Eenmaal thuis, en dan?

Toen we eindelijk thuis kwamen was Yara inmiddels 6 daagjes jong. Het eerste dat we best spannend vonden was hoe de katten zouden reageren. De keren dat ik in het ziekenhuis lag en weer thuiskwam voelde ik aan hun vacht dat ze erg gestrest waren. Ze waren blij wanneer ik weer thuis kwam. Maar dit keer kwam ik natuurlijk niet alleen. 

Gelukkig reageerden onze beide katten goed. Eentje kwam heel voorzichtig bij de maxi cosi om te snuffelen, ze vond het interessant maar wist niet goed wat ze er mee moest. De andere die liet nog even op zich wachten en is uiteindelijk sas 's avonds even komen snuffelen en is tien op schoot komen liggen, vlakbij Yara. 

                           

Hm, jaa.. Ze moet nu haar fles hebben. We hadden alles in huis natuurlijk maar hoe maak ik haar fles? Hoeveel schepjes voeding? Hoelang moet het in de magnetron? Toch maar even de kraamzorg geappt. Zij was al onderweg gelukkig want eenmaal thuis is alles natuurlijk anders, alles is toch weer nieuw. We hadden het geluk dat we Laura als kraamhulp hadden. Ik kende haar al een tijdje want we hadden allebei bij dezelfde supermarkt gewerkt. En hadden regelmatig wat op facebook gekletst en ik wilde haar graag als kraamzorg dus hebben we dit zo geregeld dat wij haar keuzegezin zouden zijn, op die manier wisten wij zeker dat zij onze kraamhulp zou zijn. Ik heb haar ook al die weken op de hoogte gehouden van de zwangerschapsvergiftiging etc. 

In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat het kon zijn dat ze onrustig was als we thuis waren, omdat ze weer in een andere omgeving was dat in het ziekenhuis. Hier hebben we niks van gemerkt. We hebben lekker een knuffeldagje gehouden. En gezellig gekletst met de kraamhulp, wat dingetjes ingevuld en om een uur of 4 is ze naar huis gegaan. 

Oké.. de nacht. We zijn nu met zn tweetjes. En staan er dus toch echt alleen voor. Geen rood knopje die we in kunnen drukken zodat iemand komt helpen.. Ik was het wel een beetje 'gewend' die nachtdienst. Mijn vriend wilde me eigenlijk een beetje ontzien die nacht, maar dit viel hem zo zwaar dat ik hem gewoon heb geholpen. Hij was door al het heen en weer gesjees van ziekenhuis naar huis hartstikke moe.. Eerlijk is eerlijk, voor hem was het eigenlijk het zwaarst. Ik bleef elke nacht gewoon bij haar in het ziekenhuis, kon m'n gang daar gaan en had hulp wanneer ik die nodig had. Maar hij sliep slecht omdat wij niet thuis waren, kwam elke ochtend vroeg uit bed om weer naar ons toe te komen.. 

Vrijdag 20 november. Om half 9 was de kraamhulp er. Mijn vriend had zn wekker gezet om 8 uur en zou mij dan wakker maken en zouden ons dan even opfrissen en aankleden en dan zal Laura er wel zijn..

Om 20 voor 9 schrok ik wakker. En dacht oeps! Maar volgens mij is Laura er nog niet want ik heb de bel nog niet gehoord. Ik heb me toen snel aangekleed en keek op m'n mobiel. Ik had toch een appje: "ik ben onderweg, ik was er net al maar er werd niet open gedaan en ik was mn mobiel vergeten dus heb die opgehaald" oeps! Sorry sorry sorry stuurde ik nog terug, maar ze stond inmiddels al weer voor de deur. De ochtend hebben we lekker niks gedaan. Ik vond het heel raar dat er iemand was die voor mij zorgde, in mijn eigen huis. Maar stiekem is dat ook wel leuk natuurlijk! Eindelijk kon ik thuis echt tot rust komen. De ochtend was bijna voorbij toen mijn vriend beneden kwam. Zo zware nacht gehad he? Zei ik tegen hem. Hij voelde zich schuldig, maar was natuurlijk nergens voor nodig! Wij hebben ons prima vermaakt met z'n drietjes! Die dag heeft de kraamhulp was huishoudelijke dingen gedaan. En heb ik ondertussen even geslapen.

Zaterdag 21 november. De eerste keer thuis in bad! En wat genoot ze daar weer van. Lekker met onze eigen spulletjes, een eigen badje, eigen Zwitsal schuimbad. Ook genoten we hier zelf ontzettend van. Ondanks dat het natuurlijk ontzettend druk is met zo'n kleintje ineens kwam ik eindelijk helemaal tot rust. Af en toe liet ik me eventjes helemaal gaan, ik moest even verwerken wat er de afgelopen weken allemaal gebeurd was. Op het moment zelf stond ik er niet bij stil, maar op het moment dat je thuis bent, dan besef je alles.. Je beseft dat het hartstikke gevaarlijk was niet voor alleen mijzelf, maar ook voor Yara. Ik ben daarom blij dat er de mogelijkheid van inleiden is. Ook al is het natuurlijk helemaal niet fijn dat het nodig is..

Zondag 22 november. Vandaag is Laura er voor het laatst. Ze heeft even wat huishoudelijke dingen gedaan En daarna hebben we lekker gekletst. Het was tenslotte haar laatste dag. Samen hebben we nog het boekje ingevuld over de kraamweek, even bij langs gegaan wat er die dagen allemaal was gebeurd. Anders waren de pagina's van toen we in het ziekenhuis waren maar leeg, maar het was natuurlijk wel zo leuk dat die ook waren ingevuld. 

Toen ze wegging heeft ze van ons een leuk bosje bloemen gekregen en een doosje chocolaatjes. Mede dankzij haar voel ik mij een stuk zekerder over mij als moeder zijnde. Ik weet dat fouten maken nodig is om dingen te leren. En dit zal ongetwijfeld nog vaak gebeuren, maar zolang ik er maar van leer!

Ik heb nog steeds contact met Laura, en ze komt binnenkort snel weer op de koffie want Yara groeit als kool!

Dit was mijn kraamweek.. Heb je nog vragen? Stel ze gerust. 

Heb je suggesties voor waar ik over zou kunnen schrijven? Vertel ze me!

Bedankt voor het lezen,

Liefs,

Cynthia xx