Een zwart randje

Ik wil al een tijdje schrijven maar ik vind de woorden maar niet. Ik heb dan ook geen diepzinnige teksten. Ik voel me gewoon moe en zwaar. Er gebeuren prachtige dingen om me heen maar ik kan me er even niet aan optrekken.

Het lijkt wel alsof ik alleen de donkere dingen echt voel. En hoe toepasselijk, de dood. Het raakt me elke dag. En dan besef ik me dat deze als een wolkje boven me blijft hangen. Alles en iedereen is ziek of gaat dood. Dat is niet waar maar het voelt zo.

In januari deed mijn beste vriendin een zelfmoordpoging. Niet gelukt, gelukkig. Maar ze wilde dood.

Drie weken terug is mijn kat overleden. Hij was 19 jaar en op. Heel normaal dus dat die een keer dood zou gaan.

Maar ik kreeg hem van mijn vader, mijn held. 

En die zelfde week hoorde ik dat mijn hondje ook moet worden ingeslapen. Dat gaan we deze week doen. Hij is al 10, maar toch, ook dood.

En dan deze week het bericht dat het ziekenhuis niets meer kan doen voor mijn oom. Hij was al opgegeven, maar nu kunnen ze alleen nog morfine geven tegen de pijn.

En we grappen erover, iedereen grapt er over, dat je bij mij uit de buurt moet blijven want mijn aanwezigheid kan je weinig goed doen. En ik lach mee, iedere keer. Ik ben beter in lachen dan in huilen. Maar het voelt alsof ik achtervolgt wordt. En hoe hard ik ook probeer blij te zijn, ik voel me niet zo. Het is gewoon zwaar, en lijkt maar niet over te gaan. 

Rouw staat in je hart gegrift, je draagt het altijd mee. En naar de buitenwereld wordt je harder, maar van binnen komt het elke keer een beetje harder aan. Ik snap nu waarom ze om een rouwkaart een zwart randje doen. Hoe mooi de kaart ook is, het zwarte randje toont je de boodschap al voor je de kaart geopend hebt.