Eenzaam carnaval

De kogel was dan door de kerk, het mag weer carnavallen! We zitten momenteel nog middenin onze verbouwing, en ik was er totaal niet mee bezig… dus ik stond er ook niet veel bij stil. Dan ineens Facebook, uitverkocht.. uitverkocht.. uitverkocht.. het is niet de carnaval zoals we carnaval gewend zijn, kroeg in, kroeg uit, volgende kroeg en weer terug daar naar waar je net vandaan kwam. Er is een X aantal tickets wat verkocht wordt, en is het op dan heb je pech.. zo ook hier.. overal zag ik ruilverzoeken; ‘wil iemand kaartjes voor zondagmiddag ruilen met kaartjes voor zaterdagavond?’, ‘wij zoeken nog 2 kaartjes voor maandagmiddag’.. nog steeds vond ik het allemaal wel prima. En toen ineens zag ik ook mijn goede vriendin kaartjes zoeken voor de maandagmiddag.. en daar begon het. Zij gaat dus wel, ze vraagt niet of ik meega? Later gooide ik nog een balletje op, dat ik met carnaval wel echt een vriendengroep mis.. en dat het vervelend voelt te vragen of ik dan met iemand mee mag.. geen respons..

Vroeger had ik ook een vriendengroep, die is toen uit elkaar gegroeid. Later gingen wij met een ander stelletje, maar dat stel ging uit elkaar en het we gingen daarna allen onze eigen kant op. Toen nog een vriendengroep, waarbij wij als laatste aansloten. Het was een al bestaande vriendengroep, wij waren bevriend met een stel uit die groep. De jongens raakten steeds beter bevriend, en zo hoorden wij er ook bij. Leuke tijden gehad, totdat we achter onze rug om door dat stelletje waardoor we erbij waren gehaald over ons werd gekletst. Ze wilden ons er niet bij hebben, dat was het uiteindelijke verhaal, iets met afgunst en jaloezie. Heel jammer maar het is wat het is..

Waar carnaval ooit zo leuk was, voel ik me nu dus heel eenzaam met carnaval. Niemand die vraagt of we meegaan.. ik wil me ook niet opdringen, en eigenlijk was ik content met het feit dat ik dit jaar niet zou gaan, maar het voelt wel echt verdrietig. Ik zou bijna een oproepje plaatsen.. vriendengroep gezocht..