Eenzame uren: De tijd kruipt voorbij

Tom is niet A'lynns biologische vader, wat betekend dat hij natuurlijk ook niet betrokken was bij de zwangerschap van A'lynn. In die tijd ging ik nog met M. die op freelance basis werkte vanuit huis. Toen stond ik er niet bij stil dat dit eigenlijk wel heel prettig was, ik was nou eenmaal gewend dat M. vanuit huis werkte en ik altijd een beroep op hem kon doen mocht er iets zijn.

Afspraken bij de gynaecoloog, op kortingsochtend winkelen in de Prenatal, zodra het nieuwe boekje van de baby-dump binnen was meteen racen naar de winkel, gezellig samen lunchen of toch een beetje uitslapen. Het kon allemaal want M. maakte toch zijn eigen werktijden zolang het project waar hij mee bezig was maar voor de deadline ingestuurd was. 

Nu is dat wel anders, Tom werkt als zelfstandige in de (steiger)bouw wat betekend vroeg opstaan, lange dagen van fysiek zwaar werk en dus uitgeput thuiskomen. Nou heb ik helaas al meer last van kwaaltjes dan bij mijn eerste zwangerschap en zou het dus fijn zijn als er iemand was die me soms even kon helpen, of met wie ik een praatje kan maken of soms gewoon even zeiken over hoe zwaar alles wel niet is (ook al hebben we het er voor over).

Dat dit nu niet kan is echt even wennen en al die eenzame uren breken me nu wel een beetje op. Erover praten met Tom lukt niet echt want die is zich van geen kwaad bewust want 'Ik moet toch geld verdienen voor de kinderen?' en daar heeft hij gelijk in. Maar uitleggen dat het soms wel fijn is al iemand een glaasje water brengt als je al voor de 4e keer in een uur over de pot hangt of als ik iets leuks zie nog uren moet wachten om het te vertellen -en tegen die tijd is mijn enthousiasme al tot de helft gedaald-  zonder je ex op te hemelen in dat opzicht is vrij lastig heb ik gemerkt. 

Dus voor nu is het maar hopen dat ik de tijd tot ik in m'n tweede trimester nog even kan overbruggen en dat de kwaaltjes ook minder worden, zodat ik zelf wat invulling kan geven aan die eenzame uren.