Een ZOL? Wat is dat? (Deel 1)

Eind vorig jaar besloten mijn man en ik te proberen of we nog een kindje konden krijgen. Uit een eerdere relatie heb ik een dochter, met KJ heb ik een zoontje. Twee heerlijke kinderen, beide van het soort 'zo durf ik er nog wel eentje aan'. We besloten dat ik de pil zou laten staan, twee maanden later had ik een positieve zwangerschapstest in handen. We waren natuurlijk ontzettend blij, maar toch ook met een slag om de arm. 

Twee jaar geleden heb ik een (vroege) miskraam gehad. We waren nog niet bezig met zwanger worden, we kenden elkaar net iets meer dan een halfjaar. Een antibioticakuur zorgde ervoor dat ik toch zwanger raakte, ondanks dat we direct voorzorgsmaatregelen namen; de dagen ervoor hadden we nog wel seks gehad zonder condoom want ik was immers aan de pil. Voor de zekerheid deed ik een paar weken later een zwangerschapstest, die bleek positief te zijn. Ondanks dat we schrokken, waren we er ook ontzettend blij mee. We waren zeker van elkaar én hadden uitgesproken in de toekomst graag nog een kindje te willen. Ik voelde blijkbaar echter aan dat er iets niet goed zat, want een week later deed ik nog eens een test. Met als resultaat een lichter streepje. De volgende dag was het streepje nóg lichter. De echo bevestigde wat ik al vermoedde: er was geen hartslag te bekennen. De volgende dag begon ik te bloeden. Natuurlijk waren we teleurgesteld, maar ook wel realistisch: blijkbaar was er in de aanleg iets misgegaan. Ik had röntgenfoto's gehad, dat had misschien ook wel effect gehad. En we waren nog niet bewust bezig geweest met zwanger raken. Al met al dachten we op dat moment: dit moest gewoon nog niet zo zijn. Op de terugweg van de verloskundige zei KJ: "ik weet niet hoe jij erin staat, maar wat mij betreft hoef je niet weer te beginnen met de pil. Als dit goed was gegaan, was ik heel graag vader geworden van een kindje met jou en ik zou het heel graag bewust een kans willen geven". Echt, die man is goud waard. Een halfjaar later was ik weer zwanger, deze keer ging het wél goed. In april 2020 werd onze zoon geboren. Een miskraam zorgt ervoor dat je daarna toch minder onbevangen naar een positieve zwangerschapstest kijkt.

Terug naar 2021: helaas ging het ook deze keer niet goed. Het begon met bloeden, zo'n twee weken nadat ik een positieve test in handen had. Eerst een beetje, toen een beetje meer, totdat ik er niet meer omheen kon: dit moest wel een miskraam zijn. Mijn huisarts (ook verloskundige) gaf toen in belde aan ook inderdaad een miskraam te vermoeden. Ik moest anderhalve week later nog een test doen, die zou negatief moeten zijn. Ik kende het verhaal; twee jaar eerder was binnen een paar dagen geen streepje meer te zien, dat zou dus nu ook wel weer het geval gaan zijn. Ik berustte in de situatie, de vorige keer was ik een halfjaar later alsnog zwanger dus dat gaf hoop. 

Anderhalve week later deed ik zoals gevraagd nog een zwangerschapstest. Resultaat: een knalstreep. Dát had ik even niet zien aankomen; die test moest gewoon negatief zijn, net zoals twee jaar eerder het geval was! Ook al weet je dat je Google op zo'n moment links moet laten liggen, doe je dat toch niet. Op fora zag ik veel verhalen van vrouwen die hetzelfde hadden gehad, dachten een miskraam te hebben gehad maar achteraf zwanger bleken te zijn van een tweeling waarvan één vruchtje was afgestoten. Zou het..? De huisarts weer gebeld, die vroeg me de volgende ochtend langs te komen voor een echo. Op mijn vraag of dat ook 's middags na mijn dienst kon, antwoordde ze: "nee, dat kan niet. Als ik niets kan vinden op de echo, wil ik je doorsturen naar de gynaecoloog." Mijn gedachte op dat moment was 'ach, zo'n vaart zal het wel niet lopen', maar uit voorzorg heb ik toch mijn leidinggevende maar even een berichtje gedaan. Achteraf maar goed ook, want zo'n vaart liep het dus wel...