Een ziekenhuis trauma?

Daar zit ik dan opnieuw in het ziekenhuis. Dit keer voor de babycheck en de suikertest. Omdat Dax een kleine baby was willen ze nu alles goed controleren, dus moet ik een suikertest doen. Ik heb veel verhalen gehoord dat het mega vies is, en heel zoet. Dus ik ben benieuwd.

Voor ik het drankje mag drinken moet er eerst bloed geprikt worden. Dan wil de verpleegkundige mij eerst al prikken in mijn niet prikarm. Klinkt wat gek hé?! Maar omdat ik zovaak bloed moet prikken (nu ik zwanger ben 1x per 4 week) en eigenlijk al heel lang veel bloedprik heb ik een vaste prikarm. Die arm wordt ik dan ook altijd in geprikt, en heel afentoe maak ik een uitzondering. Ik zeg haar dat ik dit geen top idee vind, en laat haar zien waar ze meestal prikken. Ze vind deze ader niet goed zichtbaar en ziet een ader op mijn prikarm die haar beter lijkt. Ik raak in mijn hoofd in paniek, want ik wil dit niet.

Ik wil niet dat zij in die ader gaat lopen prikken, het voelt voor mij niet goed en in mijn hoofd ontstaat een dikke error. Ik zaai behoorlijk wat paniek om helemaal niks, daar ben ik me echt van bewust. Ze vraagt me of ik dit vaker heb. En wil dan toch weer naar de andere arm. Uiteindelijk prikt ze mij in mijn prikarm, op mijn vaste prikplek. Gelukkige ik! Maar ik voel me ook een zeur.

We hebben het erover met zijn tweeen, en tijdens het prikken is er nog een verleegkundige bij gekomen. Kijken of mijn prikplek inderdaad een goeie plek is, en ze voelde hier gelukkig de ader goed. Deze verpleegkundige verteld mij dat ik hier wel wat aan moet gaan doen. Want dat ik deze angst niet alleen kan oplossen. Ik vertel haar dat ik eerder nooit bang was, en dat het steeds erger wordt. Ze vind dit niet heel gek gezien mijn verleden en raad mij ook zeker aan hier wat mee te doen. Ze geeft me wat tips mee voor therapieen die kunnen helpen.

Ik sla het op en terwijl ik moet wachten op mijn suikertest google ik wat rond. Want wat hebben ze eigenlijk net gezegd? Moet ik hier echt wat mee? Of zal het wel weer minder worden met de tijd? Ik moet straks weer bloedprikken omdat ze natuurlijk moeten weten hoe mijn lichaam op de suikers reageren, en mijn prikarm is al gebruikt. Ik vraag me in godsnaam af waar ik me dan moet laten prikken? En besef me eigenlijk wel dat dit inderdaad niet helemaal normaal is.

Ondertussen schaam ik me ook een beetje, dat ik me zo gedragen heb om zo'n stom klein prikje. Omdat ik niet geprikt kon worden waar ik wilde. Helaas heb ik dit niet alleen met bloedprikken, maar ook met andere ziekenhuis gerelateerde dingen. Zou ik dan toch iets overgehouden heb aan mijn transplantatie? Alle ziekenhuisbezoeken vanaf dat ik 3 jaar oud was? Als ik moest bloedprikken als klein meisje gaven ze me een toverstafje, deze legde ik altijd stoer weg, want die was ik echt niet nodig. En nu zit ik er als een heel klein meisje bloed te prikken terwijl ik een volwassen vrouw ben. Zou dit overgaan? Of zou ik er wat mee moeten? Als iemand DE tip voor mij heeft, hoor ik het graag! Voor nu hoop ik dat ik over 2,5 ( want ja dit keer mogen we al eerder weer! YES ) week gewoon in mijn prikarm geprikt wordt, zonder drama! 

Liefs, EricaEen kijkje in mijn leven? IG - www.instagram.com/thuisbyerica