, het hartje klopte.. Ik heb met verbazing gekeken naar TV scherm, het klopt wij worden ouders, er groeide een leventje in mijn buik.
De verloskundige wilde de rest even gaan controleren, en terwijl zij bezig was keek ik mijn vriend aan... Het is er 1 schat, zei ik tooo..
Met dat ik de zin wilde afmaken kuchte de verloskundige, uhm volgens mij is hier, ja kijk nog een kindje! En kijk aan het hartje klopt ook!
Ik slikte mijn woorden in en met een ruk keek ik naar het scherm... Wtf! Twee!!!! Hoe dan...! Er ging van alles door mijn hoofd, van geld tot (horror) de bevalling! Hoe ga ik twee kinderen baren?
Mijn vriend had tranen in zijn ogen, hij was super trots! Heeft hele tijd gekeken naar de twee kloppende hartjes terwijl er tranen over zijn wangen rolde...
Van beide kindjes werd er foto gemaakt en er werd een foto van beide gemaakt.. Bloedprikken kon ik kiezen via ziekenhuis of daar nog, want ik mocht niet meer via verloskundige gaan bevallen, mijn wens voor thuis bevalling viel aandiggelen... Ik was vanaf die dag een medische indicatie voor ziekenhuis bevalling...
Er werd meteen gebeld naar hun toe om mij aantemelden, ivm drukte in zh zouden ze mij gaan bellen over afspraak.. Geen punt... Alles was min of meer langs me heen gegaan door de shock... Eenmaal buiten bij de auto, was het enige dat ik zei... We gaan naar mijn moeder, we hadden namelijk afgesproken om na de echo even koffie te doen... Mijn vriend wilde dat ik niks zou zeggen, hii wilde het nieuws brengen prima...
De rit er heen was snel.. We stapte uit en mijn vriend vouwde de echo foto's goed, eenmaal binnen liep hij door naar mijn moeder. Ik kwam er achter aan, mijn tranen bedwingend, want eenmaal bij mama werd het me teveel. Vooral toen ze vroeg en, hoe was het! Een traan prikte en mijn moeder keek me serieus aan, niet wetend wat mijn emotie betekende.. Joost ging voor haar zitten bij de bank.. "Kijk je klein kind! " oma keek en gilde van plezier... Voor haar was het nu ook echt.. "Kijk nog een klein kind". (Mijn vriend had echo's zo gevouwe dat beide kindjes alleen inbeeld waren en als je echo uit vouwde, zag je ze samen) oma was in de veronderstelling dat het om het zelfde kindje ging... En ze zei iets van.. "Ow ja leuk" want voor ze verder kon, trok mijn vriend de echo los en zei trots... "En hier zie je je klein kinderen samen"!
Oma viel stil, leek uren te duren. Ze keek me aan met een blik die vroeg, is dit echt echt!?.. Ik begon te huilen en knikte, oma bartse in tranen uit en kwam op mij af en knuffelde me... Het zijn er twee, het zijn er twee! Opa was op het werk, die moest meteen gebeld worden, hyper dat oma was, werd dat het onduidelijkste telefoontje ever voor hem... Mijn emoties weer getemd, nam ik de telefoon over.. "Wat is er met je moeder? Ik snap er niks van, van wat er word gezegd" melde papa mij.. "Nou pap, wat mama wilde zeggen is.... Het zijn er twee... We krijgen een tweeling". Mijn vader viel stil en de enige woorden die hij kon uitbrengen waren "wat doe jij nou".
Beetje lange blog deze keer, maar ja tis nogal een dag geweest zoals je leest...
Volgende keer ga ik het hebben over de echo in het ziekenhuis huis en alles wat daar mee te maken heeft, afhankelijk van hoeveel ik schrijf word het 1 of 2 berichten...